Το 1996 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για την ανάδειξη και την ενδυνάμωση του εθνομηδενισμού. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βαριά άρρωστος και δεν μπορούσε πλέον να ελέγξει τις εξελίξεις της διαδοχής του μέσα στο κόμμα. Ο οραματιστής της «εκσυγχρονισμένης» παγκοσμιοποίησης Κώστας Σημίτης, τον Ιανουάριο αυτού του χρόνου και μετά από ψηφοφορία της κοινοβουλευτικής ομάδας διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον ασθενή Ανδρέα Παπανδρέου και τον Ιούνιο επιβεβαιώθηκε η απόλυτη κυριαρχία του στη σοσιαλιστική κεντροαριστερά κατά την εκλογική διαδικασία του 4ου συνεδρίου του κόμματος.
Αν ζούσε ο Ανδρέας οι πολιτικές εξελίξεις θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην καχυποψία με την οποία αντιμετώπιζε το Σημίτη, όχι μόνο για το επεισόδιο της ολιγόχρονης διαγραφής των συνεργατών του και μελών της «Δημοκρατικής Άμυνας» (Μελίνα Μερκούρη, Σάκης Καράγιωργας, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Αστέρης Στάγκος, Στέλιος Νέστορας, Βασίλης Φίλιας, Αγγέλα Κοκκόλα κ.ά), αλλά και οι μετέπειτα σχέσεις τους ήταν εξαιρετικά τεταμένες. Γι’ αυτό το θέμα είναι διαφωτιστικό το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο της «KONTRA NEWS» της 14-12-2018 με τίτλο «Ανδρέας και Σημίτης»:
«……… Όμως, αποτελεί κοινό τόπο στους… παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι τους δυο άνδρες χώριζε άβυσσος, πρωτίστως ως προς τις πολιτικοϊδεολογικές αντιλήψεις, αλλά και ως προς τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους. Το χάσμα ήταν μεγαλύτερο, ιδιαίτερα ως προς τα εθνικά θέματα, όπου η μάλλον «χαλαρή» και «ανέμελη» προσέγγιση του μετέπειτα πρωθυπουργού, είχαν προκαλέσει την έκρηξη ακόμη και του, συνήθως πράου και εξισορροπιστή Γιώργου Γεννηματά, στη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου, εν όψει του 2ου Συνεδρίου του Κινήματος, το φθινόπωρο του 1990 …..…».
Τη «χαλαρή» αυτή προσέγγιση του Κώστα Σημίτη στα εθνικά θέματα τη γνώριζαν πολύ καλά και οι Τούρκοι. Η χρονική στιγμή που επέλεξαν για το σκηνοθετημένο επεισόδιο με τα Ίμια δεν ήταν τυχαίο. Αλλά αυτή η «χαλαρότητα και ανεμελιά» φάνηκε όταν άρχισαν να εξαφανίζονται οι ελληνικές βιομηχανικές επιχειρήσεις, οι βιομηχανίες όπλων, οι μεγάλες βιοτεχνίες και οι γεωργικοί συνεταιρισμοί. Οι πατριωτικές φωνές είχαν σωπάσει όταν ο κρατικός μηχανισμός, με τη βοήθεια και του υπουργού παιδείας Γιώργου Παπανδρέου, είχε κατακλυσθεί από «χαλαρούς ιδεολόγους» (εθνομηδενιστές) και η πατριωτική ομάδα του κόμματος (π.χ. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Γιάννης Μαγκριώτης κ.ά) είχε εντελώς αποδιοργανωθεί με διαγραφές και παραιτήσεις. Ο μαχητικός Χαραλαμπίδης, γνωρίζοντας κι’ αυτός, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, τις ιδεολογικές θέσεις του Σημίτη και την προετοιμαζόμενη «εκπαραθύρωσή» του από ένα κόμμα του οποίου υπήρξε ένα από τα σημαντικά ιδρυτικά του στελέχη, προειδοποίησε με μια προφητική ομιλία τους συντρόφους του στο  Συνέδριο του 1996, για το ζοφερό μέλλον της Ελλάδας με τη διαμορφούμενη πολιτική νοοτροπία σε στιλ, όπως είπε  «τουρκομπαρόκ».  Σε ατμόσφαιρα συγκινησιακά φορτισμένη πρόβλεψε, με εντυπωσιακά καθορισμένη χρονική στιγμή, το γεγονός πως η Ελλάδα του  2010 θα μεταβαλλόταν σε ένα φτωχό προτεκτοράτο, λέγοντας:
«…… Στο τέλος αυτού του κύκλου που θα είναι το 2004(!), ….. το 2010(!), η Ελλάδα θα είναι ένα φτωχό και ίσως συρρικνωμένο βιλαέτι ή γερμανικό λάντερ (ΣΣ-ομόσπονδο γερμανικό κρατίδιο)…….. ».
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός το 2010, επαλήθευσε την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του Χαραλαμπίδη, όταν από το Καστελόριζο και παρά τις συμβουλές του σοσιαλιστή φίλου του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν, αλλά και του Έλληνα εκπροσώπου στο Ταμείο Παναγιώτη Ρουμελιώτη να μη δεχθεί την υπαγωγή πριν από την αναδιάρθρωση του χρέους, διακήρυξε κομπάζοντας ότι χρησιμοποίησε «το πιστόλι του ΔΝΤ» εναντίον των εκβιασμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το πιστόλι, όταν οι τραπεζίτες του ΔΝΤ, της Γερμανίας και της Γαλλίας το πρότειναν το 2011 και στον Ιταλό υπουργό οικονομικών της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, αυτός τους απάντησε πως «γνώριζε καλύτερους τρόπους αν ήθελε να αυτοκτονήσει». 
Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι δημοκρατικοί και επιστημονικοί θεσμικοί φορείς για να αποτρέπουν, σε περιπτώσεις σοβαρών εθνικών θεμάτων, τις αποφάσεις των ηγετών οι οποίες βασίζονται σε  προσωπικές τους ιδεολογικές θέσεις. Το ίδιο έγινε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν ούτε τα άλλα κόμματα αλλά ούτε ο λαός ενέκριναν τις  σοβαρές εθνικές αποφάσεις οι οποίες, από τις δημοσκοπήσεις, φανέρωναν μια τεράστια διάσταση απόψεων κυβέρνησης και λαού. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι φανερό ότι παραβιάζεται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, το βασικό θεμέλιο της Δημοκρατίας. 
Στη διάρκεια της οκταετούς (1996-2004) πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη και με υπουργούς παιδείας το Γιώργο Παπανδρέου, το Γεράσιμό Αρσένη και τον εξωκοινοβουλευτικό Πέτρο Ευθυμίου (δημοσιογράφο του εκδοτικού συγκροτήματος Λαμπράκη που στήριζε τις «αναθεωρήσεις»), η εκσυγχρονιστική «ασθένεια της ευλογιάς» (όπως τη χαρακτήρισε ο Χαραλαμπίδης) άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα της συμπτώματα. Τότε ήταν που τα θέματα της ιστορίας, της εξωτερικής πολιτικής και του ελληνικού πολιτισμού θα τα «διευθετούσαν στο μέλλον» οι μεγάλοι αναθεωρητές σαν το Νίκο Κοτζιά, το Νίκο Μουζέλη και τον Αντώνη Λιάκο. Ο τρίτος, ως καθηγητής της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέντορας καθηγητών και πολιτικών (Ρεπούση, Κουλούρη, Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Ν. Φίλη, Γιαβρόγλου κ.ά.), υπήρξε η ψυχή της αναθεώρησης της ελληνικής ιστορίας και της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία μέχρι και σήμερα (2019).
Τα θέματα αυτά τα έχω με λεπτομερειακό τρόπο εξαντλήσει σε κείμενά μου (σε άρθρα και βιβλία) και φυσικά είναι αδύνατον να αναλυθούν εκ νέου στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου. Οι αναγνώστες που ψάχνουν να βρουν αλήθειες με πολλαπλές επαληθεύσεις και συγκρίσεις με διαφορετικά κείμενα, θα μπορούσαν να προσφύγουν στην ιστοσελίδα μου (siskos-logotexnia.gr) για να διαβάσουν και να εκτυπώσουν δωρεάν κάποια κείμενα που θα τους είναι ίσως χρήσιμα γι’ αυτές τις συγκρίσεις και επαληθεύσεις. Όμως, για να επιβεβαιώσω τους πολύχρονους ισχυρισμούς μου ότι η παγκοσμιοποίηση των Δεξιών τραπεζιτών και οι ιδεολογικές αλχημείες των Αριστερών διεθνιστών διανοουμένων έχουν κοινή θεωρητική βάση για την αποδόμηση της ελληνικής ιστορίας, του πολιτισμού και της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στο «ΒΗΜΑ» της 25 Νοεμβρίου 2008 με τίτλο «οι επιθέσεις στα βιβλία Ιστορίας». Τα συγκρότημα Λαμπράκη (ΔΟΛ), όπως ήδη αναφέραμε, ήταν το προπύργιο διάδοσης των ιδεών του εθνομηδενισμού και στις εφημερίδες του, κυρίως, αρθρογραφούσε ο Αντ. Λιάκος. Στόχος του καθηγητή ήταν ο τότε υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο οποίος έδωσε εντολή απόσυρσης από τα δημοτικά σχολεία του βιβλίου ιστορίας της καθηγήτριας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετέπειτα βουλευτή Μαρίας Ρεπούση. 
Ο Αντώνης Λιάκος ως «πεφωτισμένος», όπως χαρακτήρισε σε συγκέντρωση των στελεχών  του κόμματος ο Αλέξης Τσίπρας (πολύ αργότερα και μετά τις διαπιστώσεις για τα αιτία της εκλογικής ήττας του 2019) όσους επιχειρούν να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους αγνοώντας τη βούληση του λαού (των ψηφοφόρων!), προσπαθεί με αφηρημένες έννοιες και ακατανόητους για τον απλό πολίτη συλλογισμούς, να περιγράψει περιληπτικά το φιλοσοφικό πλαίσιο της ανάγκης για αναθεώρηση της Ιστορίας. Παραθέτουμε κάποια χαρακτηριστικά και διαφωτιστικά αποσπάσματα, αλλά οι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν εύκολα όλο το άρθρο με σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο:
«…..Η ιστορική εκπαίδευση θέλει να διαπλάσει σύγχρονους πολίτες με κριτική συνείδηση, όχι καρικατούρες των 300 του Λεωνίδα. Για αυτόν τον λόγο η σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να προφυλάσσει την ανεξαρτησία της εκπαίδευσης απέναντι σε κάθε λογής ιδεολογικές επιθέσεις.………{…}…… Τα πράγματα, λοιπόν, αποδεικνύονται σοβαρότερα των προεκλογικών φόβων για την παρουσία του ακροδεξιού κόμματος στη Βουλή. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της ΝΔ αναγνωρίζεται στις ιδεολογικές θέσεις αυτού του κόμματος, και δεν είναι λίγοι από το ΠαΣοΚ που χαϊδεύουν, έστω και εργαλειακά, παρόμοιες απόψεις, και γιατί επίσης η Ιεραρχία της Εκκλησίας έχει δημιουργήσει έναν πόλο ακραίας πολιτισμικής Δεξιάς με άμεσες πολιτικές παρεμβάσεις. Το πολιτικό μας σύστημα όμως έχει χάσει την ισορροπία του προς τα δεξιά και για έναν άλλο λόγο. Εξαιτίας των μειωμένων ανακλαστικών του προοδευτικού χώρου. Στην περίπτωση της διαμάχης για την Ιστορία, το πρόβλημα δεν είναι το ΚΚΕ που ταυτίστηκε με τους ακροδεξιούς, ούτε τα αριστεροδέξια υβρίδια που χειροκρότησαν την απαγόρευση του βιβλίου. .{…} ..Η Ιστορία πλέον είναι μια διεθνής επιστήμη και η εκπαίδευση των νέων ιστορικών είναι πλέον διεθνής. ………..{…}.
Αλλά εκείνο το οποίο πολιτικοποιεί τη χρήση του παρελθόντος είναι η αντίληψη της παγκοσμιοποίησης σαν μιας συνωμοσίας που θέλει να καταστρέψει τις εθνικές ιδιομορφίες, να ισοπεδώσει τις εθνικές ταυτότητες και να διαγράψει την ιστορική μνήμη. Εδώ είναι που η Ακροδεξιά συναντά την παραδοσιακή Αριστερά και τη ρυμουλκεί στη συντηρητική στροφή προς μια ευρύτερη πολιτισμική και δυσανεκτική Δεξιά…….».
Αυτός ο τόσο μορφωμένος και πνευματικά καλλιεργημένος καθηγητής κατηγορεί όλα τα κόμματα, από την Άκρα Δεξιά μέχρι και το ΚΚΕ, χωρίς να παραλείψει και την Ιεραρχία της Εκκλησίας, ότι είναι αυτά τα οποία δημιούργησαν τα «αριστεροδέξια υβρίδια που χειροκρότησαν την απαγόρευση του βιβλίου». Γιατί όμως αυτός ο Δημοκράτης δεν αναφέρει ποιο ποσοστό του λαού αντιπροσωπεύουν αυτά τα «υβρίδια» και γιατί, σύμφωνα με τους κανόνες της γνήσιας δημοκρατίας, αντί να αποφασίζουν αμετάκλητα αυτοί οι λίγοι «πεφωτισμένοι», να μην αποφασίζει ο λαός (με εκλογές ή δημοψήφισμα) τον οποίο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει αντίθετες απόψεις σε ποσοστό που υπερβαίνει το 80%; Εκεί όμως που φανερώνει ολοκάθαρα τις ιδεολογικές του συμμαχίες είναι η προσπάθειά του να αποκαθάρει την παγκοσμιοποίηση. Μήπως δεν άκουσε τίποτα για το κλαμπ των τραπεζιτών της παγκοσμιοποίησης, για τη Λέσχη Μπίλτερμπεργκ, για το Μίλτον Φρίντμαν, για το Ροκφέλερ, το Μπρεζίνσκι, τον Κίσινγκερ ή το Τζορτζ Σόρος;  Αν και κάποιος αδαής ρίξει γύρω του μια φευγαλέα ματιά θα τα δει όλα αυτά μπροστά του ολοζώντανα. Όλα όσα λέγονται και προπαντός γίνονται για την αποδόμηση των εθνικών πολιτισμών, για την ισοπέδωση της εθνικής ταυτότητας ή για τη διαγραφή της ιστορικής μνήμης είναι θεωρίες συνωμοσίας; Ώστε αυτή είναι η προοδευτική αντίληψη του Αντ. Λιάκου για τη συκοφαντημένη από «ακροδεξιούς συνωμότες» παγκοσμιοποίηση του Ροκφέλερ;  
Όλες αυτές οι ιδεολογικές αγκυλώσεις των λίγων αλλά ισχυρών παραγόντων της εκπαίδευσης, αλλά και της διαστρεβλωτικής μαζικής ενημέρωσης του ελληνικού λαού, πέρασαν το 2004 στη νέα υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων Μαριέττα Γιαννάκου. Αυτή η υπουργός θέλησε να χρησιμοποιήσει όλο το πεφωτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που της πάσαρε η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου, Η νέα υπουργός πήρε ενθουσιασμένη την καυτή πατάτα για να υλοποιήσει τη νέα της Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, αλλά η επιμονή της να υπερασπισθεί με πάθος τα δημιουργήματα του εθνομηδενισμού στα σχολεία, έπληξαν ανεπανόρθωτα την πολιτική της καριέρα. Οι ψηφοφόροι της είχαν εξοργισθεί και δεν είχε πλέον καμιά πιθανότητα για μελλοντική καριέρα με κανονική υποψηφιότητα σε κανονικές βουλευτικές εκλογές. Όμως, αν και αξιόλογη ως άτομο, σώθηκε πολιτικά χάρη στους ισχυρούς προστάτες της στην τότε ελληνική κυβέρνηση αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου παλαιότερα διακρίθηκε ως ευρωβουλευτής.