Η εμφάνιση της οικονομικής θεωρίας της «Σχολής του Σικάγου» στη δεκαετία του 1970 για το νεοφιλελευθερισμό και το μονεταρισμό, ανέτρεψε προαιώνιες πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες αρχικά στον λεγόμενο Δυτικό Πολιτισμό, με σταδιακή ανατροπή αξιών και ιδανικών σε όλον τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η θεωρία αυτή του Μίλτον Φρίντμαν και των συνεργατών του στο ιδρυθέν από τον Ροκφέλερ πανεπιστήμιο του Σικάγου, έδωσε σάρκα και οστά στο φανταστικό Τέρας/Κράτος το οποίο ο Άγγλος κληρικός και φιλόσοφος Τόμας Χομπς δημιούργησε στα μέσα του 17ου αιώνα (το 1651) και το βάφτισε «Λεβιάθαν». Είναι ένας νέος Θεός ο οποίος, όπως ο επουράνιος, έχει το δικαίωμα της χωρίς όρια βίας και εξουσίας για να επιβάλει την ειρήνη και την τάξη σε μια παγκόσμια κοινωνία ανθρώπων με ζωώδη ένστικτα.
Μοναδικός στόχος της δημιουργίας ενός τέτοιου κράτους είναι η απόκτηση πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμης, με απόλυτη ανυπαρξία ηθικών και ανθρωπιστικών αρχών και φραγμών. Ο Λεβιάθαν επιβάλει με το στρατό και την αστυνομία την τάξη, την ειρήνη και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια των πολιτών του, με τη μορφή ενός καθεστώτος απόλυτης μοναρχίας ή δικτατορίας με δημοκρατικό μανδύα, δηλαδή ένα είδος καθεστώτος «κοινοβουλευτικής δικτατορίας». Όταν πλέον ο Λεβιάθαν, λόγω κοινωνικών αναστατώσεων δεν έχει τη δύναμη και την εξουσία να επιτελέσει το έργο του, τότε αυτοδιαλύεται και το νέο κράτος που δημιουργείται είναι πλέον αναγκασμένο να συνάψει νέο συμβόλαιο με την κοινωνία (το λαό).
Μόνο κάποιος νέος προφήτης ή προικισμένος με ιδιαίτερες ικανότητες μάντης θα μπορούσε να προβλέψει πως, μετά από τρεισήμισι αιώνες και κάποιες δεκαετίες, θα γεννιόταν στο Σικάγο και θα μεγάλωνε στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας ένας νέος Λεβιάθαν, ένας νέος Θεός που οι Αγγλοσάξονες τον βάφτισαν «Money» (Χρήμα} και το παγκόσμιο καθεστώς της «Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας» που εγκαθίδρυσε ονομάστηκε μονεταρισμός ή νεοφιλελευθερισμός. Αντιπρόσωποι του νέου Θεού στον κόσμο διορίστηκαν οι φιλοχρήματοι, οι άπληστοι για πλούτο, δόξα και εξουσία αλλά και χωρίς ίχνος πολιτιστικού υποστρώματος και κοινωνικής ευαισθησίας πανίσχυροι χρηματιστές και τραπεζίτες. Το Φεβρουάριο του 1992 η Ευρώπη αποδέχτηκε στο Μάαστριχτ, το νέο Θεό που δημιούργησε ο Μ. Φρίντμαν και η «Σχολή του Σικάγου». Αυτή η αναγνώριση και αποδοχή του νέου οικονομικοκοινωνικού καθεστώτος, υπήρξε η στέρεα βάση για την ακλόνητη επικράτηση της παγκοσμιοποίησης. Οι αποκαλυπτικοί διάλογοι από τα αποχαρακτηρισθέντα απόρρητα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δημοσίευσε ο Βενσάν Ζοβέρ στο «Nouvel Observateur» στις 12 και 19 του Μάη 2010, αποδεικνύουν τον βασικό ρόλο της σοσιαλιστικής προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν στο οικονομικό και στρατιωτικό «καπέλωμα» της Ευρώπης από τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της κυβέρνησης του Ρόναλντ Ρίγκαν.
Οι επόμενοι Δεξιοί γάλλοι πρόεδροι Σιράκ και Σαρκοζί και οι ηγέτες των άλλων κρατών/μελών της ΕΕ βάδισαν στα χνάρια που χάραξε ο Μιτεράν, αλλά και υπερθεμάτισαν με δουλικότητα για να αποδείξουν ότι είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Η Ευρώπη δεν είχε πλέον ηγέτες του αναστήματος ενός Ντε Γκολ για να αντιταχθούν στην αμερικανική ηγεμονία, αλλά «τσιράκια» που υποκλίνονταν με δέος στις ΗΠΑ και αργότερα στην πανίσχυρη πλέον (λόγω ευρώ) Γερμανία και στους τραπεζίτες και χρηματιστές οι οποίοι μεταβλήθηκαν σε πραγματικούς ηγέτες της Ευρώπης.
Η Ευρώπη προσκύνησε και αγωνίστηκε για να επιβάλει την εξουσία του νέου Θεού, ο οποίος θα είναι η αιτία του αφανισμού της αν συνεχίσει να τον λατρεύει. Ήδη άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος της και αν δεν πραγματοποιηθεί ταχύτατη αναστροφή στον τρόπο λειτουργίας της και επιστροφή στο πολιτιστικό της παρελθόν, ο επερχόμενος θάνατος είναι βέβαιος και αναπόφευκτος. Για να το αντιληφθεί αυτό κάποιος δεν χρειάζεται να είναι μάντης ή προφήτης. Ο κόσμος προχωρά ήδη, με νομοτελειακή σταθερότητα, από ένα ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό σύστημα κοινωνικών ανισοτήτων, ανασφάλειας των πολιτών και αχαλίνωτης αναρχοελευθερίας, σε άλλο σύστημα καθαρής ολιγαρχικής και δικτατορικής εξουσίας. Η αυτοεκπληρούμενη σταδιακή εξέλιξη των μελλοντικών πολιτικών γεγονότων αποδεικνύει πως η Ενωμένη Ευρώπη, αυτό το μεγαλειώδες όραμα των ευρωπαίων πολιτών, θα χαθεί από τον πρόωρο θάνατό της και οι ευρωπαϊκοί λαοί (και μαζί τους η Ελλάδα) μοιραία θα απομονωθούν και θα αποδυναμωθούν στον μελλοντικό κόσμο των άγριων σοβινισμών και των αδυσώπητων ανταγωνισμών των υπερδυνάμεων. Οι έντονες κοινωνικές και πολιτιστικές ανισορροπίες που δημιουργεί ο «Νέος Θεός», είναι βέβαιο πως όταν φτάσουν στην κορύφωσή τους θα επιλυθούν «δια πυρός και σιδήρου».
Η Ελλάδα μοιραία ακολούθησε, αν και κουτσαίνοντας, την εξελικτική πορεία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, όπως αυτή διαμορφώθηκε σταδιακά με τις ανθρωπιστικές κοινωνικές αντιλήψεις που επικράτησαν μετά τη λήξη της ανθρωποσφαγής του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αλλά και πάλι μοιραία ακολούθησε μια πορεία έντονης κοινωνικής και ηθικής διαφθοράς όταν, μετά τη δεκαετία του 1970, εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα πολιτικών και πολιτιστικών αλλαγών από το νέο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, το οποίο σταδιακά μετέβαλε ολοκληρωτικά τον παραδοσιακό τρόπο ζωής στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και δημιούργησε μια νέα κοινωνία πάμπλουτων και πάμφτωχων στην οποία κυριαρχεί η ισοπέδωση των πολιτισμών και η ανασφάλεια των πολιτών από τα προνόμια αναρχοελευθερίας των εγκληματικών ομάδων. Η αποδυνάμωση της Μεσαίας Τάξης και των πολιτών υψηλού μορφωτικού επιπέδου που ανέκαθεν αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του αστικού κράτους και του υγιούς καπιταλισμού, οδηγούν το νεοφιλελευθερισμό ή ορθότερα τον αναρχοκαπιταλισμό στη μη αναστρέψιμη αυτοκαταστροφή του. Ο αναρχοκαπιταλισμός αυτοπροσδιόρισε το «Κεφάλαιο» ως ηγέτιδα δύναμη στην κοινωνία της Νέας Τάξης, παραγνωρίζοντας τον βασικό οικονομικό κανόνα της ομαλής παραγωγικής διαδικασίας για αρμονική συνεργασία των τριών συντελεστών της παραγωγής (Φύση/Γη, Εργασία και Κεφάλαιο). Οι κυρίαρχοι σήμερα χρηματιστές και τραπεζίτες δεν έχουν ακόμα κατανοήσει, από τη μανία της απληστίας τους, ότι πυροβολούν τα πόδια τους.
Το ελληνικό κράτος ανέκαθεν, από την εποχή της δημιουργίας του, είχε λειτουργικά και οργανωτικά προβλήματα. Το νέο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, με την εξασθένιση της έννοιας του κράτους/έθνους, επέτεινε αυτά τα προβλήματα διότι διέλυσε εντελώς ένα ήδη μισοδιαλυμένο κράτος με έντονα τα χαρακτηριστικά της πελατοκρατίας. Οι έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή του ρατσισμού και σοβινισμού, ερμηνεύτηκαν με τελείως διαφορετικό τρόπο από την πραγματική τους έννοια. Η ελευθερία ταυτίστηκε με την αναρχοελευθερία και η δημοκρατία με μια μορφή απόλυτης ηθικής και κοινωνικής εξαχρείωσης και ταυτόχρονα συγκαλυμμένου ολοκληρωτισμού.
Πρόκειται ίσως για αντιφατικές έννοιες οι οποίες όμως στην πράξη φανερώνουν τους παραλογισμούς και την παράνοια ενός κόσμου που ξεπέρασε το αριστοτελικό «μέτρον» δημιουργώντας μια εφιαλτική κοινωνία που τρομοκρατεί τον φιλήσυχο ανώνυμο πολίτη. Αυτή η παράνοια είναι ολοφάνερη στα γεγονότα της καθημερινότητας. Σε έναν σημερινό κόσμο στον οποίο η απανθρωπιά είναι ολοφάνερη με χιλιάδες παιδιά να πεθαίνουν καθημερινά από πείνα ή με εκατοντάδες γυναικόπαιδα να αφανίζονται σε πολέμους για τον έλεγχο πετρελαίων ή φυσικού αερίου, να επιδεικνύεται ένα ανθρωπιστικό προσωπείο σε ειδεχθείς δολοφόνους ή σε άλλες εγκληματικές ομάδες (έμποροι ναρκωτικών, έμποροι επικίνδυνων τροφίμων, βιαστές γυναικών και παιδιών, ομάδες εκβιαστών και τρομοκρατών κρατικών λειτουργών κλπ).
Το σύγχρονο ευρωπαϊκό και φυσικά και το ελληνικό κράτος διακρίνεται από εξοργιστικές αντιφάσεις. Επιδιώκει να εμφανίσει ένα ψεύτικο ανθρωπιστικό ιδεώδες, ενώ η οργανωτική του δομή και οι πολιτικές του πρακτικές έχουν τα χαρακτηριστικά του ήπιου, του γλυκού και φαινομενικά καλοσυνάτου αλλά στην πραγματικότητα άγριου τέρατος, του «mostro mite» της καθηγήτριας Ραφαέλα Σιμόνε για το οποίο μιλήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Η αληθινή Δημοκρατία (όπως παπαγαλίζουν ορισμένοι για τη Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας) έχει κανόνες αυτοπροστασίας που αγγίζουν τα όρια της δικτατορικής εξουσίας. Διασφαλίζεται απόλυτα η ελευθερία του λόγου, η ελεύθερη επιλογή των άξιων ηγετών, η προστασία των πολιτών από τη δικαστική εξουσία και η προστασία των κοινωνικά αδυνάτων, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν δρακόντειοι κανόνες προστασίας των θεσμών, της απαίτησης για ασφάλεια των πολιτών ή η αμείλικτη πάταξη της κερδοσκοπίας.
Οι νόμοι της Αθήνας για τους φονιάδες, για τους κλέφτες, για τους τοκογλύφους ή για τους εκμεταλλευτές του λαού δεν άφηναν περιθώρια οίκτου και συγχώρεσης. Αν θυμηθούμε την περίπτωση του σιτέμπορου Άνυτου και των δυο συνεργατών του, όπως περιγράφεται από τον Λυσία, θα διαπιστώσουμε μια ατσάλινη θέληση για να τηρηθούν οι κανόνες της Δημοκρατίας και ταυτόχρονα να προστατευθούν οι πολίτες και η κοινωνία. Ο Άνυτος αποθήκευσε κρυφά μεγάλες ποσότητες σιτηρών και όταν ελαττώθηκαν τα αποθέματα άρχισε να διοχετεύει στην αγορά κάποιες ποσότητες σε εξαπλάσια τιμή. Από το πρωτόδικο Δικαστήριο καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά με δικαίωμα έφεσης στον Άρειο Πάγο. Δεν γνωρίζουμε αν επικυρώθηκε από το ανώτατο Δικαστήριο η πρωτόδική ποινή, αλλά ο κερδοσκόπος Άνυτος έπαιξε, από απληστία και φιλοχρηματία, τη ζωή του «κορώνα-γράμματα» διότι εκμεταλλεύτηκε την πείνα των συμπολιτών του για να πλουτίσει παράνομα. Η αληθινή Δημοκρατία παρέχει δικαιώματα στον πολίτη αλλά δημιουργεί και αυστηρές υποχρεώσεις για να μπορέσει να επιβιώσει από συμπτώματα αναρχίας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Η σύγχρονη Δημοκρατία βασίζεται σε ένα αλληλοαναιρούμενο σύστημα ανισορροπιών και αντιφάσεων. Θα αναφερθούμε μόνο ενδεικτικά και χωρίς συστηματικότερη ερευνητική ανάλυση σε τέτοιου είδους αντιφάσεις και παραλείψεις, για να δικαιολογήσουμε και τη δυσάρεστη διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πριονίζει το κλωνάρι του δέντρου στο οποίο κάθεται και από εκεί λιβανίζει το νέο της Θεό. Ας αρχίσουμε από το ποινικό καθεστώς ατιμωρησίας των ειδεχθών εγκληματικών πράξεων από άτομα ή οργανωμένες εγκληματικές ομάδες. Είναι ένα καθεστώς που εμφανίστηκε και επιβλήθηκε δήθεν για «ανθρωπιστικούς λόγους!» από το κερδοσκοπικό και απάνθρωπο τεχνοκρατικό επιτελείο της Νέας Τάξης, χωρίς ποτέ να ζητηθεί η συναίνεση των ευρωπαϊκών λαών, είτε με δημοψηφίσματα, είτε με την προβολή του προβλήματος στα προεκλογικά προγράμματα των ευρωπαϊκών κομμάτων.
Το απλό παράδειγμα του αμετανόητου δολοφόνου των δεκάδων ανθρώπων (συνολικά 77) στο Όσλο και στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας το 2011, ο οποίος είναι φυλακισμένος σε ένα «πολυτελέστατο διαμέρισμα» με όλες τις σύγχρονες ανέσεις και θα αποφυλακισθεί σε 16 ή το πολύ σε 21 χρόνια, δείχνει ξεκάθαρα τον υποκριτικό ανθρωπισμό αυτού του ευρωπαϊκού κόσμου της ιδεολογικής σύγχυσης. Το μήνυμα προς τους κάθε λογής ειδεχθείς εγκληματίες είναι ξεκάθαρο. Μπορούν να σκοτώνουν, να εκβιάζουν, να τρομοκρατούν, αλλά η πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινωνία είναι πονόψυχη και «δεν εκδικείται αλλά συγχωρεί». Εκτός αυτού, όταν γεμίζουν οι φυλακές, οι πρόωρες αποφυλακίσεις είναι ένα συνηθισμένο γεγονός και οι καταδικασμένοι πέντε ή δέκα φορές σε ισόβια δεσμά για ειδεχθή εγκλήματα, ενδέχεται να αποφυλακισθούν σε δέκα ή λιγότερα χρόνια αν επικαλεσθούν κάποιες ευεργετικές διατάξεις του νόμου. Βγαίνουν από τις φυλακές και ξανασκοτώνουν για να δικαστούν και πάλι σε ισόβια, ενώ μέσα από τις φυλακές με κινητά τηλέφωνα ή με «αγγελιαφόρους» δίνουν με άνεση εντολές για συμβόλαια θανάτου.
Ο τρομοκρατημένος πολίτης προσπαθεί να προστατευθεί με κάθε μέσον από τους καθημερινούς κινδύνους που τον περιζώνουν και ασχολείται ελάχιστα με θέματα που αφορούν στην κοινωνία και στα βιοποριστικά στοιχεία της εργασίας του. Ένας τέτοιος πολίτης είναι ευάλωτος και ευκολοδιαχειρίσιμος. Όλα είναι μελετημένα με ακρίβεια. Ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία δεν βρίσκουμε κάποιο κράτος να έχει παραδώσει με τόση ευκολία τους πολίτες του στα χέρια αδίστακτων εγκληματικών ομάδων, επικαλούμενο ανθρωπιστικούς λόγους. Όμως, η ηγετική ελίτ και οι επώνυμοι προστατεύονται από εκατοντάδες αστυνομικούς (κάποιοι τους χρησιμοποιούν και ως «ορντινάντσες»), οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να ασχολούνται με την προστασία του ανώνυμου πολίτη. Η τόσο διαφημισμένη από τους σύγχρονους πολιτικάντηδες άμεση Δημοκρατία των Αθηνών (σε μια προπαγανδιστική προσπάθεια να τη συγκρίνουν με τη σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία) ήταν, όπως ήδη αναφέραμε, αδυσώπητη, αμείλικτη και ανελέητη σε όσους δεν τηρούσαν τους νόμους ή κατηγορούνταν για εγκληματικές πράξεις εναντίον της πατρίδας, της κοινωνίας και των Αθηναίων πολιτών.
Με τέτοιου είδους αντιφάσεις στη σύγχρονη Δημοκρατία θα συνεχίσουμε και στο επόμενο άρθρο.
