Η είδηση είναι εξωφρενική! Η Βουλγαρική Εκκλησία προτείνεται από Ισραηλινούς! για βραβείο Νομπέλ διότι και, αυτό είναι το εξόχως εξοργιστικό :«έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάσωση Εβραίων από τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης»!

Στο παρελθόν, η ιστορική αυτή λαθροχειρία επιχειρήθηκε από τους Βουλγάρους, με τη δικαιολογία πως, ήταν το μόνο κράτος στην Ευρώπη που έσωσε τους Εβραίους υπηκόους του! Η τότε προσπάθεια των Βουλγάρων κατέπεσε με παρέμβαση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου  Ελλάδος και του  Πρόεδρου του Μωυσή Κωνσταντίνη που ανέδειξε, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που, οι Βούλγαροι, ως σύμμαχοι του Χίτλερ έκαναν στα κατεχόμενα από αυτούς εδάφη της Βορείου Ελλάδος.

Την άνοιξη του 1941 οι Βούλγαροι μπαίνουν στην πόλη των Σερρών. Η τρίτη Βουλγαρική κατοχή είναι ένα οδυνηρότατο γεγονός, που ακόμα πληγώνει τους Σερραίους, καθώς, στα δίσεχτα χρόνια της επιχειρήθηκε βίαια, η εθνική αλλοτρίωση και δημογραφική αλλοίωση των Σερραίων. Κατά τούτο, η τρίτη Βουλγαρική κατοχή, είναι χειρότερη από αυτές του 1913 και του 1917  έστω και εάν η πρώτη στοίχησε το ολοκαύτωμα της πόλης των Σερρών και, η δεύτερη, τη λεηλασία των πολιτιστικών θησαυρών του Λαού των Σερρών.

Τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής συνοδεύουν ιερείς του Βουλγαρικού Πατριαρχείου, που διώχνουν τους Ορθόδοξους Έλληνες Λειτουργούς από ναούς της πόλης και, προσπαθούν, να επιβάλουν ένα πρόγραμμα εκβουλγαρισμού, με αλλαγή της γλώσσας στη Θεία Λειτουργία και τρομοκράτηση των Ιερέων. Κατά τη διάρκεια της τρίτης Βουλγαρικής κατοχής ολοκληρώνεται το έργο της λεηλασίας των Εκκλησιών και των Ιερών Μονών, με την κλοπή των λειτουργικών τους σκευών, των λατρευτικών εικόνων, των ιστορικών τους κειμηλίων που, σήμερα, χωρίς ντροπή, στολίζουν τις προθήκες των μουσείων του Βουλγαρικού Πατριαρχείου.

Στα χρόνια Βουλγαρικής κατοχής, το Βουλγαρικό Πατριαρχείο, εγκατέστησε στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου δύο Βουλγάρους μοναχούς, το μοναχό Βασίλειο Αθανασίου Κούτλιο και τον Ιερομόναχο Στέφανο Ντοστοΐνσκη, προερχόμενους από το Βουλγαρικό κελί “ Άξιον Εστίν” της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος του Αγίου Όρους, που δυνάστευσαν το Μοναστήρι από τον Ιανουάριο του 1942 έως τα μέσα του μηνός Οκτωβρίου του 1944.

Στις 5 Αυγούστου του 1942 επισκέφθηκε το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου,  ως εκπρόσωπος του Συνοδικού Εκκλησιαστικού Μουσείου της Βουλγαρίας ο Δημήτρη Ρίζωφ και, μαζί με τον εγκάθετο ηγούμενο Στέφανο Ντοστοΐνσκη, αφαίρεσαν από το καθολικό της Μονής και στη συνέχεια έστειλαν στη Βουλγαρία για να εκτεθούν στο Εκκλησιαστικό Μουσείο 22 Βυζαντινές φορητές εικόνες, δύο πτέρυγες από τρίπτυχα, δύο Αντιμήνσια, τρεις στάμπες με  πρόσωπα και, πέντε χειρόγραφα χαρτώα με δερμάτινη θήκη.   

Ταυτόχρονα, με αυτά που συμβαίνουν στους Σερραίους χριστιανούς, δηλαδή, τη βίαια εκβουλγάριση της πόλης, οι συμπολίτες τους εβραϊκής καταγωγής, υποχρεώνονται, σύμφωνα με τις νομοθετικές διατάξεις του Νόμου «για την προστασία του <βουλγαρικού> Έθνους» του 1941 και του Νόμου «περί βουλγαρικής υπηκοότητας» του 1942, σε γενική πληθυσμιακή απογραφή, προσκομίζοντας στις βουλγαρικές αρχές την ταυτότητά τους και φωτογραφία, ενώ υποχρεώνονται να φοράνε την πεντάλφα και, να φέρουν πάντα μαζί τους τη νέα τους ταυτότητα, που είχε χρώμα κίτρινο και έγραφε με ελληνικά και βουλγαρικά γράμματα  ότι ήταν Εβραίοι. Στην εξώθυρα των σπιτιών τους είχε αναρτηθεί ειδική ένδειξη με τη φράση «εβραϊκό σπίτι». Η παρακολούθηση της ζωής τους κράτησε έως και τη φοβερή νύχτα της 3ης   προς την 4η  Μαρτίου του 1943.

 Αυτή τη νύχτα και, μετά τη Συνδιάσκεψη του Wannsee (20.1.1942), καθώς και, τη συμφωνία της 22ης  Φεβρουαρίου του 1943 που υπέγραψαν Γερμανοί και Βούλγαροι: «…για εκτοπισμό των πρώτων 20.000 Εβραίων από τις νεοαποκτηθείσες χώρες της Θράκης και της Μακεδονίας», δόθηκε η διαταγή της σύλληψης των 596[1] Ελληνοεβραίων που ζούσαν στα Σέρρας και τη Ζίχνη.

Οι εκπρόσωποι της Βουλγαρικής Εκκλησίας ήταν στην πόλη των Σερρών και, τίποτα απολύτως δεν έκαναν για να σώσουν συνανθρώπους από τη σφαγή.

Η συγκέντρωση των Σερραίων εβραϊκής καταγωγής έγινε στην πλατεία με τα πλατάνια, πλατεία που σχηματίζεται από τη συμβολή των οδών Ανατολικής Θράκης, Αθανασίου Αργυρού, Νικομήδειας, Νιγρίτης και 3ου  Ιππικού Συντάγματος.

Η  «οριστική λύση του εβραϊκού ζητήματος στην Ευρώπη», που αποφασίσθηκε από τους Ναζί στη διάσκεψη της Wannsee, σήμανε το οριστικό τέλος της κάποτε ακμαίας εβραϊκής κοινότητας των Σερρών.

Μετά τη μεταφορά των Σερραίων Εβραϊκής καταγωγής προς τα στρατόπεδα εξόντωσης στο Κάτοβιτς της Πολωνίας, η κινητή και ακίνητη περιουσία τους μεταφέρθηκε με βουλγαρικά καμιόνια σε άγνωστο προορισμό ενώ, πράγματα του νοικοκυριού τους αρπάχθηκαν από τους βουλγάρους εποίκους.

Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης των Σερρών, επί Δημαρχίας Ζήση Μητλιάγκα, στις 17 Φεβρουαρίου 2000, όρισε την 4η Μαρτίου ως ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος των Σερραίων εβραϊκής καταγωγής.

Γενιές επί γενεών, Σερραίων εβραϊκής καταγωγής, έζησαν στην πόλη των Σερρών, χάρηκαν τη γέννηση και το γάμο των παιδιών τους, δούλεψαν στην πόλη αυτή και βοήθησαν σημαντικά στην πρόοδό της, έχασαν, όπως σχεδόν όλοι οι Σερραίοι, τις περιουσίες τους από την πυρπόληση της πόλης το 1913 και στα άγια χώματα αυτού του τόπου έθαψαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Με ιστορική παρουσία επτακοσίων χρόνων, μια πολυάνθρωπη κοινότητα, οικονομικά ακμαία και πολιτιστικά δημιουργική, η Σερραϊκή εβραϊκή κοινότητα, έπαψε να υπάρχει από τη νύχτα της  3ης – 4ης  Μαρτίου του 1943.

Σήμερα, μετά από Διεθνή Συνέδρια και ημερίδες, που οργανώθηκαν με θέμα τις βουλγαρικές θηριωδίες στα κατεχόμενα από αυτούς εδάφη, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εγκλήματα που έγιναν με την ανοχή της Βουλγαρικής Εκκλησίας, είναι δυνατόν να βρίσκονται Εβραίοι που προτείνουν για βραβείο Νομπέλ το Βουλγαρικό Πατριαρχείο, που έχει ασυγχώρητες ηθικές ευθύνες για την εξόντωση των Σερραίων Εβραϊκής καταγωγής;

Είναι δυνατόν να προτείνεται η βράβευση του Βουλγαρικού Πατριαρχείου, που έκλεβε για λογαριασμό του τους πολιτιστικούς θησαυρούς των Σερραίων ενώ, αδιαφορούσε για το  πογκρόμ εναντίον των εβραϊκής καταγωγής Σερραίων, επειδή αρνήθηκαν να αλλάξουν την Ελληνική υπηκοότητά τους;