Μετά την ήττα των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη δημιουργία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τα χρέη για πολεμικές επανορθώσεις, η φτώχεια και ο ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, οδήγησαν αδηφάγα ξένα κεφάλαια και κυρίως κεφάλαια εβραίων τραπεζιτών, να επωφεληθούν από μια κοινωνικοπολιτική κατάσταση που διευκόλυνε την κερδοσκοπία. Το μίσος των Γερμανών εκείνης της εποχής εναντίον των Εβραίων, ήταν το αποτέλεσμα του ελέγχου απ’ αυτούς πολλών τομέων της γερμανικής οικονομίας. Το ομολόγησε έμμεσα ο ίδιος ο Χέρμαν Γκέρινγκ, ο ανώτατος αυτός αξιωματούχος του ναζιστικού καθεστώτος, μετά τις κατάστροφές χιλιάδων καταστημάτων και βιομηχανικών συγκροτημάτων που ανήκαν σε Εβραίους κατά τη διάρκεια των οργανωμένων ταραχών{i} της «Νύχτας των Κρυστάλλων» (Kristallnacht). Τρεις μέρες μετά τα επεισόδια, στις 12 του Νοέμβρη 1938, ο Γκέρινγκ είχε καλέσει σε σύσκεψη στελέχη του κόμματος από τη Γερμανία και την Αυστρία, για να καθορίσουν τα μέτρα που θα έπρεπε να εφαρμοσθούν για την αντιμετώπιση του εβραϊκού προβλήματος. Ήταν η αρχή για την οργάνωση του «ολοκαυτώματος». Σε εκείνη τη σύσκεψη ο Γκέρινγκ, μεταξύ των άλλων, είπε πως είχε έγγραφη εντολή του Χίτλερ να βρει άμεση λύση στο εβραϊκό ζήτημα και ότι θα έπρεπε να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, ώστε «να εξαλειφθεί η επιρροή των Εβραίων στη γερμανική οικονομία». Πίσω από τα ιδεολογικά προσχήματα του εθνικοσοσιαλισμού, κρύβονταν ωμά επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως άλλωστε γίνεται και σήμερα που, οι δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, υποστηρίζουν πως επιδιώκουν να εμπεδώσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς στις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρείται ο έλεγχος της διακίνησης των πετρελαίων μέσα στα πλαίσια και γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Αυτή η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των κεφαλαιούχων εβραίων σιωνιστών και των γερμανών επιχειρηματιών, έχει τις ρίζες της σε ιδεολογικά βιώματα και θρησκευτικές πεποιθήσεις γύρω από την εργασία και τη συσσώρευση πλούτου. Στη φιλοσοφία και στις ιδεοπολιτικές δοξασίες των δυο λαών βρίσκουμε ταυτόσημες υλιστικές απόψεις, οι οποίες απουσιάζουν από τις μεταφυσικές θρησκευτικές αντιλήψεις των Καθολικών και των Ορθόδοξων λαών. Είναι ένα γεγονός που θίγει και ο Μαξ Βέμπερ, χωρίς όμως να το αποδέχεται εξολοκλήρου. Θεωρεί πως η συσσώρευση πλούτου από τους Εβραίους οφείλεται και στο γεγονός της απομόνωσής τους από κρατικές δραστηριότητες στα κράτη όπου υφίστανται ως μειοψηφία και για το λόγο αυτό έχουν στραφεί στην αναζήτηση επικερδών οικονομικών δραστηριοτήτων (τράπεζες, εμπόριο, χρηματιστήριο κλπ). Προσωπικά πιστεύω πως οι υλιστικές απόψεις στην ερμηνεία των θρησκευτικών κειμένων από τους Εβραίους και τους Προτεστάντες, παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στις οικονομικές και επαγγελματικές τους επιτυχίες. Και οι δυο δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην επίγεια, παρά στην αιώνια μετά θάνατον ζωή. Αυτό το γεγονός το επιβεβαιώνει και ο Βέμπερ στο Α΄ Κεφάλαιο του βιβλίου του, γράφοντας πως στις χώρες με κατοίκους διπλής θρησκευτικής σύνθεσης (Καθολικοί και Προτεστάντες), οι διευθυντές των επιχειρήσεων, τα στελέχη ανώτερης τεχνικής και εμπορικής εκπαίδευσης, το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό και οι κεφαλαιούχοι επενδυτές ανήκουν, σε σημαντικά υψηλό ποσοστό, στην προτεσταντική εκκλησία{ii}. Αυτό το ποσοστό σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, θα είναι οπωσδήποτε πολύ μεγαλύτερο, αν αναλογισθούμε τον πλούτο που έχει συσσωρευθεί στις προτεσταντικές χώρες της Βόρειας Ευρώπης, στις ΗΠΑ και στους Αγγλοσάξωνες της Αυστραλίας και του Καναδά.
Σε αντίθεση με τους προτεστάντες της Ευρώπης (κυρίως Λουθηρανούς και Καλβινιστές), στις ΗΠΑ οι ευαγγελικοί προτεστάντες και κυρίως οι Βαπτιστές, βρίσκονται σε σχέση αρμονίας με τους Εβραίους, οι οποίοι ελέγχουν οικονομικά πολλούς από τους βασικότερους τομείς του κρατικού μηχανισμού (ιδιωτικές τράπεζες, την τράπεζα αποθεμάτων-fed, χρηματιστήρια, πανεπιστήμια, οίκους αξιολόγησης κλπ). Με το ίδιο πνεύμα οι ΗΠΑ, ως υπερδύναμη που διασφαλίζει τα συμφέροντά της σε όλον τον κόσμο και ειδικότερα στην Ευρώπη, εξισορροπούν και τις σχέσεις τους με διαφορετικές θρησκευτικές ομάδες και φυσικά με την εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας. Στις γαλλικές εκλογές του 2012, οι δυο επικρατέστεροι διεκδικητές του προεδρικού χρίσματος επικαλούνταν τις εβραϊκές τους ρίζες και οι Αμερικάνοι, αναγνωρισμένοι πιστοί προστάτες του Ισραήλ, θα πρέπει στα πλαίσια των γεωπολιτικών τους συμφερόντων να είχαν κάνει τις επιλογές τους για τον υποψήφιο που, ως πιστότερος «φίλος και συνεργάτης τους», θα έπρεπε να ενισχυθεί για να εκλεγεί πρόεδρος.
Κλείνοντας την παρένθεση, ας επανέλθουμε στο θέμα της επιλογής του Ντομινίκ Στρος Καν ως γενικού διευθυντή του ΔΝΤ και το ρόλο του Νικολά Σαρκοζί σ’ αυτή την επιλογή. Είναι φανερό πως ο Σαρκοζί, με τις παρεμβάσεις του για την επιλογή του DSK στο ΔΝΤ, ήθελε να εξουδετερώσει έναν επικίνδυνο αντίπαλο που θα αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδιά του για δεύτερη προεδρική θητεία. Στις προεδρικές εκλογές του 2007, είχε εξουδετερώσει τον αντίπαλό του στις εσωκομματικές προκριματικές εκλογές, τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Τώρα ήταν η σειρά να απαλλαγεί και από έναν άλλο Ντομινίκ. Τον βοηθούσε με επιμονή να καταλάβει την περίοπτη θέση του γενικού διευθυντή ενός διεθνούς οργανισμού, που αποτελούσε τον ιερό καθεδρικό ναό του μονεταρισμού και της παγκοσμιοποίησης. Εκτός από το κύρος του αξιώματός του, οι αμοιβές του θα ήταν επίσης ηγεμονικές. Σύμφωνα με την εφημερίδα «L’ Express», οι καθαρές αφορολόγητες ετήσιες αποδοχές του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ έφταναν, περίπου, τις 500 χιλιάδες δολάρια και από το 2010 αυξήθηκαν στις 530 χιλιάδες. Οι περισσότεροι πίστευαν πως ο DSK, θα επιδίωκε την ανανέωση της θητείας του για να διατηρήσει το περιζήτητο πόστο του. Ο ίδιος, με παραπλανητικές δηλώσεις του ενίσχυε αυτή τη γενική εντύπωση. Όμως, τα αυξημένα του ποσοστά στις δημοσκοπήσεις του 2011 και κάποιες διαρροές από το περιβάλλον του, αποκάλυψαν τις πραγματικές προθέσεις του. Ίσως αυτό να ήταν το μεγάλο λάθος του, διότι δεν είχε αντιληφθεί πως, για να εμποδιστεί η θριαμβευτική επιστροφή του στη γαλλική πολιτική σκηνή κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι το αρρωστημένο πάθος του για τις γυναίκες και κατά προτίμηση για τις όμορφες και πρόστυχες γυναίκες, του έστηναν μια φαρσοκωμωδία στο ξενοδοχείο «Σοφιτέλ» της Νέας Υόρκης, για να επιτύχουν την ηθική και πολιτική του εξόντωση.
Όταν έγινε γνωστό το σκάνδαλο με ηρωίδα την υπηρέτρια του ξενοδοχείου, η θεαματική σύλληψή του και ο διασυρμός του από τις αστυνομικές αρχές της Νέας Υόρκης, δημιούργησαν κάποιες υπόνοιες συνωμοσίας και οι εφημερίδες άφησαν υπονοούμενα για τυχόν συμμετοχή του Σαρκοζί. Είναι δύσκολο να αποδειχθεί οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή σύμπραξη του Σαρκοζί στο σκάνδαλο στο οποίο αναμείχθηκαν και αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες, με δεδομένη τη στήριξη που παρείχε ένα μεγάλο τμήμα της γαλλικής και αμερικανικής εβραϊκής κοινότητας στο DSK για τους λόγους που έχουμε ήδη αναφέρει. Με υποθέσεις (χωρίς αποδεικτικά στοιχεία) μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως, το κλειδί στην αναζήτηση της αλήθειας στον τόσο θεατρινίστικο τρόπο σύλληψης και εξευτελισμό του Στρος-Καν για να τον εξουδετερώσουν πολιτικά, υπήρξε ο άντρας της πρώην μητριάς του Σαρκοζί, ο Φρανκ Ουίσνερ.
Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
i.- Τα άγρια επεισόδια αποδόθηκαν από τη ναζιστική προπαγάνδα στην «αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη οργή του γερμανικού λαού», εξαιτίας της δολοφονίας ενός χαμηλόβαθμου νεαρού διπλωμάτη της γερμανικής πρεσβείας στο Παρίσι, του Έρνστ Φομ Ρατ, από έναν Εβραίο, ενώ είχαν με επιμέλεια οργανωθεί από το υψηλόβαθμο στέλεχος του Γ’ Ράιχ, τον Ράινχαρντ Χάιντριχ. Τέτοια οργανωμένα πογκρόμ «λαϊκής αγανάκτησης» είναι μια συνηθισμένη πρακτική σε ολοκληρωτικά ή δήθεν δημοκρατικά καθεστώτα. Σε τέτοια «αγανάκτηση του λαού» αποδόθηκε και η οργανωμένη «τελική λύση» για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, με σφαγές, λεηλασίες και βιασμούς γυναικών το Σεπτέμβρη του 1955, μετά την προβοκατόρικη έκρηξη βόμβας στο τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης.
ii.- Προτεστάντες (Διαμαρτυρόμενοι) είναι οι πιστοί των δυο κύριων ευαγγελικών εκκλησιών, των Λουθηρανών και των Καλβινιστών, ενώ συμπεριλαμβάνονται και άλλες μικρότερες ομολογίες/ομάδες που είτε αποσπάστηκαν από αυτές τις δυο εκκλησίες, όπως είναι οι Βαπτιστές, οι ανεξάρτητοι ευαγγελικοί Λουθηρανοί, οι παλιοί ευαγγελικοί της μεταρρύθμισης του Καλβίνου, οι Πρεσβυτεριανοί, οι Μεννονίτες κλπ., είτε είναι ομολογίες πιστών από την Αγγλικανική Εκκλησία (όπως π.χ. οι Μεθοδιστές), η διδασκαλία της οποίας είναι ένα μείγμα Καθολικισμού και Λουθηρανισμού. Από τον 18ο αιώνα έγινε προσπάθεια, από μεμονωμένους μονάρχες ή από κρατικές εξουσίες, να συνενωθούν όλοι οι ευαγγελικοί σε μια ενιαία εκκλησία, με σκοπό τον πολιτικό έλεγχό της για την καλύτερη καθοδήγηση των πιστών προς τους στόχους της κρατικής εξουσίας. Η πραγματική συνένωση των προτεσταντών έγινε μόνο το Φεβρουάριο του 1933 από το Χίτλερ, όταν ιδρύθηκε η ενιαία Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας (στην οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο μας), η οποία με ελαφρά αλλαγμένο τίτλο διατηρήθηκε και μετά την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος.
