Εορτάζει σήμερα ένας από τους πιο αγαπητούς αγίους της ορθοδόξου εκκλησίας, το πρωτοπαλίκαρο του Χριστού, ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας και Μυροβλύτης Δημήτριος. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι είναι από τους πλέον προσφιλείς αγίους στο νοητό στερέωμα των αγίων του Θεού, όχι μόνο στον ορθόδοξο αλλά σε όλον τον χριστιανικό κόσμο. Ο Άγιος Δημήτριος έχει επιτελέσει πάμπολλα θαύματα στο διάβα των αιώνων από την ημέρα του μαρτυρίου του, τα λείψανά του δε, μυροβλίζουν μέσα στην αργυρή λάρνακα, η οποία βρίσκεται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Κάθε χρόνο οι πιστοί που προσέρχονται κατά εκατοντάδες στον ιερό ναό του στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούν λίγες ημέρες μετά την εορτή του, την τελετή του μύρου, όπου οι ιερείς μετά την ακολουθία συλλέγουν με βαμβάκια το θαυματουργό μύρο που αναβλύζει από τα οστά του Αγίου Δημητρίου και τα δίνουν ευλογία στους πιστούς καθ όλην την διάρκεια του χρόνου.
Στην πόλη μας αυτό το διήμερο εορτάζει πανηγυρικά, ο ομώνυμος Ιερός Ναός του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου. Χθες τελέστηκε ο Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ αρτοκλασίας και σήμερα το πρωί ο πανηγυρικός όρθος και η αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγου. Επίσης, σήμερα το απόγευμα θα πραγματοποιηθείο μεθεόρτιος Εσπερινός και η παράκληση του Αγίου Δημητρίου.
ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ο Άγιος Δημήτριος (280-305) ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης. Από την παιδική του ηλικία υπερτερούσε σε ευφυΐα των συνομηλίκων του και διακρινόταν για το ήθος και τις γνώσεις του. Καθώς μεγάλωνε γινόταν «χαριτωμένος στην μορφή και ακόμα πιο χαριτωμένος στην ψυχή, ευχάριστος στην ομιλία και πιο ευχάριστος στην συμπεριφορά, γλυκός στα λόγια και ακόμα πιο γλυκός στον χαρακτήρα του», σύμφωνα με τους βιογράφους του. Σε νεαρή ηλικία κατατάχτηκε στον Ρωμαϊκό στρατό και εκεί φάνηκαν ακόμη περισσότερο τα σπάνια χαρίσματά του. Ρωμαλέος, γενναίος και με σπάνιο ήθος. Η φήμη για τις αρετές και τα προσόντα του, εκτός από τους Θεσσαλονικείς που τα γνώριζαν έφτασαν και μέχρι τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό, ο οποίος τον διόρισε μέλος της Συγκλήτου της πόλεως και τον τίμησε με το αξίωμα του Δούκα, δηλαδή του στρατιωτικού Διοικητή όλων των Ρωμαϊκών λεγεώνων της Θεσσαλίας. Και ήταν τότε μόνο 22 χρονών. Στην συνέχεια τον ανεκήρυξε ανθύπατο (έπαρχο), δίνοντάς του το δακτυλίδι του Υπάτου και την υπατική χλαμίδα, διακριτικά της στρατιωτικής εξουσίας του.
Όμως ο Δημήτριος, από την φύση του ερευνητικός, αναζήτησε την μόνη αλήθεια και την βρήκε στην χριστιανική πίστη. Από τότε άρχισε με την σοφία και την αρετή του να διδάσκει στους Θεσσαλονικείς και ιδιαίτερα στους νέους την μοναδική αλήθεια του Χριστού. Συνήθιζε δε, να διδάσκει τους μαθητές του στην Χαλκευτική Στοά (Κρυπτή Στοά) που βρισκόταν στην νότια πλευρά της Ρωμαϊκής Αγοράς της Θεσσαλονίκης, σε υπόγειο του Ναού της Αειπαρθένου Μαρίας, που ονομαζόταν «Καταφυγή» κοντά στο Δημόσιο Λουτρό.
Μετά το διάταγμα του Διοκλητιανού το 303, με το οποίο πάρθηκαν πολύ αυστηρά μέτρα κατά των χριστιανών και ιδιαίτερα εκείνων που κατείχαν θέσεις εξουσίας, οι στρατιώτες του Γαλέριου πήγαν στην Χαλκευτική Στοά και συνέλαβαν στην «Καταφυγή» τον Δημήτριο, ενώ ο άγιος ομολογούσε με θαυμαστή παρρησία «τον Χριστό μου πιστεύω μόνον».
Όταν παρουσίασαν τον Δημήτριο στον Μαξιμιανό με την κατηγορία «ότι πρεσβεύει τα των χριστιανών και περιγελά τους θεούς των ειδώλων» αδιαφορώντας για το διάταγμα «περί αρνήσεως του χριστιανισμού», ο Αύγουστος Μαξιμιανός καταλήφθηκε από θυμό αλλά και απορία. Ήταν δυνατόν ο ανθύπατος Δημήτριος που σε τόσο νεαρή ηλικία είχε τιμηθεί με τέτοιο αξίωμα να είναι χριστιανός;
Παρά το γεγονός ότι ο Μαξιμιανός μόλις και μετά βίας συγκρατούσε την οργή του, ανέβαλε τα βασανιστήρια έχοντας πάντα την ελπίδα ότι θα μπορούσε να τον συνετίσει και να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Έτσι, έδωσε εντολή να φυλακιστεί «περί των καμίνων καμάρας», δηλαδή εκεί που ζέσταιναν το νερό για τα γειτονικά λουτρά. Στο «Μαρτύριο» που συνέταξε ο Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής αναφέρεται ότι καθώς οδηγούσαν τον Δημήτριο στην φυλακή, αυτός χαιρόταν γιατί πλησίαζε το μαρτυρικό του τέλος και λυπόταν όταν αυτό καθυστερούσε.
*
Εκείνη την περίοδο, ο Μαξιμιανός διοργάνωσε αθλητικούς αγώνες στην Θεσσαλονίκη στους οποίους λάμβανε μέρος ένας γιγαντόσωμος Σκύθης ειδωλολάτρης, ο Λυαίος, που προκαλούσε σε μονομαχία οποιονδήποτε τολμούσε να τα βάλει μαζί του. Τότε ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστωρ, μη μπορώντας να αντέξει την αλαζονεία του Λυαίου, και θέλοντας να δείξει την δύναμη του αληθινού Θεού, έτρεξε στην φυλακή και πήρε την ευχή και την ευλογία του Δημητρίου, του οποίου ήταν μαθητής. Τότε ο Άγιος Δημήτριος τον ευλόγησε με το σημείο του σταυρού και του είπε «και τον Λυαίο θα νικήσεις και για τον Χριστό θα μαρτυρήσεις»!
Πράγματι, ο Νέστωρ αναφωνώντας «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι» όρμησε εναντίον του Λυαίου και βγάζοντας τον ακινάκη (μικρό, πλατύ, περσικό ξίφος) παλεύοντας του, το κάρφωσε στην καρδιά, όπως αναφέρει ο Συμεών ο Μεταφραστής. Η νίκη αυτή του Νέστωρα εξόργισε τον Μαξιμιανό, ο οποίος την είδε ως νίκη του χριστιανισμού κατά των ειδωλολατρών και στράφηκε εναντίον του Δημητρίου, διατάζοντας την θανάτωσή του με λογχισμούς μέσα στην φυλακή. Ο Δημήτριος όταν κατάλαβε ότι θα λογχευθεί όπως ο Κύριος, σήκωσε το χέρι του για να δεχθεί στο πλευρό του πολλά χτυπήματα από τα δόρατα των στρατιωτών. Έτσι μαρτυρικά τελείωσε την ζωή του σε ηλικία 25 ετών.
Λέγεται, ότι ο πρώτος τάφος του αγίου ήταν ένα πηγάδι μέσα στο οποίο έριξαν οι μαθητές το σώμα μετά τον λογχισμό, για να μην το εξαφανίσουν οι ειδωλολάτρες. Αργότερα αυτό το πηγάδι, που βρίσκεται σήμερα στον αριστερό πεσσό του Ιερού Βήματος, διαμορφώθηκε κατάλληλα με μαρμάρινο κιβώριο, από το οποίο αναβλύζει συνεχώς αγίασμα μέχρι σήμερα.
Δέκα χρόνια αργότερα όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος με το διάταγμα το Μεδιολάνων άφησε ελεύθερη την άσκηση της χριστιανικής λατρείας, οι Θεσσαλονικείς έχτισαν πάνω στον τάφο, έναν μικρό ναό για να τιμούν την ιερή του μνήμη.
Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στην μεγάλη πυρκαγιά τον Αύγουστο του 1917 και αναστηλώθηκε το 1948. Στις 26 Οκτωβρίου του 1949 ημέρα εορτής του Αγίου δόθηκε και πάλι στην λατρεία των πιστών και θεωρείται ένας από τους μεγαλυτέρους ναούς των Βαλκανίων. Το 1988 ο Ναός ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Το 1978, τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου επέστρεψαν από το αβαείο του Αγίου Λαυρεντίου του Κάμπο της Ιταλίας και τοποθετήθηκαν σε αργυρή λάρνακα όπου φυλάσσονται έως σήμερα. Από το 1987 άρχισε και πάλι η μυροβλυσία τους - κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην Ιταλία- και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
