Εγκαινιάζεται σήμερα, Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022, στις 5 μ.μ .στην Gallery Chili Art

Δημοφώντος 13-1, Θησείο η εικαστική έκθεση με τίτλο «Στο κλαρί» του πολυτάλαντου καλλιτέχνη Κώστα Μίχου.

Πρόκειται για μια εικαστική αναφορά του σπουδαίου καλλιτέχνη στο συγγραφικό έργου του Βασίλη Τζανακάρη. Αρχιλήσταρχοι, λήσταρχοι και ληστές ένας κόσμος ολόκληρος, συνωθείται, σε μια πανδαισία χρωμάτων, διεκδικώντας μια θέση σε μπουκάλια, πιάτα, πήλινα αγγεία, χαρακτικά, γλυπτά, ακουαρέλες, έτσι καθώς τον ζωντανεύει άλλοτε με το πινέλο κι άλλοτε με το πενάκι ή την κιμωλία, μερικές φορές και με τα χέρια, ο ζωγράφος Κώστας Μίχος στο πολύπλευρο, πολυδιάστατο και ιδίως πολυσήμαντο εικαστικό του έργο. Πρόκειται για μια έκθεση με αναφορές σε μια άλλη Ελλάδα που αν αποπλύνεις την μιαρότητα του αίματος θα δεις να λάμπουν τα πανάρχαια προτερήματα του Έλληνα, το φιλότιμο, η λεβεντιά, η αποκοτιά και η τόσο ξεχασμένη μπέσα.

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή 11.00-18.00

Πέμπτη, 12-19.00

Σάββατο 11.00 – 15.00

Δευτέρα και Κυριακή κλειστά

Οι ληστές υπήρξαν βίαιοι, ανελέητοι, αιμοσταγείς. Πολλές φορές μπέρδευαν την εκδίκηση με την καλοσύνη, την ανδρεία και τον φόνο με την καλή πράξη, τη χαμέρπεια με τη λεβεντιά, την μπέσα με την ατιμία. Πολλοί από αυτούς σκότωναν για ψύλλου πήδημα, για λόγους εντυπωσιασμού ή τρομοκρατίας, καθώς το να σκοτώνεις στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, όπως και το να κόβεις κεφάλια, ήταν συνήθης πράξη και ακόμη πιο σύνηθες το θέαμα. Πάντως, και παρά το γεγονός της παρέλευσης αρκετών χρόνων από την εποχή των κλεφτών και των αρματολών, στους ληστές έβρισκες ορισμένα από τα χαρίσματα εκείνων, τα οποία εντάσσονται στα γενικότερα χαρίσματα της φυλής, με κυριότερα τον ηρωισμό, τη συντροφικότητα, τον αγώνα για το δίκιο και λίγο αργότερα, στα χρόνια της κατοχής, για κοινωνική απελευθέρωση.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των ληστών ήταν τα νιάτα. Ήξεραν πως ο ληστρικός βίος δεν ήταν μακρύς ούτε είχε αίσιο τέλος και, επομένως, τα γεράματα θα τους ήταν άγνωστα και ανύπαρκτες οι ανάγκες τους. Ο χρόνος δεν θα προλάβαινε να τους γεράσει, να γεμίσει με ρυτίδες και σπασίματα τα πρόσωπα, με πόνους το κορμί και με μπαμπάκια τα μαλλιά τους. Από τις ματωμένες σπάλες των ζώων προσπαθούσαν να μαντέψουν πότε και πώς θα ερχόταν το τέλος τους. Οι περισσότεροι έφευγαν με μια σφαίρα στην καρδιά και με το κομμένο κεφάλι τους κρεμασμένο για μέρες από τα μαλλιά στα συρματόσχοινα της αυλής κάποιου αστυνομικού τμήματος ή μπηγμένο σε έναν μυτερό πάσσαλο. Παρ’ όλα αυτά η ελπίδα για αμνήστευση, χάρη ή φυγή στο εξωτερικό δεν τους εγκατέλειπε ποτέ.