Ένα συγκινητικό και παράλληλα διδακτικό κείμενο, που αποτελεί την επιστολή ενός γονιού προς το παιδί του, παρουσίασε ο θεολόγος και φιλόλογος κ. Φιλοκτήμων Φάκας, στην τελευταία παρουσίαση των Μαθημάτων Κλασσικής Παιδείας.

Μέσα στην πίεση της καθημερινότητας πολλές φορές τα παιδιά αποπροσανατολίζονται και χάνουν την υπομονή τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους.

Το κείμενο υπενθυμίζει πως όλες αυτές οι συμπεριφορές των ηλικιωμένων γονέων, που φαντάζουν περίεργες, αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της παιδικής ηλικίας.

Η υπομονή που καλούνται να δείξουν τα ενήλικα παιδιά στους ηλικιωμένους γονείς τους ήταν κάτι που οι τελευταίο χρειάστηκε να επιστρατεύσουν σε μεγάλο βαθμό για να αντιπαρέλθουν των καπρίτσιων των πρώτων σε όλη τη διαδικασία της ενηλικίωσής τους.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:

«Σε αγαπώ παιδί μου...

«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις...

Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν, μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω.

Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε αγαπώ παιδί μου...»