Ο κύκλος των εκούσιων μεν, αλλά όχι και αυθόρμητων παραιτήσεων των πέμπελων Ιεραρχών φαίνεται ότι οσονούπω κλείνει, καθώς, αναμένεται και η παραίτηση λόγο υπεργήρανσης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος  Ιερώνυμου του Β΄.
Η εκλογή επισκόπων στις  ελάσσονος (πολιτικής) σημασίας Μητροπόλεις, θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος «κανονικώς  δι’ εκλογής» και, συνοδά με το γνωστό : «η νύχτα βγάζει επίσκοπο και η αυγή Μητροπολίτη» όμως, ο πολύφερνος θρόνος της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης άνοιξε τη συζήτηση για την «εξαιρετικώς …[και] κατ’ άσκησιν οικονομίας προς μείζον της Εκκλησίας  όφελος…» μετάθεση εν ενεργεία επισκόπου.
Το υπαρκτό αυτό ενδεχόμενο επιτρέπει την υπόμνηση των όσων οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας επιτάσσουν για το θέμα.
Ο Κανονολόγος Θ. Βαλσαμών σχολιάζοντας τον 15ο Ιερό Κανόνα της εν Νικαία Αγίας Συνόδου λέγει: «Μετάθεσις γαρ έστιν η από παροικίας εις παροικίαν μετένεξις˙ όταν τυχόν επίσκοπος, παντοία σοφία κεκοσμημένος, μετακληθή παρά πλήθους επισκόπων, εις μείζονα εκκλησίας χηρευούσης βοήθειαν, κινδυνευούσης περί την ευσέβειαν…».
Ο Ιωάννης Ζωναράς σχολιάζοντας τον ίδιο κανόνα γράφει : «Το μη μετιέναι εξ εκκλησίας εις ετέραν επίσκοπον, ή πρεσβήτερον, ή διάκονον, και τοις ιεροίς κεκανόνισται Αποστόλοις. Αλλά παρορώμενον και καταφρονούμενον το διάταγμα η αγία σύνοδος αύτη δια του παρόντος κανόνος (15ος Της Νικαίας) ανεκαίνησε, διοριζομένη καν επιχειρήση μεταβήναι εκ πόλεως εις ετέραν πόλιν επίσκοπος ή πρεσβήτερος ή διάκονος καν μεταβαίη, και εις έργον αγάγη το επιχείρημα, ακυρούσθαι την πράξιν αυτού, και αποκαθίστασθαι εν ή χειροτονούμενος ωνομάσθη».
 Ο 15ος Κανόνας της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου αυστηρότερος του 15ου  Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, όχι μόνο απαγορεύει παντελώς τη μετάθεση Μητροπολίτη από επαρχία σε επαρχία, αλλά  «κωλύει (τον Μητροπολίτη) το μεταπίπτειν επίσκοπον, ή πρεσβύτερον, ή διάκονον, από πόλεως εις πόλιν ετέραν, ανήκουσαν τη αυτού παροικία…», υποχρεώνοντας τους τολμητίες να επιστρέψουν «σταις εκκλησίαις, εν αις κεχειροτόνηνται», ενώ, ο πρώτος και δεύτερος κανόνας της εν Σαρδική Συνόδου «τον δια μεθοδείας και οικονομίας φαύλης την λαχούσαν αυτόν [επισκοπή] καταλιμπάνοντα, και μείζονα εκκλησίαν αρπάζοντα  ακοινώνητον είναι παντί Χριστιανώ… και μηδέ εν ταις τελευταίαις αναπνοαίς λαϊκής κοινωνίας αξιούσθαι αυτόν» εντέλλονται.
Ο  Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σχολιάζοντας στο «Πηδάλιο» τον 15ο Κανόνα των Ιερών Αποστόλων μεταφέρει του Πατριάρχου Ιεροσολύμων   Δοσίθεου την απόφανση: «[επειδή] η οικονομία αύτη [της μεταθέσεως επισκόπου] έγινεν εις πολλούς, και μάλιστα εν τοις νυν καιροίς, αιτία κακίας, δια τούτο, φησίν, όταν γένεται μετάθεσις, είναι παράλογος και παράνομος. Επειδή τα κατά καιρούς οικονομικώς και κατά ανάγκην γινόμενα, νόμος της Εκκλησίας ου γίνονται».
Ο 14ος  Αποστολικός Κανόνας ορίζει : «Ἐπίσκοπον μὴ ἐξεῖναι καταλείψαντα τὴν ἑαυτοῦ παροικίαν ἑτέρᾳ ἐπιπηδᾶν, κἂν ὑπὸ πλειόνων ἀναγκάζηται, εἰμή τις εὔλογος αἰτία ᾖ,  ή τοῦτο βιαζομένη αὐτὸν ποιεῖν, ὡς πλέοντι κέρδος δυναμένου αὐτοῦ τοῖς ἐκεῖσε, λόγῳ εὐσεβείας συμβάλλεσθαι· Καὶ τοῦτο δὲ οὐκ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ κρίσει πολλῶν ἐπισκόπων, καὶ παρακλήσει μεγίστῃ».
Και ενώ αυτά επιτάσσουν οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος ως κατεδαφιστής των «τειχών του αίσχους», τουτέστιν ολετήρας των Ιερών Κανόνων, ανήγαγε τη «μετάθεση» στα όρια της επισκοπής του σε μέθοδο  επίλυσης προβλημάτων του Θρόνου του, κουβαλώντας τους επισκόπους από επισκοπή σε Μητρόπολη, όπως η γάτα τα γατιά της.
Πάντως, απαραίτητη και μόνη προϋπόθεση για τη μετάθεση εν ενεργεία επισκόπου σε χηρεύουσα επισκοπή κατά τον 15ο Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, είναι η υπαρκτή διασάλευση της πίστεως στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της παροικίας Θεσσαλονίκης.
Βεβαίως, το σύστημα που διοικεί την Εκκλησία ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι, στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης η ευσέβεια κινδυνεύει και πως, το χριστεπώνυμο πλήρωμά της έχει ανάγκη από ορθόδοξο στηριγμό.
Όμως, είναι παγκοίνως γνωστό ότι ο πρώην Θεσσαλονίκης Άνθιμος χάνοντας την «ἄνωθεν σοφία», που «πρῶτον [είναι] ἁγνή, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος», εζήλωσε τη δόξα των λυκοποιμένων και των πάσης φύσεως μαζί τους συμπροσευχομένων αιρετικών και ετεροθρήσκων  και, αυτή η επιβλαβέστατη για την Εκκλησία και το Ορθόδοξο πλήρωμα μετάλλαξη και παρέκκλισή του από την υγιά πίστη, έγινε η αιτία  μεγάλου σκανδαλισμού που ώθησε εκατοντάδες Ορθοδόξους χριστιανούς να αποτειχιστούν!
Η μακροχρόνια δράση του πρώην Θεσσαλονίκης Άνθιμου ως μισθωτού ποιμένα που, «καρπό δικαιοσύνης εν ειρήνη δεν εφύτευσε», καθιστά απολύτως βέβαιο το γεγονός πως, το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Μητροπόλεως έχει ανάγκη από ορθόδοξο στηριγμό!
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι, από όσους κατά τον οφικιάλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου  κ.Χρήστο Γιανναρά μέσα σε μια νύχτα με τη διαδικασία του παρασκηνίου «μεταμορφώθηκαν από σερνάμενες κάμπιες σε χρυσοστόλιστες πεταλούδες» και έγιναν «σεβασμιότατοι, [και] όλοι γονατίζουν μπροστά τους και [τους] προσκυνούν», που να είναι ικανοί για την παροχή αυτού του ορθόδοξου στηριγμού στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης;
Με βάση τη θεωρία των πιθανοτήτων μόνον δύο στους ενενήντα παρά κάτι επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ικανοί να στηρίξουν Ορθόδοξα το λαό της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, αλλά αυτοί ως σοφοί και ενάρετοι θα προτιμήσουν την «εγχειρισθείσα από το Θεό επισκοπή τους να μην καταφρονήσουν, παρά την των ανθρώπων κενοδοξία να αγαπήσουν».
Επιπρόσθετα, η λύση της «Μεταθέσεως» στην επισκοπή Θεσσαλονίκης περιπλέκεται και από το δυσκολοεπίλητο  πρόβλημα του «δούναι και λαβείν».
Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ανήκει στις κατ’ ευφημισμό ονομαζόμενες Νέες Χώρες που, ακόμα τελούν υπό την πνευματική δέσμευση του Κωνσταντινουπόλεως. Οπότε, εάν ο Αθηνών Ιερώνυμος δεχθεί μια κάποια «πρόταση» του π.Βαρθολομαίου για μετάθεση επισκόπου ή τανάπαλιν, το «αντάλλαγμα» θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσο στο ζύγι! Και, τέτοιου είδους αλισβερίσια, πολύ δύσκολα αφήνουν και τα δυο μέρη ικανοποιημένα.
Στο «ένδοξο» παρελθόν του Πατριαρχείου τα χρόνια της σκλαβιάς, ο τρόπος πληρώσεως κενών επισκοπικών θρόνων, ήταν πολύ πιο απλός.
 Ο Κομνηνός - Υψηλάντης, Αθανάσιος στο έργο του  «Τα μετά την άλωσιν (1453-1789)» καταγράφει περιπτώσεις εξαγοράς με δεκάδες «ρωμέικα πουγγιά» (το καθένα περιείχε 500 γρόσια) τόσο του οικουμενικού Θρόνου από τους Τούρκους, όσο και από «βασταγμένους» επισκόπους που, πάσχοντας από το νόσημα του εωσφόρου «αγόραζαν»  από τον κατά καιρούς αργυρώνητο Πατριάρχη θρόνους σημαντικών για τα έσοδα και το κύρος τους Μητροπόλεων.
Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης έχει και έσοδα και μεγάλη δόξα, αλλά φευ! Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι οι «ρασοφορεμένοι» εραστές της ματαιοδοξίας διαθέτουν τα πουγγιά, είναι αδύνατη η εφαρμογή της πρακτικής που περιγράφει ο Κομνηνός Υψηλάντης, διότι όπως είναι παγκοίνως γνωστό, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν χρηματίζεται!
Η Ιστορία, βεβαίως, έχει καταγράψει ότι μόνο εκείνος ο ουτιδανός σκοπιανός Ζόραν Ζάεφ είχε τη θρασύτατη πρόθεση να χρηματίσει τον αδέκαστο ενώ, για τον Τόμο αυτοκεφαλίας στους Ουκρανούς ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος χαριτολογώντας ομολόγησε ότι, το μόνο που δέχθηκε να πάρει ως δώρο ήταν ένα κουτί σοκολατάκια από τον ουνίτη Πέτρο Ολεξίιοβιτς Ποροσένκο.
Πολύ μικρό και γλυκό δώρο, για να το χαρακτηρίσεις χρηματισμό για κάτι τόσο σπουδαίο, όπως ο Τόμος Αυτοκεφαλίας, που προκάλεσε έναν εκκλησιαστικό εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία και αιματοκυλά την Ευρώπη.
Οπότε, όπως φαίνεται, θα παραστούμε στο ίδιο έργο θεατές, τουτέστιν, αποκλείοντας για πρακτικούς λόγους τη μετάθεση επισκόπου στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, θα οδηγηθούμε σε εκλογή επισκόπου ανάλογη με εκείνη στη Μητρόπολη Ιωαννίνων.
Κατ’ αρχάς θα συγκροτηθεί το τριπρόσωπο και, άσχετα με το πόσες ψήφους θα πάρει ο πρώτος, μητροπολίτης Θεσσαλονίκης θα εκλεγεί ο προτεινόμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όπως η Ιστορία διδάσκει από τον τρόπο εκλογής τού νυν επισκόπου Γλυφάδας.   
Ο Αθηνών Ιερώνυμος διαθέτει τα «κουκιά» και ελέγχει το μηχανισμό του παρασκηνίου.
Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος απλά θα μείνει ευχαριστημένος που, ένας νέος και Ωραίος επίσκοπος, κατά πάντα ένθερμος οικουμενιστής θα γίνει όργανό του στην συμπρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους.  
Η κατήχηση των Θεσσαλονικέων στην Ορθόδοξη Πίστη μπορεί να περιμένει!