(οι παρακάτω θέσεις αποτελούν αποκύημα προσωπικών προσεγγίσεων μακρόχρονης επιτυχούς παρεμβατικής διαδικασίας.)  
Στην υπέρ εικοσπενταετή περίπου διδακτική θητεία, μου διαπίστωνα ότι όσο  βελτιωνόταν το μαθησιακό επίπεδο και επίδοση του μαθητή, τόσο μειώνονταν αισθητά η αποκλίνουσα συμπεριφορά του, ΔΕΠΥ την οποία θεωρώ ότι αποτελεί ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΕ ΜΑΘΗΣΙΑΚΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ.
Όλα αποτελούν αντικείμενο ΜΑΘΗΣΗΣ, σχολικής-κοινωνικής-εργασιακής,  εσφαλμένη προσέγγιση, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ της οποίας οδηγεί σε εκδήλωση διαφόρων μορφών ΔΕΠΥ.                                                 Με άλλα λόγια, οποίος, τυπικός ή άτυπος μαθητής, βρεθεί αντιμέτωπος με δυσεπίλυτα προβλήματα θα αντιδράσει παρορμητικά, ενώ αν βοηθηθεί επαρκώς, καταστέλλεται  κάθε μη αποδεκτή συμπεριφορά.  Παραθέτω παράδειγμα για να καταστήσω σαφέστερες τις θέσεις μου. …Έχεις πυρετό και θα σου δώσω αντιπυρετικό Γεωργάκη, του είπε η μητέρα του….  …..χρειάζεται αντιβίωση γιατί έχει ωτίτιδα ήταν η ιατρική διάγνωση …..αν παίρνει μόνο σντιπυρετικά δεν πρόκειται να θεραπευτεί …..                                               Ο πυρετός δηλαδή δεν ήταν η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα  που  θα οδηγούσε τον έμπειρο επιστήμονα στη σωστή διάγνωση και αντιμετώπιση.                       Ο αντίστοιχος διάλογος ισχύει και για την ΔΕΠΥ η οποία θεωρώ ότι  αποτελεί απλά ένα  σύμπτωμα, μια αντίδραση σε μια λανθασμένα διαχειρισθείσα μαθησιακή δυσκολία.                                                         Η μαθησιακή δηλαδή δυσκολία αποτελεί το ουσιώδες πρόβλημα (ασθένεια) η οποία δεν διαγνώστηκε, αντιμετωπίστηκε υπερκεράστηκε ευφυώς και επιτυχώς και συνεπώς οι συνέπειες-παρενέργειες εμφανίζονται ως ΔΕΠΥ (σύμπτωμα).                                                Συνεπώς, Υψίστης και καθοριστικής σημασίας θεωρείται η παρεμβατική συμπεριφορά του έμπειρου ειδικού παιδαγωγού, Ε.Π.(φάρμακο-αντιβίωση) ο οποίος και πιστώνεται ένα θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Εμπλέκει πολυαισθητηριακά το παιδί στην μαθησιακή διαδικασία θυμίζοντας του διακριτικά, διαρκώς και με σαφήνεια, ότι η διεκπεραίωση της αποτελεί μονόδρομο, ενώ σε επίπεδο συμπεριφορικό, την αμφιπλευρικότητα, σημασία και αμοιβαιότητα των κοινωνικών σχέσεων.  Θέτει εύστοχα και τεκμηριωμένα όρια-σημεία αναφοράς.  Γονεϊκή αντικατάσταση του ρόλου του Ε.Π. οδηγεί σε αλλοίωση των εδοοικογενειακών σχέσεων.      Θεωρώντας την  ΔΕΠΥ ως σύμπτωμα, αλλάζει ριζικά και η αντιμετώπιση του μαθητή και η μεθοδολογία προσέγγισης-, εστιάζοντας και αντιμετωπίζοντας το αληθινό πρόβλημα στη βάση του. Όσο, με άλλα λόγια, επικεντρώνεται και εξαντλείται η παιδαγωγική παρεμβατικότητα στην μονομερή αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ επιβάλλοντας πειθαρχικούς κανόνες και αγνοείται ή καλύτερα παραγκωνίζεται και υποτιμάται η διαδικασία βελτίωσης μαθησιακής επίδοσης, καθότι δυσεπίλυτο και δαιδαλώδες,   τόσο θα διαιωνίζεται η άτυπη και αποκλίνουσα συμπεριφορά μέσω της οποίας ο μαθητής στέλνει ένα σαφέστατο αγχώδες μήνυμα,  αδιαφορώντας για το κόστος:  ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΜΕ, ΥΠΑΡΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΜΗ ΜΕ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΕ.!!!                Και δυστυχώς όσο ο μαθητής βιώνει την απόρριψη ως αγχώδη κατάσταση οδηγείται σε παγιωμένες  αποκλίνουσες συμπεριφορές ανάκτησης. Ενίοτε η απόρριψη οδηγεί  στην αυτο- απόρριψη, αυτοακύρωση αυτοκαταστροφή, μελαγχολία,  όλεθρο.  Ποια όμως θεωρείται ως ορθολογική αντιμετώπιση; Ποια είναι Η ΜΕΘΟΔΟΣ B.A.S.;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(ο αρθρογράφος είναι κάτοχος διετούς MASTER K.C.LONDON (COMPUTER,DYSLEXIA,AUTISM)     DOTTORE IN PEDAGOGIA U.S.TRIESTE ITALIA.                             ΠΤΥΧ. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΩΝ ΑΠΘ                       Κιν. 6998743718