Ήταν αουτσάιντερ στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας  Δημοκρατίας, κατάφερε όμως και εξελέγη αρχηγός της. Υστερούσε σε δημοτικότητα από τον Τσίπρα, τον συνέτριψε όμως στις Εθνικές εκλογές του 2019. Είχε την αύρα της Ελπίδας για καλύτερες μέρες προεκλογικά  και την μετέτρεψε σε αίσθημα βεβαιότητας μετά τις εκλογές για την πλειονότητα του Ελληνικού λαού, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Φρόντισε να περιστοιχιστεί από ικανούς συνεργάτες και υπουργούς και το αίσθημα αισιοδοξίας άρχισε να γίνεται διάχυτο στην χώρα.
Η οικονομία έχει πάρει την πάνω βόλτα, η δράση των αναρχικών περιορίζεται, τα διεθνή σχόλια για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα θετικά και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να πιέσει ιδιαίτερα γιατί είναι νωπό το παρελθόν της.
Όμως... όμως η θάλασσα που πλέει έχει πολλούς στραβούς γιαλούς. Η Τουρκία οσμίσθηκε ψητό στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και άρχισε να ονειρεύεται γαλάζιες πατρίδες και Οθωμανικές κατακτήσεις, να αμφισβητεί σύνορα και να θέλει να αναμορφώσει διεθνείς συνθήκες και κρατικά σύνορα (συνθήκη της Λωζάνης) και εν μέρει να το έχει καταφέρει στα σύνορα τουλάχιστον με την Συρία. Στις ΗΠΑ κυβερνά ο απρόβλεπτος Τραμπ με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του που ζητά να τα βρούμε με την Τουρκία (πώς να τα βρεις με κάποιον που διεκδικεί το χωράφι σου, που με συμβόλαια είναι δικό σου), και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε αέναο σχεδιασμό για την Ένωση, με τα οράματα του Μακρόν για αναμόρφωσή της να παραμένουν  στις καλένδες.
Φοβάμαι ότι αυτά είναι τα δεδομένα- ο γιαλός- και δεν μπορούν να αλλαχθούν.
Το πρόβλημά μας είναι πώς θα αρμενίσουμε, τι οδηγίες θα δώσει ο καπετάνιος, τι γραμμή θα χαράξει και πώς θα την επιβάλλει. Και εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί˙ μήπως στραβά αρμενίζουμε; Και αν μεν αυτό είναι για να ισιώσουμε τον γιαλό πάει καλά, αν όμως τον κάνουμε στραβότερο;
Έχω την αίσθηση ότι ακούγονται καμπανάκια.
 Το μεταναστευτικό δίνει την εντύπωση ότι δεν μελετήθηκε σωστά και η κατάστασή του επιδεινώθηκε˙ ας ελπίσουμε η αλλαγή πορείας που σαλπίστηκε να τα διορθώσει.
 Η επιλογή στελεχών σε καίριες θέσεις ευθύνης όπως Διοικητών Νοσοκομείων, παρά τα αξιοκρατικά κριτήρια που προβλήθηκαν, σε μεγάλο βαθμό ήταν αποτυχημένη- ελπίζω ότι δεν έγινε για τακτοποίηση ανίκανων κομματανθρώπων- αν κρίνει κανείς από τις παραιτήσεις που απαιτήθηκαν μετά από σχετικές καταγγελίες. 
Η εικόνα του μόνιμα καλού παιδιού για τη χώρα μας, προβληματίζει επίσης. Εκείνο που βλέπει ο πολίτης είναι πως τα απείθαρχα παιδιά είναι μόνιμα κερδισμένα. Απτά παραδείγματα στην γειτονιά μας, Τουρκία και Ισραήλ.
Το πρόβλημα με το ποδόσφαιρο και τα προβλήματά του είναι διαχρονικό.  Αφιονισμένοι ‘’φίλαθλοι’’ οπαδοί συμπλέκονται και αλληλοτραυματίζονται μεταξύ τους στα γήπεδα, ολιγάρχες διοικούν ποδοσφαιρικές ομάδες και χρησιμοποιούν τους οπαδούς τους σαν δυνάμεις κρούσεως για οτιδήποτε απειλεί τα συμφέροντά τους, πράγμα που ο οιοσδήποτε αντιλαμβάνεται, εφόσον δεν υπηρετεί αλλότρια συμφέροντα. Ο χουλιγκανισμός στην Μεγάλη Βρετανία εξαλείφθηκε όταν η Θάτσερ παρά το οιοδήποτε πολιτικό κόστος επέβαλλε τον αποκλεισμό συμμετοχής των ομάδων της χώρας της σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Δεν υπέκυψε σε εκβιασμούς  και αυτό δεν την εμπόδισε να επανεκλεγεί Πρωθυπουργός. Στην Ελλάδα σε ανάλογες περιστάσεις δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς, γιατί τους εκπληρούμε πριν μας επιβληθούν.
Ας ελπίσουμε να μην χτυπήσουν οι καμπάνες. Η Ελλάδα δεν πρέπει να χάσει έναν Πρωθυπουργό που της έδωσε ελπίδα και όραμα και έχει τις δυνατότητες να τα πραγματοποιήσει.