Βασικό χαρακτηριστικό της αποτελεσματικής δικαιοσύνης είναι η ανεξαρτησία και η αμεσότητα. Η πρόσφατη ανακοίνωση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας ήρθε να θέσει υπό αμφισβήτηση και τους δύο αυτούς παράγοντες αποτελεσματικότητας της Ελληνικής Δικαιοσύνης.

Ο πρόεδρος του ανώτατου διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας υπονόμευσε καίρια την έννοια της ανεξαρτησίας της ίδιας της θέσης του, αφενός με την πράξη του αυτή καθεαυτή, δηλαδή την ίδια την κίνηση να βγάλει ανακοίνωση, αφετέρου με όσα υποστήριξε σε αυτή. Για Δικαστές που είναι αυτονόητο ότι πρέπει να είναι ανεπηρέαστοι, αποτελεί νομικό παράδοξο ο ισχυρισμός ότι ματαιώθηκε η διάσκεψη της Ολομέλειας του ΣτΕ για τις εκκρεμείς ενώπιον του Δικαστηρίου υποθέσεις των τηλεοπτικών αδειών, «ενόψει του κλίματος, το οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί τις τελευταίες, ιδίως, ημέρες από δημόσιες τοποθετήσεις». Το Δικαστήριο δεν δικαιούται να επηρεάζεται και μάλιστα ο επηρεασμός να οδηγεί σε ματαίωση της δικανικής κρίσεως που πρέπει να εκφράσει. Αν είναι έτσι, ας αρχίσουν τις διαδηλώσεις έξω από τα Δικαστήρια, όσοι θέλουν να επηρεάσουν την κρίση τους ή ακόμα χειρότερα να τη ματαιώσουν! Δεν μπορεί να λέγονται και να γράφονται αυτά και μάλιστα από ανώτατους Δικαστικούς λειτουργούς!

Επιπλέον, η ίδια η ματαίωση εκδίκασης της υπόθεσης υπονομεύει και την αμεσότητα που πρέπει να έχει η δικαστική κρίση, αφενός για να μη δημιουργηθούν δύσκολα αναστρέψιμα τετελεσμένα, αφετέρου για να άρει την αβεβαιότητα για τη νομιμότητα, η οποία αβεβαιότητα σε τελική ανάλυση υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατία. Τί νόημα θα έχει να εκδοθεί η απόφαση μετά από μήνες όταν ήδη θα έχουν δημιουργηθεί τέσσερις νέοι τηλεοπτικοί σταθμοί, ενώ μπορεί να εξακολουθούν να λειτουργούν χωρίς άδεια άλλοι τόσοι και θα υπάρχει de facto νομικό χάος;

Σε κάθε περίπτωση, οι αποφάσεις των δικαστηρίων και ειδικά των ανώτατων, όταν αποφαίνονται για τόσο κρίσιμα θέματα, στέλνουν μηνύματα στην κοινωνία και κυρίως συγκεκριμενοποιούν το Δίκαιο, όπως αυτό εξειδικεύεται στο Σύνταγμα και τους Νόμους. Και η συγκεκριμένη υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, πέρα από το σημαντικότατο πολιτικό της συμβολισμό, έχει και ένα σοβαρότατο νομικό υπόβαθρο:

• Μπορεί η Βουλή με νόμο να αναιρεί τη συνταγματικά κατοχυρωμένη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών και εν προκειμένω του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού  Συμβουλίου;
• Είναι επιτρεπτό με βάση την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία και του ηλεκτρονικού τύπου να καθορίζεται numerus clausus (κλειστός αριθμός) των τηλεοπτικών αδειών; Θα μπορούσε, δηλαδή, η οποιαδήποτε κυβέρνηση αύριο το πρωί να καθορίσει με νόμο των αριθμό των ραδιοφωνικών σταθμών και των εφημερίδων;
• Με ποιόν τρόπο καταπολεμάται η διαπλοκή όταν το μοναδικό κριτήριο για την απόκτηση της άδειας είναι μόνο οικονομικό, δηλαδή ποιος θα δώσει τα περισσότερα;

Τα Δικαστήρια «μιλούν» με τις αποφάσεις τους και όχι με ανακοινώσεις. Και στη συγκεκριμένη υπόθεση, είναι προφανές ότι οι ανακοινώσεις δεν ωφέλησαν …