Αγαπητές και αγαπητοί, υποψήφιοι Δήμαρχοι Σερρών
Πολλά τα διαχρονικά ‘’ανομήματα’’ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Λένε όμως πως μια καλοπροαίρετη κριτική γίνεται ευπρόσδεκτη και συμβάλει στην βελτίωση. Μια γενική διαπίστωση, ως αρχή του κειμένου, είναι ότι άλλα λέγονται προεκλογικά και άλλα γίνονται (ή δε γίνονται) μετεκλογικά. Αξίωση, όμως, ημών των δημοτών είναι: Κάθε αύριο και καλύτερα. Συνεπώς, η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής ή άλλος φορέας, θα πρέπει να διαμορφώσει πίνακα αξιολόγησης /σύγκρισης του βαθμού προόδου του Δήμου στα επί μέρους αξιολογούμενα χαρακτηριστικά αστικής ευπρέπειας και ποιότητας.
Και αν οι μεγάλοι στόχοι και τα έργα μεγάλης κλίμακας χρειάζονται μελέτες, κονδύλια, διαγωνισμούς που χρονίζουν, εμείς έχουμε στην πρόθεσή μας να σας επισημάνουμε τα μικρά αλλά όχι ασήμαντα. Γιατί, από τα μικρά διαμορφώνεται η ποιότητα ζωής. Και η ποιότητα ζωής καθρεφτίζεται στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ».
Σκύλοι στα πάρκα. Δε γνωρίζαμε, αλλά το μάθαμε κι αυτό. Πως πληρώνουμε φόρους για πάρκα και πράσινο όχι για να τα χαίρονται τα παιδιά μας αλλά τα σκυλιά μας. Για τα σκυλιά, δεσποζόμενα ή αδέσποτα, που αποπατούν από όρθρου βαθέως έως μεσονυχτίου. Μια ιδιότυπη ζωοφιλία μας, με το γάντι είναι αλήθεια, που διώχνει τους δημότες και καταλαμβάνει τα πάρκα. Άλλοτε, θυμάμαι, έγραφε η πινακίδα: «Μη πατάτε το πράσινο». Τώρα ας μπει μια νέα πινακίδα: «Μην αποπατείτε στο πράσινο». Ποιος (ποια) αυριανός-αυριανή Δήμαρχος θα τα βάλει μαζί τους; Μήπως πρέπει να δημιουργήσει ο Δήμος ειδικούς χώρους –όπως π.χ. στην Πράγα- όπου θα μπορούν οι φιλόζωοι να οδηγούν εκεί τα ζωάκια τους για εκτόνωση; Για να μη τα έχουν ατέλειωτες ώρες έγκλειστα στα διαμερίσματα-πράγμα αφύσικο για τα ζωντανά-και γαυγίζουν αγανακτισμένα σε χορωδιακή συνεννόηση μεταξύ τους. Γίναμε, εν πολλοίς, μια αστική σκυλοπολιτεία. Και μη βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε ως μη προοδευτικό και απολίτιστο. Θα σας απαντούσα ότι μεγάλωσα με όλο το ζωικό βασίλειο του σπιτιού και του χωριού μου, στο πλαίσιο μια αμοιβαίας αληθινής αγάπης, ανθρώπων και ζώων. Αλλά, η αστική ζωοφιλία μας πόρρω απέχει από το να είναι κόσμια.
Γκράφιτι παντού. Σε τοίχους, σε πινακίδες, σε πλατείες και πάρκα. Μια ασχήμια αδέσποτη και ατιμώρητη. Νοιάζεται κανείς;
Γάμος γίνεται, αλλά ελληνικά. Ναι, και πολύ ευχάριστο. Όμως, απόψε φέρνουμε το νυφικό με νταούλια και χορό, αύριο ξεκινούμε για την εκκλησία ή το Δήμο. Από, βραδύς γλέντι στην πιλοτή με ηχεία ίσα με το μπόι μας, που νεκρώνουν με τα ντεσιμπέλ τη ζωή σε δέκα τετράγωνα, περασμένα μεσάνυχτα. Και ας κλείνουν οι δρόμοι και ας αναστατώνεται η γειτονιά. Γάμος γίνεται, κάποιος παντρεύεται (sic) κάποια νυμφεύεται (sic), αθόρυβος γάμος γίνεται; Τι να πεις;
Τηλεβόας στη διαπασών. Άλλος διαφημίζει τρανταχτά τα καρπούζια του, άλλος τις πλαστικές καρέκλες, άλλος τις πατάτες, άλλος τα χαλιά, άλλος το θερινό θεατράκι με έργο τρομερής καταδίωξης, άλλος τον θίασο που έρχεται στην πόλη μας, άλλος το τσίρκο και άλλος τον ποδοσφαιρικό αγώνα του Πανσερραϊκού με την δείνα αθηναϊκή ομάδα. Κάθε πλανόδιος την πραμάτεια του. Αν έχεις σπίτι σου παρέα κλείσε τα παράθυρα, αν είσαι μόνος και διαβάζεις, βάλε ωτασπίδες. Ο τηλεβόας ή ντουντούκα των διαδηλώσεων, στη σύγχρονη εκδοχή του, είναι συνδεδεμένος με το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου και… όποιον πάρει ο χάρος απ’ το λαϊκό ρεπερτόριο. Σαν να ξαναζούμε την Οθωμανική ή Μεσαιωνική περίοδο.
Κάδοι απορριμμάτων. Βεβαίως, οι Δήμοι έκαναν και κάνουν μεγάλες προσπάθειες. Μα οι ρακοσυλλέκτες τυμβωρύχοι ανασκαλεύουν για να βρουν μέσα τους κάτι χρήσιμο ή εμπορεύσιμο. Και οι ασυνεπείς ή κακομαθημένοι πολίτες, αφήνουν απ’ έξω τις σακούλες, τα στρώματα, τους παλιούς θερμοσίφωνες, τα μπάζα, προς τέρψιν χαριτωμένων τετράποδων. Και ας λειτουργεί ειδική δημοτική Υπηρεσία περισυλλογής βαρέων αντικειμένων. Μια ακόμα αντιαισθητική διαχρονική εικόνα του Δήμου μας. Δεν πρέπει να γίνει κάτι περισσότερο από όσο γίνεται, με συνέπεια και συνέχεια;
Ετοιμόρροπα, επικίνδυνα και κατεδαφιστέα. Περιμένουν τους κληρονόμους δεύτερης και τρίτης γενιάς, να αποφασίσουν. Μα αυτοί, είτε δεν γνωρίζονται, είτε τσακώνονται για τα ποσοστά. Και τα κτίσματα ρημάζουν, γίνονται επικίνδυνα, γίνονται σκουπιδότοποι, στεγάζουν γάτες, ποντίκια, φίδια, ενίοτε παράνομα ζευγαράκια που κάνουν χρήση ουσιών ή ό, τι άλλο απαγορευμένο δημόσια. Αποτελούν ‘’στολίδια’’ απ’ την ανάποδη μιας όμορφης κατά τ’ άλλα πόλης.
Καταλήψεις πεζοδρομίων. Δε χρειάζεται να το περιγράψουμε. Από τα αυτοσχέδια καφέ στα επίσημα καφέ-μπαρ, στην εμπορική εκμετάλλευση από ‘’έξυπνους’’ επιχειρηματίες που κλείνουν σχεδόν το πεζοδρόμιο και άντε τώρα να περάσει μια μητέρα με παιδικό καροτσάκι.
Εξωτερικές όψεις πολυκατοικιών. Άβαφες, μερικές ασοβάτιστες, άλλες με παράνομες παρεμβάσεις. Μίνι παραθυράκια από τουαλέτες, σωλήνες εξαερισμού κουζινών, σωλήνες κλιματιστικών, καλώδια κρεμασμένα στους τοίχους από τις κεραίες της ταράτσας κ.ά.
Επαιτεία. Κυρίως επαγγελματική. Με ή χωρίς μουσική. Στις γειτονιές ή στα κεντρικά καφέ. Φεύγει ένας έρχεται άλλος. Και ορισμένοι διαθέτουν αυθάδικο πιεστικό μάρκετινγκ επαιτείας.
Οδός και αριθμός, άγνωστος. Ψάξε πάνω κάτω, κάπου θα βρεις μια πινακίδα και έναν αριθμό. Πώς βρίσκει άκρη ο ταχυδρόμος; Μα από εμπειρία ή φαντασία σαν τον Πουαρό.
Οικόπεδα και ακάλυπτοι χώροι. Χορταριασμένοι σκουπιδότοποι. Με ευθύνη των ιδιοκτητών ασφαλώς, μα με την απουσία εποπτείας από τη Δημοτική Αρχή.
Οι μεγάλες πληγές του Φαραώ ή της Αιγύπτου ήταν μόνο δέκα. Οι δικές μας, οι μικρές δεν έχουν τέλος. Με λίγα λόγια, μικρές ασχήμιες, μικρές αδιαφορίες, ενοχλητικές και αντιαισθητικές όψεις και εικόνες της καθημερινότητάς μας. Αλλά, όταν οι μικρές γίνονται πολλές, τότε γίνονται πανίσχυρες. Και τότε, πού κολλάει η πολιτισμική πινακοθήκη; Για ποια τουριστική πολιτική μπορούμε και μιλούμε; Για ποια ελκυστική πόλη; Όταν η κακογουστιά απλώνεται παντού, τότε γίνεται συλλογική αποδοχή και συλλογική ανοχή. Γίνεται οικεία. Και οι Δήμαρχοι θα ανακυκλώνουν με τη σειρά τους την παραμέληση αυτής της ουσιώδους πλευράς της ζωής μας. Έχουν λεχθεί πολλά για τις εύηχες ιδέες της μόδας. «Έξυπνη πόλη, έξυπνη μηχανή, έξυπνο κινητό, έξυπνες ηγεσίες, έξυπνοι δημότες» Οι άλογες γάτες και οι αδέσποτοι σκύλοι αποδεικνύονται εξυπνότεροι «δημότες». Αποπατούν ελεύθερα όπου δει, κυκλοφορούν κατά μόνας ή ομαδικώς παντού, γαυγίζουν ατιμώρητα, συντρώγουν μαζί μας στις ταβέρνες, και ενίοτε δαγκώνουν και κανέναν περαστικό στην εποχή του βιολογικού παροξυσμού τους.
Η καλύτερη διαχείριση και βελτίωση της καθημερινότητάς μας τίθεται ως επιτακτικό αίτημα. Είναι ζήτημα καλύτερης ηγεσίας των Δήμων. Με χρήση όλων των εργαλείων και τρόπων που προσφέρονται. Από την ενημέρωση και πειθώ και εκπαίδευση και αστυνόμευση των δημοτών, μέχρι τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα. Μπορεί όμως να ξεκινήσει αύριο, με πρωτοβουλία του νέου ή της νέας Δημάρχου, μια συζήτηση με όλους τους κοινωνικούς εταίρους της πόλης με θέμα την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητα; Μπορεί να σχηματιστεί ένα πενταετές πρόγραμμα εφαρμογών αισθητικών παρεμβάσεων; Μπορεί να γίνει διαχρονική στρατηγική και συνήθεια; Μπορεί π.χ. η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής ή άλλος φορέας, να καταρτίσει ένα πλαίσιο κριτηρίων ποιοτικής εκτίμησης και βαθμολόγησης –με ή χωρίς ISO- της κατ’ έτος προόδου στο ζήτημα της Καθημερινότητάς μας; Πιστεύουμε πως ΝΑΙ. Τότε όμως, όταν η νέα Δημοτική Αρχή, εμφορείται από μια ποιοτική θεώρηση πραγμάτων. Μόνο τότε. Καλή Επιτυχία.
