Με μπερδεμένους τους μηρούς πορεύονται οι νεοέλληνες.

Από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο, μια ειδική έκδοση προτεστάντη, ο οποίος υποδύεται τον ορθόδοξο που είχε πλήρη αίσθηση του Άγιου Πνεύματος!!! Στην τάχα «αγία» και κουτσουρεμένη Σύνοδο έως την καρκινοβατούσα συγκρότηση της κεντροαριστεράς, ο καθημερινός λόγος είναι ληρώδης και η πραγματικότητα γελοία.

Ο Στρεψιάδης, με ένα τζιν Αμερικής και ένα μικρό ντορβά στο χέρι, ήρθε βόρεια. Με κολλημένο στα χείλη τον Άδικο Λόγο, καμώθηκε πως η πραγματικότητα των νεοελλήνων αντανακλά τις αριστερές του επιθυμίες. Μυήθηκε εύκολα στα μυστικά της νεοφιλελεύθερης οικονομίας γι αυτό και στην Δ.Ε.Θ διαβεβαίωσε τους χειροκροτητές του πως αλλάζει «τρόπο σκέψης και στρατηγική. Σταματά <ως αριστερός> να έχει το μυαλό του στα δημόσια οικονομικά και στρέφεται στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας», γίνεται εντελώς νεοφιλελεύθερος!

Αυτό σημαίνει πως, σε αντίθεση με τον Αριστοφανικό ήρωα, δεν κατεδαφίζει το φροντιστήριο οίκημα, δεν βάζει φωτιά στη σκεπή του μα, σύμφωνα με τον Ιωάννη Κουκιάδη, καθηγητή του εργατικού δικαίου, έγινε αυτός και η σιναμωρούμενη κυβέρνησή του, άριστος «εντολοδόχος αποφάσεων».

Το πλήθος του έδωσε την εξουσία και, τώρα, που έγινε λεπτοτάτων λήρων ιερεύς, μπορεί όπως  ο Φειδιππίδης του Σρεψιάδη να «δέρνει και να γδέρνει το λαό» δύο φορές για την αποκοτιά του.

Γνωρίζει καλά, όπως οι προηγούμενοι απ’ αυτόν στην εξουσία ήξεραν καλύτερα, ότι δεν θα τον κάψει για τα ψέματα και τις εγκληματικές επιλογές του ο κεραυνός του Δία, όπως δεν έκαψε το Σίμωνα τον καταχραστή, τον Κλεώνυμο τον ρίψασπη και το δημαγωγό Κλέωνα του Κλεαινέτου, που κατάστρεψε την αθηναϊκή δημοκρατία.

Στην αντίπερα όχθη η Νέα Δημοκρατία απλά δεν μπορεί. Δεν μπορούν αυτοί που την εκπροσωπούν να πείσουν ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική. Τα επικοινωνιακά τους λάθη, αναιρούν τα επιχειρήματα του Δίκαιου Λόγου, που χρησιμοποιεί ο Κ.Μητσοτάκης. Το προβάδισμα των δέκα, με αναγωγή, μονάδων, το μόνο που μαρτυρά είναι η δυσαρέσκεια κυρίως των συνταξιούχων, μάζα ευκολομεταχείριστη από τον Α.Τσίπρα.

Ο Ορθός Λόγος ενάντια στον δημαγωγό Άδικο Λόγο, με φόντο το πέλαγος και το λευκό Πύργο.

Ο δημαγωγός Λόγος κολακεύει τη μάζα, προτάσσοντας το συναίσθημα και την προσδοκία έναντι του πολιτικού ρεαλισμού. Είναι «ο Άγγελος εξάγγελος, γερμένος πάνω σ΄ ένα αριστερό δεκανίκι και τα νέα που φέρνει είναι όλα μια ψευτιά μα ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτί, γιατί μοιάζει μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά κι ακούγοντάς τον ησυχάζει η ψυχή».

Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, με εργαλείο τις λάθος δηλώσεις της Ν.Δ για τις τηλεοπτικές άδειες (μίλησαν ακόμη για επιστροφή χρημάτων στους καναλάρχες!), επεχείρησε να ταυτιστεί με τη νομιμότητα! Ξεσκόνισε και γυάλισε τις ταμπέλες της αντιλαϊκής δεξιάς, που δείχνουν το δρόμο προς την «μητσοτακική» Ν.Δ. και στις τάχα διασυνδέσεις της, με τις «γάτες Ιμαλαΐων».

Ο Ορθός Λόγος δεν μπορεί να παλέψει με τη συνθηματολογία που είναι ανέξοδη, δεν χρειάζεται αποδείξεις και τεκμηρίωση. Ο Άδικος Λόγος, δηλαδή ο μηχανισμός του λαϊκισμού,  μετατρέπει τις συλλογικές υποθέσεις σε ατομικές, με πρακτικές παραδείγματος χάρη,  υπόσχεσης διανομής των χρημάτων από τους καναλάρχες σε πρόσωπα και όχι καταβολής τους στην αποπληρωμή του συλλογικού χρέους. Η προσδοκία του κέρδους εκμαυλίζει το πλήθος.

Ο Ορθός Λόγος απευθύνεται στη λογική, ο Άδικος στο συναίσθημα παράγοντας και γέλιο με τις κωλοτούμπες. Ο λαϊκιστής αλλοιώνει γεγονότα, επικαλείται τους νόμους που αυτός φτιάχνει, κατηγορώντας για παραβάτες όσους αποκλίνουν από τη γραμμή του. Ο Άδικος Λόγος αυθαίρετα υποστηρίζει  και υπεραμύνεται της απόφασής του «να μη χαριστεί σε κανέναν και σε τίποτα», εκτός κι’ αν είναι κάποιος από τους κόλακές του, στηρίζοντας την αμεροληψία και φερεγγυότητά του στην μεταφυσική ακεραιότητα του αριστερού πολίτη! Ο δημαγωγός λόγος  νομίζει πως μπορεί να χειραφετεί προβλέποντας ακόμα και αποφάσεις της δικαιοσύνης πριν αυτές εκδοθούν.

Η δημαγωγία ξεγυμνώνεται από τη λογική του Ορθού λόγου όμως, όταν ο τελευταίος απευθύνεται στα αυτιά, λέγοντας πως τα νέα που σας έφεραν απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια τότε ο «λαός» του λέει «να φύγει μουδιασμένα, αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην του πει κανένα»

Τελικά, μόνο στις Νεφέλες ο νεοδημαγωγός Στρεψιάδης, με τις παραφροσύνες και παπαρδέλες του δε γλυτώνει, όταν βρεθεί  αντιμέτωπος με την ηθική του, αφού «αρκετούς χόρεψε χορούς».

Στην ζώσα νεοελληνική πραγματικότητα, ο δημαγωγός λόγος, απευθυνόμενος στη μάζα, μπορεί να τη σκαπουλάρει επικαλούμενος το σοφιστικό επιχείρημα του Π.Κονδύλη υπέρ του καπνίσματος: «Η απόλαυσή μου είναι βέβαιη, ο κίνδυνος ενδεχόμενος».