Κατά του νομοσχεδίου για το γάμο ομοφύλων επιχειρηματολόγησε η βουλευτής Σερρών της Νέας Δημοκρατίας κ. Φωτεινή Αραμπατζή. Κατά την χθεσινή ομιλία της στη Βουλή δήλωσε ότι «προσωπικά υποστηρίζω την αξία και την διαχρονία της πολιτιστικής μας ταυτότητας αλλά είμαι υπέρμαχη του ευρωπαϊκού κεκτημένου».
Η κ. Αραμπατζή τόνισε ότι θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η βούληση της κοινωνίας, ενώ υποστήριξε ότι διεξήχθη μία «βίαιη χρονικά κοινωνική διαβούλευση».
Υπογράμμισε, επίσης, τον κίνδυνο να δημιουργηθεί «μια νέα κοινωνική μηχανή, που εμπορευματοποιεί την μητρότητα, εργαλειοποιεί το γυναικείο σώμα φτωχών και ευάλωτων γυναικών, αδιαφορεί για τους νόμους της φύσης και με απληστία διψά για μια εκδικητική δικαιοσύνη των δικαιωμάτων».

Η ΟΜΙΛΙΑ

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Προσερχόμαστε στη σημερινή συζήτηση για την ισότητα στον πολιτικό γάμο, και μάλιστα οι βουλευτές της συμπολίτευσης, 
με μεγάλη περίσκεψη και ηθική φόρτιση.
Αφενός γιατί πρόκειται για ένα βαθιά αξιακό, θεσμικό, νομικό και κοινωνικό ζήτημα- όσο και αν οι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου διακηρύσσουν ότι με το νέο νόμο απλώς ρυθμίζονται πρακτικά ζητήματα.
Αφετέρου γιατί διαχωρίζουμε με την ψήφο μας, τη θέση μας, 
για πρώτη φορά, από την Κυβέρνηση, 
την οποία στηρίζουμε, για τα αποδεδειγμένα οικονομικά, κοινωνικά και διεθνή της επιτεύγματα
Ψηφίζοντας κατά Συνείδηση.
Ενδεικτικό του αξιακού κώδικα της ΝΔ και του Πρωθυπουργού.
Τα ερωτήματα βιοηθικά, ουμανιστικά, ξεπερνούν πολλές φορές το μπόι μας… 
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το μέρος της κοινωνίας, που αντιμετωπίζει θετικά τις ρυθμίσεις του νόμου - απαντά ΝΑΙ στο γάμο, αλλά όχι στην ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ, αγνοώντας, και όχι άδικα, ότι γάμος ίσον αυτομάτως δικαίωμα τεκνοθεσίας.
Ένδειξη της σύγχυσης, που επικρατεί, μιας ατελέσφορης, βίαιης χρονικά, κοινωνικής διαβούλευσης για ένα θέμα, που τροποποιεί τις συντεταγμένες μας, 
την ίδια στιγμή, που με μεγάλη ευκολία προσπερνάμε τη βούληση της κοινωνίας να ορίζει τα αξιακά και τα θέσμια της.
Τί επιβάλλει τότε τη νομοθέτηση;
Μήπως το ευρωπαϊκό δίκαιο; Μήπως η αρχή της ισότητας; 
Μήπως η προστασία των παιδιών; 
Μήπως τελικά πρέπει να εξελιχθεί ο συντηρητικός θεσμός του γάμου, ώστε να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και της Ευρώπης, όπως εύστοχα σχολιάζει ο Στέλιος Ράμφος;
Και αν πρέπει να μιμούμαστε αξιακά την Ευρώπη- προσωπικά υποστηρίζω την αξία και την διαχρονία της πολιτιστικής μας ταυτότητας αλλά είμαι υπέρμαχη του ευρωπαϊκού κεκτημένου-
Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι τόσο οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όσο και οι αδιαμφισβήτητοι ορισμοί  της  Ευρωπαϊκής Συνθήκης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν επιβάλλουν τον γάμο μεταξύ ομοφύλων αντιθέτως αφήνουν στα συμβαλλόμενα κράτη το δικαίωμα να ρυθμίσουν το γάμο με βάση τις αξίες και τα ήθη κάθε εσωτερικής έννομης τάξης. 
Στην Υπόθεση Parry κατά Ηνωμένου Βασιλείου, Bαλλιανιάτου κατά Ελλάδας και άλλες το Δικαστήριο αποδέχεται την  προστασία της οικογένειας με την παραδοσιακή έννοια κατ΄ αρχήν ως έναν βαρύνοντα  και νόμιμο λόγο που θα δικαιολογούσε μια διαφορετική μεταχείριση, επικαλούμενο το  άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, που κατοχυρώνει την παραδοσιακή έννοια του γάμου ως ένωσης μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας.
Πιο ρητά και πιο ξεκάθαρα και από το άρθρο 21 του δικού μας Συντάγματος, που θέτει  την οικογένεια, το γάμο, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία υπό την προστασία του κράτους.
Ακόμη πιο ξεκάθαρα στην υπόθεση SCHALK AND KOPF κατά Αυστρίας το ΕΔΔΑ υποστηρίζει: « ο γάμος έχει βαθιά ριζωμένη κοινωνική και πολιτιστική χροιά που μπορεί να διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τη μία κοινωνία στην άλλη και ότι δεν πρέπει να βιαστεί να υποκαταστήσει τη δική του κρίση στη θέση των εθνικών αρχών, οι οποίες 
είναι σε καλύτερη θέση να αξιολογήσουν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας. 
Μήπως λοιπόν επιβάλλεται για λόγους συνταγματικής ισότητας;
Διευκρινίζω με σεβασμό ότι ψήφισα και θα ψηφίσω για την άρση κάθε ανισότητας που αφορά στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα 
Η αρχή της ισότητας όμως, η οποία αποκλείει χαριστικές ρυθμίσεις, επιβάλλει την ομοιόμορφη μεταχείριση των προσώπων, κάτω από τις ίδιες και όχι διαφορετικές συνθήκες, λέγοντας απλά ότι πολιτικά μεν είμαστε όλοι ίσοι αλλά κατά την φύση εν προκειμένω ανόμοιοι. 
Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κλιμακώνει: και Αυτονοήτως, η προστασία των συμφερόντων των παιδιών είναι  ο νόμιμος στόχος
Το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού! Η έννοια και η ευθύνη της προσωπικά με καθηλώνει. 
Πως θα προστατευθούν τα παιδιά, του σήμερα και τα μελλοντικά;
Προφανώς δεν στρουθοκαμηλίζουμε Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Υπάρχουν παιδιά στη χώρα μας, που ζουν και αναπτύσσονται σε ομόφυλες οικογένειες και ΝΑΙ, αυτά τα παιδιά, πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα  με όλα τα άλλα παιδιά, σε ζητήματα καταγωγής, διατροφής, κληρονομικού δικαίου, ασφαλιστικά άρα τυχόν κενά του συμφώνου συμβίωσης, οφείλουμε να τα ρυθμίσουμε. 
Όμως η επίκληση στο συναίσθημα, που επιχειρήθηκε καθώς και ψευτοδιλήμματα του τύπου – ετερόφυλοι γονείς ακατάλληλοι/ομόφυλοι γονείς υποδείγματα ή νομικά αβάσιμες θεωρίες περί δήθεν de facto κατάληξης των παιδιών ομόφυλων οικογενειών στα ιδρύματα, τη στιγμή, που και σήμερα ο νομικός γονέας μπορεί να εξουσιοδοτεί στα πάντα τον κοινωνικό γονέα, 
δεν  προσφέρουν στην αλήθεια. 
Συνάμα γίνεται επίκληση σε  έρευνες,  που δείχνουν ότι τα παιδιά, που μεγαλώνουν σε ομόφυλα ζευγάρια δεν επηρεάζονται στην ψυχική τους υγεία ή στον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Υπάρχουν όμως μόνον αυτές οι μελέτες; Η υπάρχουν και αντικρουόμενες, όπως η μελέτη του Πανεπιστημίου του Τέξας;
Και αν ακόμη όλες οι έρευνες ήταν θετικές, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το εξεταζόμενο διάστημα είναι μικρό, στην πλειοψηφία τους τα δείγματα πληθυσμού είναι ευκολίας, ετερόκλητα δεν έχουν εξετάσει την ενήλικη ζωή αυτών των παιδιών, όπου σύμφωνα με τους ψυχιάτρους εκδηλώνεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός.
«Τα δεδομένα είναι περιορισμένα σε αριθμό» είπε η Πρόεδρος του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, « δεν έχουν υπάρξει αρκετές μελέτες με υψηλή τεκμηρίωση» είπε η Γραμματέας της Παιδοψυχιατρικής Εταιρίας Ελλάδος 
Άρα προς τί αυτή η βιασύνη να ακυρώσουμε διαχρονικές πολιτισμικές σταθερές με μια απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Προς τί το ρίσκο να μην διασφαλίσουμε με σιγουριά, το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, του αδυνάμου εν προκειμένω, αφού εμείς αποφασίζουμε γι αυτό; 
Άλλωστε η προστασία των αδυνάτων δεν υπήρξε ανέκαθεν θεμελιώδες συστατικό του πολιτισμού;
Ποιος μπορεί λοιπόν συλλήβδην και αξιωματικά  να στερεί από το παιδί τη ζωτική ικανοποίηση, να έχει πατέρα και μητέρα;
Να του στερεί το σύμβολο, το ρόλο, τον ακατάλυτο δεσμό με τη μητέρα, όταν αυτό θα τεκνοθετείται από δύο άντρες;  
Που μπορεί να το αγαπούν και να το λατρεύουν, να είναι άνθρωποι πανάξιοι
αλλά ΜΑΝΑ δεν θα είναι κανείς. 
Κάποιος θα προσποιείται μάλιστα σε αυτή τη συμβίωση τη μάνα, 
και τότε η σύγχυση, η θολή εικόνα ως προς τα πρότυπα, που διαμορφώνει το παιδί δεν είναι αόρατη.
Το παιδί συνειδητά και ασυνείδητα γνωρίζει ότι προήλθε από μια μάνα ακόμη και αν την αποχωρίστηκε στο πρώτο κλάμα της γέννας, 
συνειδητά και ασυνείδητα γνωρίζει ότι προήλθε από έναν πατέρα και ας μην τον γνώρισε ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην παγκόσμια βιβλιογραφία υπάρχει ο όρος «The unmother child» το αμήτερο παιδί.
Ο ρόλος της μάνας είναι αναντικατάστατος, όχι εξ αιτίας των καθηκόντων, που επιτελεί  αλλά εξ αιτίας της αγάπης, που εκπορεύεται από έναν ρόλο αρχετυπικό.
Είναι οι αταξινόμητες ηρωίδες πάνω στους ώμους των οποίων χτίζονται οι πολιτισμοί και οι θυσίες τους διαμορφώνουν το μέλλον.
Από ποιων την επιθυμία προέρχομαι; είναι η εγγεγραμμένη στο ασυνείδητο των ανθρώπων υπαρξιακή αναζήτηση και η οικογένεια, με όλα της τα προβλήματα, τις απογοητεύσεις που δίνει, συνενώνει επί χιλιετίες τα φυσικά πρόσωπα σε κοινωνία με δεσμούς αίματος και πνεύματος σε διαδοχή γενεών και ατόμων.
Και βέβαια σήμερα η τεκνοθεσία  αύριο η παραγγελία.
Γιατί μπορεί το νομοσχέδιο να αποκλείει σήμερα την παρένθετη μητέρα, αλλά είναι βέβαιο πως η εξίσωση των ομόφυλων στο γάμο, τους εξισώνει και στο δικαίωμα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, που είναι σχεδόν νομοτελειακό να κατοχυρωθεί από τον ευρωπαίο δικαστή.
Οι ίδιες οι συντάκτριες του νόμου το υποστηρίζουν,  ενώ ο υπό ψήφιση νόμος θα αναγνωρίζει παιδιά, που με παρενθεσία πολιτιγραφήθηκαν από ομόφυλα ζευγάρια στο εξωτερικό.
Μια νέα κοινωνική μηχανή, που εμπορευματοποιεί την μητρότητα, εργαλειοποιεί το γυναικείο σώμα φτωχών και ευάλωτων γυναικών, αδιαφορεί για τους νόμους της φύσης και με απληστία διψά για μια εκδικητική δικαιοσύνη των δικαιωμάτων.
Και εκεί που βρίσκεται το συμφέρον του παιδιού στα αλήθεια;
Δεν έχει μόνο δικαιώματα το ομόφυλο ζευγάρι. Έχει και το παιδί, πρωτίστως το παιδί! Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υπόθεση Frette κατά Γαλλίας: «Υιοθεσία σημαίνει παροχή οικογένειας σε παιδί, όχι παιδιού σε οικογένεια!»
Κλείνοντας, δυο λόγια για την υποχρέωση του βουλευτή να αντιπροσωπεύει το λαό και για την κατά συνείδηση ψήφο. 
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το να εκφράζεις την κοινωνία, που σε όρισε να την εκπροσωπείς, ιδίως σε θέματα, κοινωνικά και αξιακά, είναι ψηφοθηρία, αβουλία, ατολμία απέναντι στην Εκκλησία και το λαό;  
Προσωπικά, έχοντας ψηφίσει και υπερασπιστεί από την πρώτη στιγμή της εκλογής μου, μέτρα αντιδημοφιλή και δύσκολα,  υπερασπιζόμενη το μακροπρόθεσμο  συμφέρον των πολιτών, έχω αναμετρηθεί με το πολιτικό κόστος και ναι, δεν δείλιασα ποτέ,  και  στα πολύ δύσκολα, που διαχειρίστηκε αυτή η παράταξη.
Να  είναι λοιπόν προσεκτικοί όσοι, μαθημένοι στα εύκολα και στις «δανεικές» νίκες, σπεύδουν να μας χαρακτηρίσουν λαϊκιστές, δειλούς και οπισθοδρομικούς.
Δεν απολογείται η κατά συνείδηση ψήφος!
Ψηφίζουμε με τις αρχές, με τις αξίες μας, με την περί δικαίου αίσθηση. 
Σας ευχαριστώ