«Στους γονείς το ζην στους δασκάλους μου το ευ ζην» (Αριστοτέλης)
«Δάσκαλος είναι αυτός που σου ανοίγει ένα δρόμο, αυτός που κατά κάποιο τρόπο σφραγίζει τη ζωή σου». Γιώργος Γραμματικάκης
Κυριακή βράδυ, μόλις ο ήλιος ακούμπησε τα θεμέλια τ’ ουρανού, μια γλυκιά φωνή με καλούσε στο κινητό: «Είμαστε εφτά μαθήτριές σας και σας καλούμε για καφέ». Θετικότατη η απάντησή μου. Απόφοιτες του 1991 από τις Λυκειακές τάξεις του αλησμόνητου Γυμνασίου Σκουτάρεως. Ήταν οι «Απαρχές» των λυκειακών τάξεων. «Απαρχές» λέγανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι την πρώτη σοδειά κάθε έτους και τις πρόσφεραν στη θεά της γονιμότητας ΔΗΜΗΤΡΑ, για να ευοδωθούν οι παραγωγές τους. Ήταν η πρώτη φουρνιά που έβγαινε από τις νεοϊδρυμένες λυκειακές μας τάξεις. Ήταν η πρώτη προσφορά μας για τα Πανεπιστήμια και την κοινωνία. Αρχαιότερος φιλόλογος η αφεντιά μου ανέλαβα την τάξη από Β΄ Γυμνασίου μέχρι και τη Γ΄ Λυκείου.
Συνάντησα τις αναμνήσεις μας. Εφτά απαστράπτουσες κυρίες. Αδάμαστες κόρες πεντάμορφες, στραφτοβολούσαν ανάερες. Η Τούλα, η Σμαρώ, η Ζωή, η Λαμπρινή, η Ευγενία, η Ελένη και η Βέττα. Μια συνάντηση νοτισμένη από χαμογελαστά πρόσωπα της νιότης, από αρώματα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και διανθρώπινων αξιών, από εκτίμηση πολλών αστέρων. Η πρώτη πνευματική ανάταση των Λυκειακών μας τάξεων, η πορεία των μαθητών μας στο στίβο της ζωής. Συγκίνηση ανάκατη με χαρά, θαυμασμό για τις πετυχημένες μαθήτριες. Γόνιμα και παραγωγικά στελέχη της κοινωνίας. Επιχειρηματίες αγρότισσες η Τούλα, η Σμαρώ και η Ζωή, Εργαστήριο Ζυμαρικών η Λαμπρινή, Γιατρός η Ευγενία, Τοπικός Τύπος «Η Πρόοδος» η Ελένη, Διευθύντρια στο υποκατάστημα Πειραιώς η Βέττα. Αποκατάσταση επαγγελματική και κοινωνική. Καταξιωμένες μητέρες, ασπίδες των παιδιών τους, κρατούν σταθερά τα ρέτενα των οικογενειών τους και των επιχειρήσεών τους. Με καμάρι έδειχναν στα κινητά τις φωτογραφίες των παιδιών τους. Πρότυπα μητρικά και επαγγελματικά σύμβολα, παράδειγμα προς μίμηση. Μπροστάρησες στη νοικοκυροσύνη. Αναμμένος δαυλός από χαρά και ευτυχία. Δωρικές κολόνες του πολιτισμού. Άρπαξαν τα «όπλα» τους από το σχολείο και βγήκαν να πολεμήσουν για την πρόοδο, για μια καθαρή, αγνή και άδολη κοινωνία. Η αρματωσιά τους ήταν η καθαρότητα, η ειλικρίνεια, η αλληλεγγύη, η κοινωνικότητα, η συνύπαρξη, ο πολιτισμός. Με φλόγα ρηξικέλευθη και πρωτοπόρα πρωταγωνιστούν στους κόλπους της τοπικής και όχι μόνο κοινωνίας. «Σ’ αντρειωμένα χέρια κάθε σίδερο γίνεται όπλο», έγραψε η Πηνελόπη Δέλτα. Κι αυτές γιγάντωσαν το οικοδόμημα της γνώσης, της ανθρωπιάς και της κουλτούρας. Σμίλεψαν τα όνειρά τους μ’ όσα αφομοίωσαν από το σχολείο, την αγάπη και τη φιλία, την ειρήνη και την ελευθερία, την αρετή και τα ιδανικά. Το σχολείο τις μετάγγισε την υγιή αμφισβήτηση, την ισότητα, την οικουμενική θεώρηση της ζωής.
Να επιλέξουν αυτό που τους εκφράζει κι όχι εκείνο που τους επιβάλλουν. Να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες. Η διδαχή μας ηχώ που βοά στα αυτιά τους, λαξεμένο δίδαγμα στης ψυχής το μάρμαρο.
Εισέπραξα ένα ξαντίμεμα πλούσιο. Ήταν μια απογραφή των πεπραγμένων της δημόσιας ζωής μου, ότι δεν «άραξα» ως δημόσιος υπάλληλος. Ήταν η πληρωμή μου για όσα δώρα Χριστουγέννων ή Πάσχα μας έκοψε η Πολιτεία. Ήταν μια μελωδία πάνω στα χείλη της ζωής. Ρίγος συγκίνησης για την πληρωμή μου. Κόμπος στο λαιμό μου. Θα κλείσω με τον αείμνηστο Χρίστο Τσολάκη: «Η ψυχή του δασκάλου είναι σαν την ψυχή του ποιητή. Εμπνέεται και απογειώνεται. Μόνο που ετούτη, για να απογειωθεί εμπνέεται και από την ανθρώπινη σχέση παίρνοντας έτσι στα φτερά της και τις νεανικές ψυχές. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας της παιδείας».
