Συνεχίζοντας τις διαπιστώσεις του προηγούμενου άρθρου, κατανοούμε ευκολότερα ότι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός και ταυτόχρονα ελληνικός Λεβιάθαν έχει και άλλου τέτοιου είδους αμέτρητες αντιφάσεις, οι οποίες εγγίζουν τα όρια της παράνοιας.  Στην Ελλάδα, μια χώρα η οποία, όπως είπαμε, δεν έχει τις κατάλληλες οργανωτικές δομές για να αντιμετωπίσει κοινωνικές, πολιτικές και διακρατικές ανισορροπίες, αυτές οι αντιφάσεις εμφανίζονται στη χειρότερη δυνατή μορφή τους. Εκτός από το καθεστώς ατιμωρησίας των εγκληματικών ομάδων που προαναφέραμε, υπάρχουν δεκάδες άλλες κοινωνικές ή πολιτικές ανισορροπίες οι οποίες επηρεάζουν δυσμενώς τις τρέχουσες λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού, αλλά και καθορίζουν μια σκοτεινή πορεία για γεγονότα που θα αντιμετωπίσουν οι μέλλουσες γενιές. Ας απαριθμήσουμε κάποια από αυτά τα πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα, τα οποία χαρακτηρίζουν όχι μόνον την Ελλάδα αλλά οποιοδήποτε οργανωτικά ανάπηρο κράτος.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει πως όταν ένα κράτος δανείζεται συνεχώς και κάποια στιγμή οδηγείται στην πτώχευση, αναπότρεπτα μετατρέπεται σε κράτος μειωμένης κυριαρχίας. Είναι ένα κράτος «κατακτημένο από τους δανειστές» χωρίς σπαθιά, χωρίς ναυτικούς αποκλεισμούς και γενικά χωρίς πολεμικές συγκρούσεις. Η Ελλάδα, από την εποχή της επανάστασης του 1821 και μέχρι σήμερα έχει πτωχεύσει  έξι ή κατ’ άλλους εφτά φορές. Στην τελευταία «οιονεί πτώχευση», μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είδαμε κάποια σκληρά και αδηφάγα τοκογλυφικά πρόσωπα «φίλων/εταίρων», να επεμβαίνουν στο προτεκτοράτο τους για να ρυθμίζουν και να επιβάλουν λύσεις σε βασικούς τομείς του κρατικού μηχανισμού (στρατός, εκπαίδευση, εξωτερική πολιτική, δικαιοσύνη κλπ), αλλά και να αποκτούν για δεκαετίες (ως και 99 χρόνια), αντί πινακίου φακής, δικαιώματα εκμετάλλευσης στον εδαφικό, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας.

Ο σπάταλος δανεισμός από μια κυβέρνηση είναι ένα ιδιόμορφο είδος προδοσίας. Παραδίδει τη χώρα σε έναν ανελέητο εχθρό ο οποίος παριστάνει θεατρινίστικα το φίλο, το σωτήρα και τον φιλάνθρωπο που δήθεν σε σώζει από την οικονομική καταστροφή. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν ούτε φίλοι, ούτε σωτήρες, ούτε αιώνιοι εχθροί. Μοναδικό κριτήριο εκτιμήσεων για οποιαδήποτε ενέργεια είναι τα οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.  Ερώτημα: Γιατί μέχρι σήμερα, παρά τις τόσες ταπεινωτικές πτωχεύσεις, δεν έχει περιληφθεί σε κάποιο από τα Ελληνικά Συντάγματα μια διάταξη που να αξιώνει από τους ηγέτες την επίτευξη παραγωγικής αυτάρκειας, τον εξορθολογισμένο δανεισμό και την εξομοίωση της πτώχευσης με την εθνική προδοσία;

Όλοι γνωρίζουν ότι η υπογεννητικότητα οδηγεί στην εξαφάνιση λαών και πολιτισμών. Είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες πως η Ελλάδα έχει αρνητικό δείκτη γεννήσεων σε σύγκριση με τους θανάτους, με έντονη τη μείωση του πληθυσμού στις παραμεθόριες, κυρίως, περιοχές. Από την ΕΕ και τις ΗΠΑ φανερά επιδιώκεται η συμπλήρωση του πληθυσμιακού κενού από πολίτες άλλων χωρών με τελείως διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Όπως μας διδάσκει η ιστορία, σε περιπτώσεις μείξης πληθυσμών διαφορετικής κουλτούρας, τελικά επικρατεί το πιο δυναμικό και το πολιτιστικά πιο συνεκτικό τμήμα του πληθυσμού. Σε μια αποχριστιανισμένη Ευρώπη, η σφύζουσα δημογραφική ζωτικότητα και η έντονη θρησκευτική πίστη των ισλαμικών πληθυσμών αποτελεί καθοριστικό στοιχείο υπεροχής. Το διαπιστώσαμε κάπως αργά στην εξελικτική πορεία της Τουρκίας, η οποία σε μισόν αιώνα υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό της και συμπεριλαμβάνεται ήδη στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Η ελληνική πολιτική και πνευματική ηγεσία είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι η δημογραφική, οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση της χώρας, οδηγεί μοιραία σε αναδιατάξεις και αλλαγές συνόρων εις βάρος των πιο αδύναμων;

   Αλλά και άλλα σοβαρά οργανωτικά προβλήματα του ελληνικού κράτους το οδηγούν μεθοδικά και  αναπότρεπτα σε δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις. Η Ελλάδα δείχνει σαν μια αποχαυνωμένη χώρα η οποία «αγωνίζεται για να πεθάνει». Ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχει αποκτήσει ολοκληρωμένο κτηματολόγιο, συνταγματικό δικαστήριο, επιστημονικό και εξειδικευμένο εθνικό φορέα εξωτερικής πολιτικής ή συντονιστικά επιστημονικά και ακομμάτιστα όργανα για την παιδεία, για το στρατό ή για τη δικαιοσύνη. Ο κάθε υπουργός και πολλές φορές οι εναλλασσόμενοι υπουργοί του ίδιου κόμματος στο ίδιο υπουργείο, πειραματίζονται εφαρμόζοντας δικά τους σχέδια ή σχέδια της αμόρφωτης και δουλόπρεπης καμαρίλας που τους περιβάλλει. Σοβαρά εθνικά θέματα αποφασίζονται στο γόνατο, χωρίς διαβουλεύσεις με υπερκομματικά επιτελεία ειδικών διπλωματών και έμπειρων παλιών πολιτικών. Οι αποφάσεις δεν εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας των κομμάτων αλλά και τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Υπάρχει ένας κομματικός στρατός φανατικών πραιτοριανών οι οποίοι, ως αντιπρόσωποι του λαού, ψηφίζουν ότι διατάξει ο αρχηγός, αγνοώντας τη βούληση των εντολέων/ψηφοφόρων τους. Καμιά πρόνοια για να θεωρείται συνταγματικά «άτιμος» (η λέξη υπάρχει αυτούσια στη νομοθεσία του Σόλωνα), ο αντιπρόσωπος του λαού που ενεργεί ενάντια στο κομματικό πρόγραμμα για το οποίο τον ψήφισαν οι πολίτες, ενώ η πολύχρονη ενασχόληση ενός προσώπου ή μιας οικογένειας με την πολιτική μεταβάλλει το λειτούργημα σε προσοδοφόρο βρώμικο επάγγελμα ύποπτων συναλλαγών.

Το Ελληνικό Σύνταγμα, ενώ δεν προβλέπει το θεσμό του συνταγματικού δικαστηρίου δεν προνοεί επίσης και για τη σύσταση θεσμικών οργάνων για την τροχοπέδηση μιας αυταρχικής κυβερνητικής πολιτικής. Δεν υπάρχει η Γερουσία για να διερευνά με μεγαλύτερη σχολαστικότητα τις τυχόν άστοχες, επιλήψιμες ή εθνικά επικίνδυνες κυβερνητικές αποφάσεις, ενώ ο θεσμός του προέδρου της δημοκρατίας είναι εντελώς διακοσμητικός. Η μόνη του θεσμική αρμοδιότητα είναι να κυρώνει υποχρεωτικά τους νόμους που ψηφίζει η κυβέρνηση και να εκφωνεί πατριωτικούς λόγους σε συνέδρια και σε εθνικές επετείους.

Στην Ελλάδα έχουμε επίσης το ιδιότυπο φαινόμενο της «κοινοβουλευτικής οικογενειοκρατίας», με ηγέτες που αρχίζουν από τον πατέρα για να παραδώσουν τη σκυτάλη στο γιο και μετά στον εγγονό ή στο δισέγγονο. Σε κάποια δικτατορικά καθεστώτα, όπως π.χ. στη Βόρεια Κορέα, αυτό το «δημοκρατικό τσίρκο» λειτουργεί με πιο…. έντιμο (!) τρόπο. Αγνοεί φανερά το λαό και στηρίζεται στις «θεόπνευστες» αποφάσεις του κομματικού μηχανισμού, διότι ισχυρίζονται ότι αυτό επιτάσσει «η Δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία». Οι λέξεις έχασαν το πραγματικό τους νόημα. Το βουλευτικό αξίωμα δεν είναι επάγγελμα και ούτε δημιουργεί ειδικά συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Θα έπρεπε, εκτός από τη μεγάλη μείωση του αριθμού των βουλευτών να περιορισθεί η χρονική διάρκεια διατήρησης αυτού του αξιώματος, για να αποφευχθούν οι μακροχρόνιες και ύποπτες σχέσεις διαφθοράς. Αυτός είναι ο λόγος που στην αθηναϊκή δημοκρατία ήταν ετήσια (ενιαύσια) η χρονική διάρκεια του βουλευτικού αξιώματος, ενώ το δικαίωμα της εκλογής ενός βουλευτή περιοριζόταν στις δυο μόνον φορές. Με λίγα λόγια ένας πολίτης μπορούσε να εκλεγεί στη ζωή του βουλευτής μόνο δυο φορές και συνολικά μόνο για δυο χρόνια. Ήταν επόμενο πως με τέτοιες διαδικασίες ήταν αδύνατον ένας πολίτης να μπαίνει στη Βουλή ξυπόλυτος (ως βουλευτής ή άρχοντας/υπουργός) και να βγαίνει εκατομμυριούχος. Θα ήταν παράλειψη να μην υπογραμμίσουμε ότι οι δωροδοκίες και οι άλλες ατιμίες διασπάθισης της δημόσιας περιουσίας από τους εκλεγμένους άρχοντες τιμωρούνταν με θάνατο.    

Υπάρχουν δεκάδες ή εκατοντάδες τέτοιου είδους περιπτώσεις κρατικής ανοργανωσιάς που οδηγούν την Ελλάδα σε δρόμους μελλοντικής καταστροφικής πορείας. Αργά ή γρήγορα, με την επιταχυνόμενη αγριότητα των ακραίων ανταγωνισμών των Μεγάλων Δυνάμεων, ο κόσμος θα οδηγηθεί σε γενικευμένες αιματηρές συγκρούσεις. Δεν χρειάζονται πλέον προφήτες για να προβλέψουν τα μελλούμενα. Θα επιβιώσουν χωρίς μεγάλες απώλειες οι λαοί που οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν προβλέψιμους ή απρόβλεπτους κινδύνους. Ο ελληνικός λαός διαθέτει ένα υψηλού μορφωτικού επιπέδου εξειδικευμένο δυναμικό πολιτών οι οποίοι, αν αξιοποιηθούν με έντιμα και ακομμάτιστα κριτήρια, θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πρότυπο οργανωμένου κράτους. Τα επιτεύγματα των απόδημων Ελλήνων αποδεικνύουν τη ζωτικότητα του λαού μας όταν βρεθεί σε χώρα με οργανωμένες τις κρατικές της δομές και την πρόθεση αξιοποίησης των ικανών. Το άχρηστο κομματικό έρμα που φορτώθηκε η ελληνική κρατική μηχανή και παρασύρει μαζί της και τους ικανούς, είναι το εγκληματικό αποτέλεσμα της πελατοκρατίας, αυτό το θανατηφόρο εργαλείο των δημαγωγών που αναδεικνύονται ως πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες στο διαχρονικό κομματικό κράτος. Οι Έλληνες είναι και σήμερα το ίδιο ικανοί και άξιοι, όπως τους χαρακτήρισε πριν από εκατόν δέκα χρόνια η «Encyclopedia Britannica», όταν έγραφε πως  είναι ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για θυσίες και μεγάλα επιτεύγματα, αλλά «του λείπουν ορισμένα πιο βαθιά και σταθερά χαρακτηριστικά που οδηγούν τους λαούς στην εθνική μεγαλοσύνη». Αυτά τα στέρεα χαρακτηριστικά δεν τα αναδεικνύει μόνος του ένας λαός. Είναι οι ταλαντούχοι και έντιμοι πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες του που διαμορφώνουν το κατάλληλο οργανωτικό πλαίσιο, ώστε να φέρουν αποτελέσματα η εξυπνάδα, οι φιλοδοξίες, η ευρηματικότητα και η προθυμία των πολιτών για θυσίες. 

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή της Ευρώπης στην οποία το κενό που άφησε η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δημιούργησε εθνικιστικές εντάσεις και επιδιώξεις για αλλαγές συνόρων. Είναι η μόνη χώρα της βαλκανικής χερσονήσου που δεν έχει ιμπεριαλιστικές βλέψεις εις βάρος των γειτόνων της, αλλά όλα σχεδόν τα γειτονικά της κράτη διεκδικούν δικά της εδάφη. Ο κίνδυνος να χάσει ακριτικές χερσαίες ή θαλάσσιες περιοχές της είναι εμφανής τα τελευταία χρόνια, αν επιδιώξουν τις αλλαγές συνόρων για οικονομικούς ή γεωστρατηγικούς λόγους κάποιες Μεγάλες Δυνάμεις, όπως π.χ. η Γερμανία ή οι ΗΠΑ.  Και αυτό θα γίνει όταν κάποια μέρα φτάσουν στο ναδίρ οι δημογραφικοί δείκτες και διαρραγούν εντελώς «τα στέρεα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού», τα οποία αποτελούν τον ισχυρό συνεκτικό κρίκο του ελληνικού έθνους και μπορούν να του δώσουν τη δύναμη να οργανωθεί, να διακριθεί, να ισχυροποιηθεί οικονομικά, στρατιωτικά, δημογραφικά και να πρωτοστατήσει για έναν καλύτερο και ειρηνικό κόσμο. Οι διεθνιστικές αγκυλωμένες ιδεοληψίες που εκφράζουν οι έλληνες εθνομηδενιστές, είναι κατάλληλες για ονειροπόλους κουλτουριάρηδες της Δυτικής Ευρώπης, που ζουν σε κράτη χωρίς επεκτατικούς στόχους και χωρίς πολεμικές ιαχές. Δεν είμαστε ούτε Δανία, ούτε Λουξεμβούργο. Για να επιβιώσει η χώρα μας χρειάζεται συνεχή επαγρύπνηση, ισχυρή οικονομική και στρατιωτική παρουσία, κοινωνική και πολιτιστική συνοχή του λαού της και προπαντός να μην υπάρχει μια πανίσχυρη «Πέμπτη Φάλαγγα» που θα συντάσσεται ιδεολογικά με τις εχθρικές επεκτατικές επιδιώξεις των ξένων, ενώ ταυτόχρονα θα αποδυναμώνει το πατριωτικό φρόνημα του λαού.

Σε άλλες εποχές, τέτοιοι πολίτες οι οποίοι (κατά τον Ιωάννη Καποδίστρια) «ως φιλήκοοι των ξένων ήταν προδότες» σήμερα, στην εποχή των ανοιχτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης, στην οποία οι έννοιες της πατρίδας και του έθνους αποτελούν στοιχεία φασιστικής, ναζιστικής και ρατσιστικής νοοτροπίας, οι προδότες που υπήρχαν από την εποχή που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, έχουν εντελώς εξαφανιστεί.  Αφού και ο όρκος δίνεται από πολλούς στο όνομα της συνείδησης (άραγε πόσοι έχουν καθαρή συνείδηση!!!) δεν αποτελεί έκπληξη που και οι προδότες μετονομάστηκαν σε «ιδεολογικούς αντιρρησίες συνείδησης». Αυτό είναι ένα από τα εκπληκτικά θαύματα των προφητών της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις ούτε έναν Ιούδα ή Εφιάλτη των Θερμοπυλών! Να λοιπόν που μετά από αιώνες βαρβαρότητας, ήρθαν οι Δεξιοί τραπεζίτες και οι χρηματιστές, οι οποίοι μαζί με τους Αριστερούς διεθνιστές/εθνομηδενιστές (όλοι φανατικοί οπαδοί των Ανοιχτών Συνόρων του Τζ. Σόρος) δημιούργησαν «έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο»!  Η Ευρώπη μας κατοικείται πλέον από αγγέλους! Αφού δεν υπάρχουν πατρίδες άρα δεν υπάρχουν και προδότες!

Υπάρχει μια απαράβατη αρχή στις χωρίς ηθικούς φραγμούς διακρατικές σχέσεις οι οποίες, χωρίς εξαιρέσεις, βασίζονται αποκλειστικά στα οικονομικά συμφέροντα και στις γεωστρατηγικές επιλογές.  Αν κάποιος δεν σωθεί μόνος του, κανένας δεν πρόκειται να τον σώσει ή αν τον σώσει θα απαιτήσει επαχθή ανταλλάγματα. Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως έχει μετεξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες απεμπολώντας τις ιδρυτικές της αρχές, είναι μια νομισματική/χρηματιστηριακή ένωση κερδοσκόπων και όχι μια ισχυρή συμμαχία κρατών με κοινό πολιτιστικό υπόστρωμα, η οποία θα είχε ως προτεραιότητα να προστατεύσει τα κράτη/μέλη από εξωτερικούς εχθρούς και κινδύνους. Όπως φανερώνουν τα καθημερινά γεγονότα, η εταιρική αλληλεγγύη είναι μια νεκρή λέξη, μια συμμαχική αλυσίδα ενότητας με σπασμένους κρίκους. Την ευθύνη πλέον για την αποτροπή των σημερινών και μελλοντικών κινδύνων για τη χώρα μας την έχουν, αποκλειστικά και συλλογικά, οι πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες μας. Τα εθνικά εγκλήματα και γενικά «οι ατιμίες» (κατά τον Σόλωνα) που διαπράττουν κάποιοι κομματικά αφιονισμένοι και ιδεολογικά αγκυλωμένοι σημερινοί πολιτικοί, θα πληρωθούν κυρίως από τις επόμενες γενιές. Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός προφανώς το συνειδητοποίησε ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Μισέλ Ροκάρ, ο διακεκριμένος γάλλος σοσιαλιστής και πρωθυπουργός επί προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν. Νιώθοντας τύψεις για την ανέντιμη  και ανήθικη ευρωπαϊκή κοινωνία που διαμορφώθηκε και με δικές του ευθύνες, θέλησε με το τελευταίο πολιτικό του κείμενο να απευθύνει μια «Lettre aux générations futures, en espérant qu'elles nous pardonneront» (Επιστολή στις μέλλουσες γενιές, ελπίζοντας πως θα μας συγχωρήσουν). Είναι η εκ βαθέων εξομολόγηση ενός μελλοθάνατου που νιώθει την ανάγκη να εξιλεωθεί. Οι περισσότεροι Έλληνες ηγέτες θα πρέπει να απευθύνουν επιστολές συγγνώμης και εξιλέωσης όχι μόνον προς τις μέλλουσες  αλλά και προς τις περασμένες γενιές οι οποίες, με αμέτρητους νεκρούς και τεράστιους αγώνες, δημιούργησαν τη σύγχρονη Ελλάδα. Αυτή την Ελλάδα που οι πολιτικοί και πνευματικοί της ηγέτες, αφοσιωμένοι διαχρονικά στις άθλιες κομματικές αντιπαραθέσεις τους, την άφησαν να περπατά ξυπόλητη σε μια επικίνδυνη ζούγκλα γεμάτη τριβόλια.