Επειδή το 1912 ο Στρατός μας, διά να σώση την Θεσσαλονίκην από τους Βουλγάρους, δεν πρόλαβε να απελευθερώση ολόκληρον την Μακεδονίαν, ένα μέρος της το κατέλαβε ο Σερβικός στρατός με εχθρικήν μάλιστα ενέργεια του εναντίον του Ελληνικού στρατού, που πρώτος έφθασεν έξω από το Μοναστήριον (την πόλιν). Η Σερβία προσέτι και προ των Βαλκανικών Πολέμων και περισσότερον μετά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, εχθρά μας, με το ιμπεριαλιστικόν Βελιγράδι της δεν μας πολυήθελεν εις την Βαλκανικήν Συμμαχίαν του 1912 και ιδίως ο Τίτο, ο μεγάλος επί πολλά έτη εχθρός της Ελλάδος, που και ήθελεν, ωνειρεύετο να γίνει το αφεντικόν μεγάλου μέρους της Βαλκανικής μέχρις ότου τού έκοψε τον βήχα του ο Στάλιν, πολύ-πολύ έβαλε το χέρι του (με Μπούλκες κλπ.) δια την αιματοχυσίαν της Ελλάδος μέχρι του 1949.
Αυτοί, Σερβία και ιδίως ο Τίτο, μας εδημιούργησαν το Σκοπιανόν ζήτημα διά να πάρουν και άλλο μέρος ή και όλην την Μακεδονίαν και ως Μακεδονίαν του Αιγαίου. Και εις τον Συμμαχικόν άλλωστε Βαλκανικόν Πόλεμον του 1913 η Σερβία έπαιξε κάποιον πονηρόν ρόλον εις βάρος του Ελληνικού στρατού εις το εντός της Βουλγαρίας Ελληνοβουλγαρικόν μέτωπον. Αλλά και εις την Συνθήκην του Βουκουρεστίου του θέρους του 1913 η Σερβία δεν υποστήριξε την Ελλάδα και μόνος τότε εκ των μεγάλων υπεστήριξε την Ελλάδα ο Κάιζερ της Γερμανίας. Και δεν καταλαβαίνω και περισσότερον δεν δικαιολογώ διατί και η διπλωματία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τόσον πολύ ηυνόησε την Σερβίαν και της έδωσε Βοσνίαν, Ερζεγοβίνην, Κροατίαν ακόμη και Σλοβενίαν και την νότιον χώραν μέχρι των ορίων της Ελλάδος, η οποία εύνοια δεν ανταπεκρίνετο εις την προσφοράν της Σερβίας εις τον πόλεμον εκείνον παρά μόνον ότι έγινε η Σερβία αφορμή της κηρύξεως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ουκ ολίγον περίεργον είναι το ότι όχι προ πολλών ετών πολλοί εστενοχωρήθησαν διά την λόγω της συμπεριφοράς του Βελιγραδίου προς τους λαούς που του παρεχωρήθησαν, αλλά και έναντι της Ελλάδος (όρα και τα εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης) διάλυσιν της Γιουγκοσλαβίας εις τις χώρες, που ουσιαστικώς της παρεχωρήθησαν. Κάτι ανάλογον και προς την διάλυσιν  της Αυστρίας εις το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ίσως μερικές φορές και εις την διεθνή πολιτικήν και την διπλωματίαν έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά. Και λειτουργεί.  
Αμέσως μετά την κατάληψιν του ενός τμήματος της Μακεδονίας υπό των Σέρβων, επεδόθησαν οι Σέρβοι εις την εξόντωσιν ή εκδίωξιν του πολλού, που υπήρχεν εκεί, και εις το Κρούσοβον ελληνικού πληθυσμού, από όπου κατήγετο και ο Αλέξανδρος Σβώλος, και εις το Μοναστήριον, που ήτο ελληνικόν κέντρον με προξενείον εκεί ελληνικόν, εις το οποίον υπηρέτησε και ο Ίων Δραγούμης και από το οποίον κατήγετο και ο Γεώργιος Μόδης μετά βουλευτής Φλωρίνης και πολιτικός.
Σήμερον υπάρχουν εκεί Αλβανοί πολλοί (40% ή πλείονες), που μάλιστα αποποιούνται τον χαρακτηρισμόν Μακεδόνες, και εν μέρος αυτών το «Κίνημα πολιτικόν της Ιλλυρίδας» προσφάτως ορθώς προέτεινεν ως όνομα του κράτους των Σκοπίων το «Βαλκανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία». Σλαύβοι ασφαλώς υπάρχουν πολλοί, πολωνικής αρκετοί καταγωγής ή Βούλγαροι, όπως και ο Γκλιγκόρωφ εδήλωσεν και μωαμεθανοί ή Τούρκοι υπάρχουν και διάφοροι γύφτοι, ενώ Έλληνες, που θα μπορούσαν πιθανώς και σήμερον να χαρακτηρισθούν Μακεδόνες, δεν έμειναν ή είναι ελάχιστοι αναγκαστικώς κρυπτοέλληνες και ένας που σε απογραφήν του πληθυσμού προ όχι πολλών ετών ετόλμησε και μάλλον εδηλώθη Έλλην, εσύρθη κατηγορούμενος εις το δικαστήριον.
Όλους αυτούς τους διαφόρους κατοίκους της περιοχής των Σκοπίων ιδίως από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Τίτο κυρίως μαζί με το ιμπεριαλιστικόν Βελιγράδι τους ωργάνωσε μέσα εις την Γιουγκοσλαβίαν εις ομόσπονδον κρατίδιον υπό το όνομα Μακεδονία λόγω των κατακτητικών εις βάρος της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης ορέξεών του και βλέψεων. Δηλαδή το Σκοπιανόν είναι εξ αρχής δημιούργημα του Τίτο κυρίως και είναι εξευτελισμός ημών των Ελλήνων να διχαζώμεθα διά το πόσες υποχωρήσεις (διατί;) θα κάνωμε έναντι του Τιτοτείου κατασκευάσματος και σήμερον των Σκοπιανών, αφού είναι αποδεδειγμένον ότι επιτυχής εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με διχασμένον κράτος, αντί όλοι μαζί να τους καλούμε τους Σκοπιανούς, να τους πιέζωμε διά να λογικευθούν και να σταματήσουν να κακοποιούν την Ιστορίαν με μακεδονισμόν κλπ και να αφήσουν τις τρελλές αξιώσεις των εις βάρος της Ελλάδος μας.
Εν τέλει το κράτος των Σκοπίων δεν δικαιούται το όνομα Μακεδονία ούτε βεβαίως σε σύνθετον ονομασίαν και 1) Διότι από ετών δεν υπάρχουν εκεί, όπως προαναφέρεται εξοντωθέντες ή εκδιωχθέντες, Μακεδόνες (Έλληνες) και θα γελάσουν οι ιστορικοί εις βάρος μας, αν τους εκεί Αλβανούς, Σλαύους κλπ τους αναγνωρίσωμεν ως Μακεδόνες και διαδόχους, κληρονόμους του Μ.Αλεξάνδρου. 2) Διότι επάνω εις το όνομα Μακεδονία κτίζουν οι Σκοπιανοί, πέρα από την κακοποίησιν της Ιστορίας, και τον αλυτρωτισμόν των, με το οποίον έχουν επί έτη τοξινωθή και ετοξίνωσαν γεννεές των, οπότε θα χρειασθή πολύς χρόνος, έτη, διά την αποτοξίνωσίν των και ειλικρινής διάθεσίς των, που δεν φαίνεται να την έχουν επιμένοντες εις το απαράδεκτον και ψευδέστατον Σύνταγμά των, οπόθεν ως πιθανώτατον προκύπτει ότι δεν θα την κάνουν την αποτοξίνωσιν, αν τώρα μας ξεγελάσουν, μας κοροϊδεύσουν, και βεβιασμένως επιτύχουν με συναίνεσίν μας λύσιν, που θα τους ικανοποιή. Τότε πιθανώτατα θα μονιμοποιήσουν τον αλυτρωτισμόν των και με καλλίτερες δι’ αυτούς συνθήκες θα πλήττουν, όταν θέλουν την χώραν μας. Αλλά 3) δεν δικαιούνται οι Σκοπιανοί το όνομα Μακεδονία και σε σύνθετον ονομασίαν των και διότι μόνον ένα τμήμα του κράτους των είναι Μακεδονικόν έδαφος, αφού η πραγματική Μακεδονία παλαιόθεν έφθανε μέχρι τα Μπάμπουνα ολίγον βορειότερον του Κρουσόβου και τότε η περιοχή των Σκοπίων με τα Σκόπια έξω από τα όρια της Μακεδονίας ωνομάζετο ΔΑΡΔΑΝΙΑ.
Έχομε βεβαίως, όπως δυστυχώς και άλλοτε, και πιέσεις, ίσως ελάχιστα ενδιαφερομένων διά την Ελλάδα, διεθνών παραγόντων και από τον Ο.Η.Ε διά του ΝΙΜΙΤΣ του διά υπέρ των Σκοπίων και εις βάρος της Ελλάδος λύσιν («λύσιν») του ζητήματος.
Εν τη περιπτώσει αυτή υπ’ όψιν ότι υπάρχει (και υπήρξε) και ΒΕΤΟ και ότι οι Κύπριοι προ ετών απέρριψαν το σχέδιον του ΑΝΑΝ και του Ο.Η.Ε.