ΜΕΡΟΣ Α΄
Οι περισσότεροι Έλληνες θα θεωρήσουν ανόητο ένα τέτοιο ερώτημα, ίσως από άγνοια πως έχει τεθεί με αρνητική θέση και με δήθεν επιστημονικό τρόπο από τον Αυστρο-γερμανό περιηγητή, δημοσιογράφο, εκπαιδευτικό, πολιτικό, εμπειρικό ιστορικό και εργαζόμενο πολλών άλλων επαγγελμάτων, τον Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ (ή Φαλμεράγιερ) από τη δεκαετία του  1830. Ήταν ένα άτομο με δίψα για μάθηση και γνώση. Από φτωχό βοσκόπουλο στο κοπάδι του πατέρα του αλλά με σιδερένια θέληση και πείσμα, κατάφερε να αποκτήσει μια εκπληκτική μόρφωση και να μάθει πολλές ξένες γλώσσες. Στις πρώτες του εργασίες και ως το 1827 που έγραψε την «Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας» (Geschichte des Kaiserthums von Trapezunt), ο συγγραφικός του λόγος διακρίνονταν, παρά την κάποια υποβόσκουσα αντιπάθειά του για τον Έλληνα της νεότερης εποχής, για την κριτική και επιστημονική, θα λέγαμε, ανάλυσή τους. Στις έρευνές του εφάρμοζε, χωρίς να είναι εξειδικευμένος ιστορικός, αντικειμενικά κατά το δυνατόν  κριτήρια αξιολόγησης των αποτελεσμάτων των ερευνών του. 
Στη δεκαετία του 1830 έγινε η μεγάλη μεταστροφή. Πρέπει, όπως γίνεται και σήμερα με τους δημοσιογράφους μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, να «έπεσε πολύ χρήμα» σε μια προσπάθεια κάποιων κρατών και διανοουμένων να αντιστρέψουν τις ιδεολογικές θέσεις θαυμασμού και αγάπης των Ευρωπαίων πολιτών προς την Ελλάδα, στη διάρκεια και μετά την Επανάσταση του 1821.  Στη Γερμανία αυτός ο θαυμασμός, με βάση τα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, είχε λάβει τη μορφή θρησκευτικής πίστης και  λατρείας. Αυτό το ευνοϊκό για την Ελλάδα κλίμα, αποτελούσε κίνδυνο για τις μέχρι τότε πολιτικές θέσεις και τους στόχους της «Ιερής Συμμαχίας» του Μέτερνιχ και των ευρωπαίων μοναρχών, οι οποίοι αναδείχτηκαν μετά την ήττα του Ναπολέοντα και επιδίωκαν τη σωτηρία της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 
Η Ελληνική Επανάσταση έδωσε το θανάσιμο πλήγμα για να αρχίσει αυτή η κατάρρευση, αλλά και με το πρώτο δημοκρατικό της σύνταγμα η Ελλάδα αποτελούσε επικίνδυνο υπόδειγμα για την υφιστάμενη ευρωπαϊκή «Τάξη Πραγμάτων». Τότε βρέθηκε ο «χρήσιμος» Φαλμεράιερ, ο αυτοδημιούργητος διανοούμενος για να πείσει τους ευρωπαίους θαυμαστές του ελληνικού πολιτισμού ότι είχαν υποστεί την ασθένεια «της τοξικής αρχαιολατρίας». Ήταν ο κατάλληλος διανοούμενος και ερευνητής, σαν τους δήθεν ιδεολόγους πολιτικούς με λαϊκή καταγωγή οι οποίοι, κατά την έκφραση του Λένιν, «είναι τα παιδιά της πλύστρας» και γίνονται εύκολα πιστευτοί από τους λαούς.    
Η ίδια μεθοδολογία προπαγάνδας ακολουθήθηκε και από τους δικούς μας «στρατευμένους» εθνομηδενιστές του ακραίου, του αχαλίνωτου διεθνισμού (παγκοσμιοποίησης), κυρίως από το 1975, με κορύφωση αυτής της ιδεολογίας «Αναθεώρησης της Ιστορίας» στο τέλος της δεκαετίας του 1990 από μικρή ομάδα ελλήνων πανεπιστημιακών καθηγητών. Είναι όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι οι οποίοι, στις αρχές του 2000, κυκλοφόρησαν τις μεταφράσεις στα ελληνικά των δυο βασικών βιβλίων του Φαλμεράιερ για τη φυλετική ασυνέχεια του ελληνισμού. Είναι τα δυο ευαγγέλιά τους. Ισχυρίζονται ότι όχι μόνο δεν είμαστε «εξ αίματος» («εκ φύσεως», όπως θα έλεγε ο Ισοκράτης) γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά δεν είμαστε ούτε κατ’ όνομα Έλληνες, ενώ και τα αρχαία ελληνικά είναι «μια νεκρή και ξένη γλώσσα».  Συνεπώς, δεν έχουμε κληρονομικά δικαιώματα στον απαράμιλλο ελληνικό πολιτισμό, διότι προσποιηθήκαμε ότι πιστεύουμε το «παραμύθι» των Ευρωπαίων πως καταγόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες «για να τα ‘κονομήσουμε».  
Μερικοί αναγνώστες θα διερωτηθούν γιατί αυτή η επίμονη συζήτηση γίνεται για την αλλοίωση των βιολογικών χαρακτηριστικών μόνο των Ελλήνων και αποφεύγεται συστηματικά για τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς! Οι επιμειξίες των λαών είναι ένα γενικευμένο και παγκόσμιο γεγονός. Τα αρχέγονα φυλετικά χαρακτηριστικά ενός λαού ή μιας ομάδας ατόμων, μπορούν ίσως να επιβιώσουν σε εντελώς απομονωμένους πολιτισμούς. Αποδεδειγμένα, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες από διεθνείς ομάδες επιστημόνων μοριακής βιολογίας και γενετικής, για τις οποίες αργότερα θα μιλήσουμε εκτενέστερα, οι άλλοτε απομονωμένοι στα απόκρημνα χωριά τους κάτοικοι της Σικελίας και της Grecia Salentina της Ιταλίας ή οι ορεσίβιοι Καλάς του Αφγανιστάν, είχαν παλαιότερα λόγω γεωγραφικής απομόνωσης, περισσότερα φυλετικά χαρακτηριστικά των αρχαίων Ελλήνων σε σύγκριση με εμάς, τους κατοίκους του ελλαδικού χώρου. Διατήρηση αναλλοίωτων προγονικών χαρακτηριστικών ίσως διατηρούν ακόμα κάποιες άγριες ή άγνωστες φυλές π.χ. στα δάση του Αμαζονίου. Όμως, στην Ευρώπη δεν υπάρχει κράτος το οποίο να μην έχει υποστεί τις επιδράσεις της μείξης των φυλών και των πολιτισμών.  
Αν πίσω από τη θεωρία της φυλετικής ασυνέχειας των Ελλήνων δεν υπήρχαν οι πολιτικοί και γεωστρατηγικοί λόγοι της Ρωσίας και το άφθονο χρήμα (κυρίως με τη διαμεσολάβηση του Ρώσου στρατηγού Όστερμαν-Τολστόι, του μόνιμου συνοδού στις πολυδάπανες περιηγήσεις του Φαλμεράιερ), ο Αυστρο-γερμανός περιηγητής και συγγραφέας θα μπορούσε, ως αντικειμενικός ερευνητής των φυλετικών χαρακτηριστικών των ευρωπαϊκών λαών, να αρχίσει την έρευνα από τη δική του χώρα. Είχε την ευχέρεια και τη δυνατότητα, με μικρό κόστος, να ερευνήσει τις προγονικές ρίζες των γερμανικών φυλών αλλά και των κατοίκων των άλλων ευρωπαϊκών λαών, που αναμείχθηκαν με αραβικές (Μαυριτανοί) και μογγολικές (Ούννοι) φυλές. Αυτή την κακόβουλη  θεωρία του Φαλμεράιερ την αποστήθισαν αυτολεξεί και οι Έλληνες εθνομηδενιστές, όπως θα δούμε σε μεταγενέστερα κείμενα αυτού του άρθρου.
Σήμερα, οι περισσότεροι έγκριτοι ειδικοί επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων παραδέχονται ότι, οι επιμειξίες στις φυλές της Ευρώπης ήταν τόσο εντυπωσιακές, ώστε δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθούν με ακρίβεια (δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες στις άγνωστες και εξαφανισμένες ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως η Κελτική και η Γαλατική), τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των λαών της Δυτικής  Ευρώπης. Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη οι ασάφειες είναι μεγαλύτερες. Σε αυτές τις κατά πλειοψηφία γερμανόφωνες περιοχές δεν υπήρχε γραπτός λόγος ως το τέλος του Μεσαίωνα και γι’ αυτό δεν έχουμε σχεδόν ως την Αναγέννηση ιστορικά, φιλοσοφικά, λογοτεχνικά κ. ά. κείμενα σε εθνικές γλώσσες, όπως στην Ελλάδα του 7ου π. Χ. αιώνα. Στην Ελλάδα, με μια διαφορά δυο χιλιάδων ετών, υπήρχε μια εκπληκτική πνευματική ανάταση, από την μετα-ομηρική εποχή, χάρη στο γραπτό λόγο.. 
Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, η μετά τον 2 μ. Χ. αιώνα εμφάνιση της ρουνικής γραφής με τους υποτυπώδεις συμβολισμούς της, ήταν τελείως ακατάλληλη για ανάπτυξη ιστορικών, λογοτεχνικών ή φιλοσοφικών κειμένων. Γι’ αυτό, ότι γνωρίζουμε για τη μείξη και ιστορία των γερμανικών λαών έχει τις ρίζες του σε σκανδιναβικούς θρύλους και στο γερμανικό μυθικό έπος των Νιμπελούνγκεν (στο οποίο βασίζεται και η μουσική τετραλογία του Βάγκνερ «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν»- Der Ring des Nibelungen) ή σε ρωμαϊκά κείμενα και κυρίως στο βιβλίο του Τάκιτου «Germania ή  De Origine et situ Germanorum». Πάντως, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένη η φυλετική ανάμειξη των Ούννων με τους Οστρογότθους (τον ανατολικό κλάδο των Γότθων), τους προγόνους των προαναφερόμενων λαών της Ευρώπης. 
Τα αρχαιότερα χειρόγραφα του βιβλίου του Τάκιτου έψαχνε με μανία ο Χίμλερ στην Ιταλία κατά τη ναζιστική περίοδο, για να αναδείξει τα αναλλοίωτα  βιολογικά χαρακτηριστικά της άριας γερμανικής φυλής, όπως π, χ. τα γαλανά μάτια, το γεροδεμένο σώμα, το θάρρος στους πολέμους, την αυτοπειθαρχία και την απόλυτη υποταγή στους ηγέτες κλπ, αλλά θα έπρεπε να αποσιωπούνται τα στοιχεία βαρβαρότητας, όπως π. χ. ότι έτρωγαν ανθρώπινο κρέας, για τη βρωμιά και δυσωδία στις άθλιες κατοικίες τους, για την απουσία κοινωνικής και οικογενειακής οργάνωσης κ. ά. παρόμοια που απαριθμεί ο Τάκιτος. Η περίπτωση των Γερμανών αλλά και των Ελλήνων (διχόνοιες, άναρχη ατομικότητα, απροθυμία σεβασμού των νόμων, μειωμένη ομαδική ευθύνη, αλλά και προτερήματα όπως π. χ. η αρραγής οικογενειακή συνοχή, η φιλοξενία, το φιλότιμο κ. ά.),  δείχνει ότι, στις επιμειξίες  των λαών υπάρχει ένας σταθερός  πυρήνας γονιδίων του λαού που πολιτιστικά αφομοιώνει και ενσωματώνει τους άλλους στον βασικό κοινωνικό κορμό. Χάρη σ’ αυτόν τον πυρήνα διατηρούνται ορισμένα χαρακτηριστικά στην εξωτερική εμφάνιση, στη νοοτροπία και στην ψυχοσύνθεση των πολιτών στις επόμενες γενιές. 
Μιλήσαμε πιο πάνω για το φιλότιμο. Είναι μια λέξη που είναι άγνωστη σε όλους τους άλλους λαούς και για να ερμηνευθεί σε βάθος χρειάζονται δεκάδες άλλες λέξεις και φράσεις. Ο σημερινός Έλληνας το νιώθει σαν εσωτερική ανάγκη, ως συμπλήρωμα της προσωπικότητάς του και είναι εκπληκτικό πως υπάρχει σ΄ αυτό μια συνέχεια από την αρχαιότητα. Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο πρώτος από τους εφτά αρχαίους φιλόσοφους που γεννήθηκε τον 7ο π. Χ. αιώνα (πριν από 27 αιώνες), δήλωνε περήφανος που γεννήθηκε Έλληνας και πως, κανένας δεν μπορεί να θεωρείται Έλληνας  αν δεν έχει την αίσθηση του φιλότιμου. Κι’ αυτό διότι, όπως πίστευε, «το φιλότιμο στον Έλληνα είναι σαν την αναπνοή». Χρειάζεται μήπως καλύτερη απόδειξη της κληρονομικής μεταβίβασης του φυλετικού γονιδιώματος στους σημερινούς Έλληνες;   
Για τη φυλετική καθαρότητα των λαών θα μιλήσουμε εκτενέστερα και στα επόμενα κείμενα του παρόντος άρθρου.
                   (Συνεχίζεται)