Εβδομήντα οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν από την ιστορική εκείνη χαραυγή της 28ης Οκτωβρίου1940, κατά την οποία ο εν Αθήναις Ιταλός Πρέσβης Εμμανουέλλε Γκράτσι, ξυπνώντας τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, του επέδιδε το ιταμό εκείνο τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε ουσιαστικά την αμαχητί παράδοση της ενδόξου Ελληνικής μας Πατρίδος στις φασιστικές ορδές του Μπενίτο Μουσσολίνι.
Η απάντηση που έλαβε., ήταν απάντηση υπερήφανου λαού: ``ΟΧΙ’’, βροντοφώνησαν λακωνικά και υπερήφανα ο Βασιλεύς και ο Πρωθυπουργός στους θρασείς νυκτοκλέπτας, που ετόλμησαν να γλιστρήσουν μέσα εις το σκότος, για να εισέλθουν στην Ελλάδα μας και να την βεβηλώσουν.
Το αποφασιστικό ``ΟΧΙ’’ των Ελλήνων, που απηχούσε την ομόθυμη απόφαση ολοκλήρου του περιουσίου Έθνους μας να αγωνισθή μέχρις εσχάτων, σύμφωνα με την μακραίωνη παράδοσή του, υπέρ βωμών και εστιών, δηλαδή για τα ιδανικά της Πατρίδος, της Θρησκείας και της Οικογενείας.
Το ``ΟΧΙ’’, ήταν ακλόνητη πεποίθηση βγαλμένη από τα ``κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά’’, σύμφωνα με τα οποία, όπως προκύπτει από την ένδοξη τρισχιλιετή Ιστορία του Γένους μας, οι Έλληνες ποτέ δεν εδέχθησαν να παραδώσουν αμαχητί ούτε σπιθαμή του Πατρίου εδάφους,. Πράγματι, οι Έλληνες ``Ευρωπαίων προμαχούντες’’ και ``ηγεμόνες και διδάσκαλοι τοις άλλοις γενόμενοι’’ εδίδαξαν εις όλους τους λαούς του κόσμου τον αφορισμό του Πλάτωνος, ότι ``παν πλήθος και πας πλούτος αρετή επείκει’’. Έτσι, λοιπόν, δεν ήταν δυνατόν την 28η Οκτωβρίου 1940 να επιτρέψουν την ανεμπόδιστη διάβαση των Ιταλικών στρατευμάτων από το Ελληνικό έδαφος, προκειμένου να καταλάβουν καίρια στρατηγικά σημεία.
Η Ελληνική νίκη του 1940-41, ήταν αποτέλεσμα πίστεως και ομοψυχίας. Και τούτο, διότι από της πρώτης στιγμής σύμπας ο Ελληνισμός, ηνωμένος και ομόψυχος, αλλά και με πρωτοφανή ενθουσιασμό, μνήμων του υπερτάτου καθήκοντος προς την κινδυνεύουσαν Πατρίδα, αντιμετώπισε την απρόκλητη Ιταλική επίθεση, με αποφασιστικότητα, ψυχραιμία και σύνεση.
Όπως είναι πλήρως επιβεβαιωμένον ιστορικώς, οι Αγώνες του Ελληνισμού ήσαν πάντοτε αμυντικοί. Οι Έλληνες δεν υπήρξαν λαός πολεμοχαρής. Εσέβοντο ανέκαθεν, και σέβονται πλήρως και σήμερα τα κυριαρχικά δικαιώματα των άλλων λαών, δεν είναι, όμως, επ’ ουδενί διατεθειμένοι να παραχωρήσουν αμαχητί ούτε σπιθαμή από τα Πάτρια εδάφη τους.
Σύμπας ο Ελληνισμός αντιμετώπισε την απρόκλητη Ιταλική επίθεση, με αποφασιστικότητα, ψυχραιμία, σύνεση και ομοψυχία. Το Ενός ομόφωνο και με έξαλλο ενθουσιασμό απεδόθη εις τον υπέρ πάντων Αγώνα.
Η στρατιωτική κινητοποίηση υπήρξε άμεση και στην Ηπειρωτική μεθόριο ακούστηκε μυριόστομη η ίδια ιαχή, η οποία προ 2500 ετών έτρεπε σε φυγή τους Πέρασς στην Σαλαμίνα.
Το Έπος το ιστορικό άρχιζε και η Ελλάς ορθώνεται και πάλιν ασπίδα και φρούριο των λαών.
Στις χιονοσκεπείς κορυφές της Πίνδου, οι Έλληνες εδίδαξαν για μια ακόμη φορά τους πολιτισμένους λαούς, πως μπορούν να ζουν, όταν θέλουν να ζουν ελεύθεροι. Εκεί ο θρυλικός Τσολιάς, αναφωνών το νικητήριο σύνθημα ``Αέρα’’, ενέπνεε τον πανικό. Ο ηρωϊκός Φαντάρος με γυμνή την ξιφολόγχη διέγραφε τη θριαμβευτική τροχιά του εθνικού μεγαλείου, επαναλαμβάνοντας τις Εποποιΐες του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών κατά των χρυσοφόρων Μήδων και της Εξόδου του Μεσολογγίου κατά του Κιουταχή και του Ιμπραήμ και τόσων άλλων αγώνων και θυσιών, από τις οποίες είναι πλήρης η μακραίωνη και ένδοξη ιστορική πορεία της Ελληνικής Φυλής.
Με την πολεμική κραυγή ``Αέρα’’, οι γενναίοι στρατιώτες μας, έτρεπαν τον εχθρό σε άτακτη φυγή και εχάριζαν στις σκλαβωμένες πόλεις της Βορείου Ηπείρου, στο Αργυρόκαστρο, στην Χειμάρρα, την Κορυτσά και τους Αγίους Σαράντα, την πολυπόθητη Ελευθερία.
Κυνηγημένοι από τους ηρωϊκούς μας Φαντάρους και τους Ευζώνους μας οι Ιταλοί, εγκατέλειψαν τα εδάφη μας και από του μηνός Νοεμβρίου 1940 ο πόλεμος μεταφέρθη στα βουνά της Βορείου Ηπείρου.
Οι τεθωρακισμένες Ιταλικές Μεραρχίες των ``Αλπίνι’’, των ``Λύκων της Τοσκάνης’’ και των ``Κενταύρων’’, συντρίβονταν η μια κατόπιν της άλλης από την ακατάσχετη ορμή του ανδρείου εθνικού μας στρατού.
Ντροπιασμένος ο Μουσσολίνι, ζητεί ενίσχυση από τον ισχυρό του σύμμαχο, τον Χίτλερ.
Καίτοι, ο Αγώνας των Ελλήνων του 1940-41, ήταν άνισος, λόγω της υπεροχής της Ιταλίας σε στρατό και σε πολεμικά μέσα, εν τούτοις η μικρή Ελλάς χάρις εις την βοήθειαν του Θεού και στο υψηλό ψυχικό φρόνημα των ακαταβλήτων υπερασπιστών της τιμής και της ακεραιότητάς της, κατήγαγε περιφανή νίκη επί των θεωρουμένων, ως ``αηττήτων’’, πανισχύρων Δυνάμεων του Άξονος και προσέφερε έτσι ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Οικουμένη.
Ο Ιερός Αγώνας των Ελλήνων, που εδημιούργησε το αθάνατο Ελληνικό Έπος 1940-1941, εστέφθη υπό πλήρους επιτυχίας, πρωτίστως, χάρις εις την πολύτιμον βοήθειαν και την ενεργόν συμπαράστασιν της Υπερμάχου Στρατηγού της Παναγίας μας, υπό την Σκέπην της οποίας οι ηρωϊκοί στρατιώτες μας εμάχοντο στο Μέτωπο, αλλά και χάρις εις την σθεναράν αντίστασιν των γενναίων στρατιωτών μας και των ηρωϊκών αξιωματικών τους που προέτασσαν τα γενναία στήθη τους στα αιματοβαμμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας, εναντίον των ιταμών και θρασυδείλων επιδρομέων του Δικτάτορος Μπενίτο Μουσσολίνι και με τους Αγώνας τους, τας θυσίας τους και τις περιφανείς νίκες τους, τρέποντες τον εχθρόν εις άτακτον φυγήν, εχάριζαν, όπως προαναφέρουμε, στις σκλαβωμένες πόλεις της Βορείου Ηπείρου, την πολυπόθητη Ελευθερία, άνοιξαν, κατά κοινή ομολογία των συμμάχων μας τον δρόμο της Νίκης και της Ελευθερίας για την Ευρώπη και τον κόσμο που ζούσαν υπό την απειλή των πανισχύρων Γερμανικών Στρατευμάτων.
Ειδικότερα, ο Αγώνας εκείνος των Πανελλήνων, εστέφθη υπό πλήρους επιτυχίας, διότι οι Έλληνες, εκτός του ότι είχον το δίκαιο και την διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος τους, επί πλεόν, όπερ και το κυριώτερον, εμάχοντο υπό την Σκέπην της Υπερμάχου Στρατηγού της Παναγίας μας, η οποία εμψυχώνουσα τους ηρωϊκούς μαχητάς μας στο Μέτωπον, τους ανέδειξε για μια κόμη φορά περιφανείς νικητάς.
Οι Έλληνες κατά το Έπος του 1940-1941 με τις περιφανείς νίκες τους που συνετελέσθησαν χάρις εις την βοήθειαν της Παναγίας μας, άνοιξαν, κατά κοινή ομολογία και αναγνώριση των συμμάχων μας, τον δρόμο της νίκης και της Ελευθερίας για την Ευρώπη και τον κόσμο που ζούσαν στο σκότος και υπό την απειλή των σιδηρόφρακτων Γερμανικών Στρατιών, οι οποίες καταλάμβαναν αλληλοδιαδόχως, σχεδόν χωρίς αντίσταση, τα Κράτη της Ευρώπης, η οποία ήταν αδύναμη να προβάλη σθεναρή αντίσταση τις πανίσχυρες Δυνάμεις του Άξονος.
Ο ιερός εκείνος Αγώνας των Ελλήνων, εστέφθη από πλήρη επιτυχία διότι ήταν αγώνας του δικαίου κατά της αδικίας, του φωτός κατά του σκότου. Τούτο δε απετέλεσε την καλύτερη δικαίωση εις εκείνους που εβύθισαν απρόκλητα και τόσον άνανδρα το Καταδρομικό μας ``ΕΛΛΗ’’ στον λιμένα της Τήνου ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου του 1940.
Η νίκη των Ελλήνων του 1940-1941 προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Οικουμένη, δια τούτο και δικαίως καταγράφηκαν αυτές με χρυσά γράμματα στις Δέλτους της Παγκοσμίου Ιστορίας.
Κατάπληκτοι μένουν οι ξένοι από την λάμψη του μεγαλείου της Ελληνικής ψυχής και διακηρύσσουν ότι εις το εξής δεν θα λέγεται πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά πως οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες.
Ο Αγώνας των Ελλήνων του 1940-41, ως προελέχθη, ήταν άνισος, καθ’ όσον η Ιταλία διέθετε υπέρτερο στρατό με άφθονο και σύγχρονο για την εποχή εκείνη οπλισμό, μηχανοκίνητα μέσα και πολλά αεροπλάνα. Παρά ταύτα, όμως, η Ελλάς πλεονεκτούσε, διότι πολεμούσε με υψηλό ψυχικό φρόνημα, ανδρείαν και ηρωϊσμόν και είχε και ακράδαντον πίστιν εις τον Θεόν.
Ο μικρός λαός μας, με την βοήθειαν του Θοευ, κατενίκησε και κατατρόπωσε τις πανίσχυρες και ``αήττητες’’ Ιταλικές Δυνάμεις. Τούτο κατέστη πρωτίστως, δυνατόν, χάρις εις την θερμουργόν και ζώσαν χριστιανικήν πίστιν των Ελλήνων, την οποίαν εξεδήλωσαν ούτοι με κάθε μέσον τόσον εις το Μέτωπον, όσον και εις τα μετόπισθεν.
Αυτήν την ζώσαν πίστιν, πρέπει να την διατηρήσουμε αναλλοίωτη και σήμερα και να καθικετεύσουμε από τα μύχια της καρδίας μας τον Κύριον της Δυνάμεως και της Δικαιοσύνης επικαλούμενοι την προς Αυτόν ικεσίαν και τας Πρεσβείας της Παναχράντου και Παναμώμου Μητρός Του, να κάμη και πάλιν το θαύμα Του και να σώση τον περιούσιον Ελληνικός μας Έθνος από τους μυρίους κινδύνους που και πάλιν το απειλούν.
Εβδομήντα επτά χρόνια πέρασαν από την ιστορική και ευλογημένη εκείνη χαραυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940, της μεγάλης εκείνης Ημέρας για το Έθνος μας, κατά την οποία ο εν Αθήναις Ιταλός Πρέσβυς Γκράτσι, επέδιδε στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά το ιταμό εκείνο τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε ουσιαστικά την αμαχητί παράδοση της Πατρίδος μας, οπότε σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός σαν ένας άνθρωπος, εβροντοφώνησε δια στόματος του Εθνικού Κυβερνήτου μας Ιωάννου Μεταξά, το ιστορικό εκείνο ``ΟΧΙ’’ στις πανίσχυρες Δυνάμεις του Άξονος.
Σήμερα, ύστερ από 77 ολόκληρα χρόνια από της 2ης Οκτωβρίου 1940, δεν εξέλιπαν, δυστυχώς, οι καραδοκούντες επίβουλοι της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
Εις όλους αυτούς ανήκει η απάντηση:
Δεν έχουμε κατακτητικές βλέψεις έναντι ουδενός, δεν είμαστε, όμως διατεθειμένοι να ανεχθούμε την παραμικρή προσβολή και αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων επί του Πατρίου εδάφους μας από κανένα.
Αν παρά ταύτα, δεχθούμε επίθεση, η απάντηση στους νέους εισβολείς θα είναι η ιδία που έδωσαν οι Πανέλληνες στους Ιταλούς το φθινοπωρινό εκείνο πρωϊνό της 28ης Οκτωβρίου 1940 και δημιούργησαν το αθάνατο Ελληνικό Έπος του 1940-1941.
Η Μεγάλη Εθνική Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, παρέχει εις εμάς τους Έλληνας την ευκαιρία να συγκεντρωθούμε πέριξ των συμβολικών μορφών των μεγάλων στιγμών της Ιστορίας μας – στιγμών, αναμφισβητήτως, με Παγκόσμια σπουδαιότητα και σήμερα – και να ακούσουμε την πρόσκληση των Ελληνικών αιώνων:
``Μην λησμονείς πως Έλληνα σε έχει γεννήσει η Μοίρα
Και εντός σου λάμπει η αδάμαστη του Γένους σου η ψυχή!’’
Τιμώντες και μεγαλύνοντες τους υπέρ Πίστεως και Πατρίδος ηρωϊκώς και ενδόξως αγωνισαμένους και ευκλεώς πεσόντας υπερμάχους της Εθνικής Ιδέας αδελφούς μας, ραίνουμε δια δακρύων του εθνικού πόνου τους πελωρίους βωμούς της ανεξάντλητης Ελληνικής θυσίας και στεφανώνουμε δια της Πανελληνίου Ευγνωμοσύνης, τους απέραντους τάφους των ηρώων μας, διαβεβαιούντες αυτούς, ότι δεν θα υστερήσουμε εκείνων εις εκπλήρωσιν του εθνικού μας καθήκοντος και θα παύσουμε αγωνιζόμενοι μέχρις ότου εκπληρθωούν οι προαιώνιοι εθνικοί μας πόθοι.
``Αμμες δε γ εσόμεθα πολλώ Κάρρονες’’!
