Σ’ αυτή τη χώρα, που σήμερα  παρακολουθούμε παντός είδους έκτροπα και γεγονότα, που μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, που μας προκαλούν θλίψη, αγανάκτηση και αγωνία, σ’ αυτήν  τη χώρα είχαμε κάποια άλλη μορφή επικοινωνίας.
Εκτός από τον Ναό, στον οποίο καταφεύγουμε για να προσευχηθούμε, για τον οποίο σήμερα στο όνομα της προόδου και της δημοκρατίας, αρκετές είναι οι… σοφές κεφάλες που αγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα, να μας πείσουν για τη χωρίς λόγο ύπαρξή τους, υπήρξαν και άλλοι «Ναοί» και άλλα θεμέλια της δημοκρατίας, της ελευθερίας.
Λέγαμε και όλοι μιλούσαμε με σεβασμό, πως τα σχολεία μας, όλων των βαθμίδων τα σχολεία, ήταν «ναοί της παιδείας». Έτσι βλέπαμε τα σχολεία μας! Έτσι αγκαλιάζαμε την προσφορά τους. Και οι εκπαιδευτικοί μας απολάμβαναν την αγάπη και την εμπιστοσύνη όλων μας, σε όποια κοινωνική ή οικονομική τάξη και αν ανήκαμε.
Κανείς δεν επέτρεπε στον εαυτό του να αμφισβητήσει το δάσκαλο του παιδιού του, να τον προπηλακίσει, να χειροδικήσει εναντίον  του. Ο δάσκαλος ήταν πρόσωπο σεβασμού, στέκονταν αν  και όχι αμειβόμενος ικανοποιητικά ,πολύ υψηλά, ώστε να λένε «ο Θεός δίνει τη ζωή και ο δάσκαλος κάνει τον άνθρωπο».
Σήμερα βλέπουμε αιχμαλωσίες εκπαιδευτικών, χειροδικίες, μηνύσεις εναντίον τους, προπηλακισμούς, καταλήψεις σχολείων, εισβολές μασκοφόρων, καταστροφές κτιρίων. Και όλα αυτά στο όνομα της… προόδου, της ελευθερίας και της δημοκρατίας!
Εκτός από αυτόν τον «ναό» της παιδείας είχαμε ακόμη έναν. Το «ναό» της δικαιοσύνης. Έτσι βλέπαμε τη δικαιοσύνη, μέσα στο «ναό» της, και έτσι αντιμετωπίζαμε τους λειτουργούς της δικαιοσύνης, την οποία παρουσιάζαμε ως θεά τυφλή, με μια ζυγαριά ακριβείας στο χέρι.
Σήμερα, δυστυχώς, προσπαθούμε να ισοπεδώσουμε αυτόν τον «ναό», να υποδουλώσουμε τη δικαιοσύνη. Ακούγονται φωνές (εκσυγχρονιστών) περί νέων δικαστών που θα εκτελούν τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά της!
Και ακόμη ένας «ναός», συντρόφια, που κάποιοι... δημοκρατικοί και προοδευτικοί εγκέφαλοι ζητούσαν (και ίσως  ζητούν και σήμερα)  να… καεί! Είναι το Κοινοβούλιο, το θεμέλιο της δημοκρατίας μας, ο «ναός»  της δημοκρατίας, στην οποία αυτή η χώρα έβαλε τα θεμέλια και της έστησε το αιώνιο ανάκτορό της.
Τι απέμεινε από όλα αυτά, συντρόφια; Κάντε έναν  απολογισμό ψυχής. Είμαστε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Καιρός να συνέλθουμε πριν είναι πολύ αργά.