Ο πολύς κόσμος, οι πολλοί και απλοί ανενημέρωτοι πολίτες, μειονεκτικά όταν βρίσκονται μπροστά σε έναν μεγάλο πολιτικό. Τον θεωρούν υπερβολικά μορφωμένο, έξυπνο, αναθρεμμένο με αξίες και ιδανικά και προπαντός κοσμοπολίτη με μια πολιτισμένη συμπεριφορά. Ίσως κάποτε να υπήρχε αυτό το είδος των πολιτικών, αλλά όταν ασχολήθηκα με την έρευνα για να διαμορφώσω, σε σειρά άρθρων μου, τα πορτραίτα γνωστών και μεγάλων ευρωπαίων πολιτικών, κάποιες στιγμές ένιωσα αηδία και απέχθεια για πολλά (να μην πω αμέτρητα!) ανθρωπάρια που κυβερνούν και καθορίζουν τις τύχες του κόσμου. 

Πολλά κείμενά μου έχουν τη σφραγίδα της προσωπικής εμπειρίας. Μια τέτοια εμπειρία είχα πριν από πολλά χρόνια, στα πλαίσια μιας πολύμηνης αλλά προσωρινής επαγγελματικής ενασχόλησής μου σε Υπουργείο, όταν βρέθηκα πολύ κοντά σε άξεστους και άχρηστους ανθρώπους οι οποίοι, σε ανώτατα πόστα εξουσίας, υποτίθεται πως είχαν την εξειδίκευση και τις πνευματικές ικανότητες να βρουν επωφελείς λύσεις για το καλό της χώρας και του λαού. Εργαζόμουν σε μια Διεύθυνση του Υπουργείου με αντικείμενο τις Μελέτες, Έρευνες και Προγραμματισμούς. Στη γωνία του διαδρόμου, απέναντι από το δικό μου γραφείο βρισκόταν το γραφείο του υποδιευθυντή μιας άλλης Διεύθυνσης ο οποίος, κατά διαστήματα, κυνηγούσε μουρμουρίζοντας μύγες με τη μυγοσκοτώστρα και παρακολουθούσε συστηματικά και με ευσυνειδησία, ως διορισμένος φύλακας, τις τουαλέτες που βρίσκονταν παραδίπλα. Όταν κάποια στιγμή από περιέργεια και με εύσχημο τρόπο τον ρώτησα «γι’ αυτό του το λειτούργημα», μου εκμυστηρεύτηκε πως προσπαθούσε να εντοπίσει και να τιμωρήσει κάποιον υπάλληλο του Υπουργείου, ο οποίος λέρωνε τη λεκάνη της τουαλέτας και την άφηνε βρώμικη χωρίς να τραβά την αλυσίδα από το υπερυψωμένο καζανάκι νερού. Επί αρκετές εβδομάδες δεν κατάφερε τελικά να συλλάβει επ΄ αυτοφώρω τον «Φαντομά των Αποχωρητηρίων». Αν δεν βρισκόταν απέναντί μου εκείνη τη στιγμή, θα έκανα από κατάπληξη, το σταυρό μου, γι’ αυτό το αργόμισθο και υψηλοαμειβόμενο στέλεχος που ασκούσε εξουσία με τη δύναμη της υπογραφής του, ως αναπληρωτής του καθημερινά απουσιάζοντα σε συνέδρια και συσκέψεις Διευθυντή. Με ευσυνειδησία θεωρούσε ύψιστο καθήκον του να επιθεωρεί τους προσερχόμενους στις τουαλέτες και να μετρά τα κόπρανα. Με θλίψη αξιολόγησα την προσωπικότητα και τις ανύπαρκτες επαγγελματικές ικανότητες ενός κρατικού οργάνου, το οποίο συμμετείχε στην ηγετική ομάδα εξουσίας που κυβερνά τον ελληνικό λαό. Αν ήμουν επιχειρηματίας δεν θα  προσλάμβανα έναν τέτοιο άχρηστο τεμπέλη ούτε ως κλητήρα.  

Οι διαπιστώσεις μου ήταν ακόμα πιο οδυνηρές, όταν συμμετείχα σε μια σύσκεψη στο γραφείο του υπουργού. Ήμασταν εκεί, γύρω από το τεράστιο ωοειδές τραπέζι, περίπου τριάντα εξειδικευμένοι επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Κάποιοι από αυτούς είχαν προσκληθεί, ειδικά γι’ αυτή τη σύσκεψη, από την Αμερική και τον Καναδά, τους οποίους (χάριν φιλικού αστεϊσμού) αποκαλούσαμε «Αμερικάνους» ενώ ήταν ελληνικής καταγωγής. Πριν από την έναρξη της σύσκεψης πλησίασε τον υπουργό ο γενικός διευθυντής μιας μεγάλης κρατικής εταιρείας. Ήταν φίλος και συντοπίτης του υπουργού και μιλούσε μαζί του με μεγάλη οικειότητα. Μιλούσαν χαμηλόφωνα αλλά υπήρχε μια εμφανής ένταση από την πλευρά του γενικού διευθυντή. Κάποια στιγμή ο υπουργός, με ήρεμη και κάπως παρακλητική φωνή, ακούστηκε να τον νουθετεί και να του ζητά να φανεί επιεικής σε κάποιους «χωριάτες ψηφοφόρους του», οι οποίοι ζητούσαν να τους δοθεί ένα παλιό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που σάπιζε στο γκαράζ του υπουργείου, για να μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο το οποίο βρισκόταν στο διπλανό χωριό. Ο άλλος, με εντονότερη την ένταση της φωνής του και κατακόκκινος από θυμό αποκάλεσε το «Γιάννη» (τον υπουργό) αφελή, αφού πίστεψε πως «δήθεν τον ψήφιζαν αυτοί οι βρωμιάρηδες στα κατσάβραχα». Ο υπουργός επέμενε παρακλητικά και τον προέτρεπε να δώσει στους χωριάτες το παλιό αυτοκίνητο,

-Άντε Κώστα, ηρέμησε και πήγαινε να δώσεις την έγκρισή μας…..

      -Να, αυτή την έγκριση θα δώσω σ’ αυτόν τον κ@@@χανά πρόεδρο, που δεν χάνει ευκαιρία να μας κατηγορεί πίσω από την πλάτη μας, απάντησε κατακόκκινος από οργή ο γενικός διευθυντής, ενώ ταυτόχρονα είχε σηκώσει τα δυο του χέρια ψηλά και τα κατέβασε προς τα γεννητικά του όργανα. Στη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων δεν ακουγόταν ούτε αναπνοή. Θα ξεχώριζε ο ήχος αν έπεφτε στο πάτωμα ακόμα και βαμβάκι. Έπειτα, με βιαστικό βήμα και εξαγριωμένος «ο κύριος Γενικός» βγήκε απ’ την αίθουσα, ενώ ο υπουργός γύρισε προς τους εμβρόντητους προσκεκλημένους και τους είπε χαμογελαστός και με φωνή ήρεμη, σαν το συμβάν που προηγήθηκε να ήταν μια συνηθισμένη καθημερινή συζήτηση ανάμεσα σε δυο φίλους και συγχωριανούς.

- Κύριοι, με συγχωρείτε για την καθυστέρηση… Τώρα μπορούμε ν’ αρχίσουμε τη σύσκεψη…

Ένας μηχανικός από την ομάδα των «Αμερικάνων» που καθόταν στο διπλανό κάθισμα, μου είπε ψιθυριστά κουνώντας επιτιμητικά το κεφάλι του:

- Κοίτα ποιοι μας κυβερνούν! Γι’ αυτό πάμε από το κακό στο χειρότερο!..

Την ίδια ακριβώς σκέψη έκανα κι’ εγώ όταν είδα τον υποδιευθυντή να επιτηρεί και να ελέγχει τις τουαλέτες του υπουργείου, για να συλλάβει τον ύποπτο δράστη που αμελούσε να τραβήξει την αλυσίδα από το καζανάκι του νερού. Ήταν κάποιες εμπειρίες οι οποίες με βοήθησαν να μην εκπλήττομαι όταν άκουγα ή διάβαζα παρόμοια γεγονότα σε συσκέψεις παγκόσμιου ή πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, όπως η συνάντηση των ηγετών της ομάδας G20 στις Κάννες της Γαλλίας το 2011.  Ήταν τότε εκεί η αφρόκρεμα των ηγετών των μεγάλων δυνάμεων και είχαν καλέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό για να δώσει εξηγήσεις για την εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος για το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε έντονες αντιρρήσεις. Οι αντιπαραθέσεις και οι διαξιφισμοί ήταν έντονοι και εκτός ελέγχου. Ο τότε Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, στο βιβλίο του  «El Dilema: 600 Dias de Vertigo» (ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ: 600 Ημέρες Ιλίγγου) αναφέρεται με διπλωματικό τρόπο στο περιστατικό, εκφράζοντας και «τη λύπη του» για τις άγριες φραστικές επιθέσεις που δέχτηκε από τους μεγάλους ηγέτες ο έλληνας πρωθυπουργός. Ο παριστάμενος στη συνάντηση πρώην υπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν είναι περισσότερο αποκαλυπτικός στο βιβλίο του «Ημερολόγιο Κρίσης». Μιλά για βαρύ κλίμα, για ψυχολογικό πόλεμο και για βαρείς χαρακτηρισμούς. Όμως, τα πραγματικά περιστατικά τα αποκάλυψαν σε σκανδαλοθηρικές γαλλικές εφημερίδες κάποιοι από την πολυπληθή γαλλική αντιπροσωπία. Ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε ανεβεί στο τραπέζι και προσπάθησε να περάσει στην απέναντι πλευρά για να επιτεθεί στον έλληνα πρωθυπουργό. Κάποιοι Γάλλοι τον συγκράτησαν αγκαλιάζοντας τα πόδια του για να τον ακινητοποιήσουν. Η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έβαλε τα κλάματα και ο Σαρκοζί, χρησιμοποιώντας τη φρασεολογία των ανθρώπων του υποκόσμου, έβριζε (με λόγια που δεν γράφονται!) τον αρχηγό ενός κράτους διότι «παρέβη τας εντολάς του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών».

Φυσικά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είναι άξεστοι, αθυρόστομοι ή κλέφτες. Υπάρχουν σπάνιες αλλά αξιόλογες εξαιρέσεις. Όμως, ειδικά σε περιόδους υποβάθμισης των κοινωνικών και πολιτιστικών αξιών, όπως στην περίοδο του ναζισμού, του σταλινισμού ή στη σημερινή της κερδοσκοπικής απληστίας της παγκοσμιοποίησης, οι φαύλοι πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες των λαών αυξάνονται και πληθύνονται. Σε μια τέτοια περίοδο πολιτιστικής αποχαύνωσης του αθηναϊκού λαού από ανάξιους, διεφθαρμένους και αυταρχικούς ηγέτες, ο Πλάτων διατύπωσε τους προβληματισμούς του για την ιδανική Πολιτεία και για τους πολίτες της που ασκούν εξουσία.  Για να υπάρχει ευνομία και να αποφευχθεί το χάος και η αναρχία, είπε, οι ηγέτες ενός οργανωμένου κράτους ή θα έπρεπε να είναι φιλόσοφοι (με την έννοια του συνετού, του μορφωμένου και του πολιτισμένου) ή οι πολίτες που αναλαμβάνουν ηγετικές θέσεις «να αρχίσουν να φιλοσοφούν». Όμως, αντί για φιλοσόφους οι λαοί βρήκαν μπροστά τους διεφθαρμένους δημαγωγούς και ένα επαγγελματικό σινάφι πολιτικής αλητείας. Πάμπλουτοι κι΄ ανάλγητοι πολεμοχαρείς κερδοσκόποι παριστάνουν τους φιλάνθρωπους και αναρχικοί και απάτριδες (σαν τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που μεταστράφηκε κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό γάλλων συγγραφέων σε «δικηγόρο του καπιταλισμού») καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις εξουσίας και διαλύουν κράτη και λαούς. 

Δυστυχώς στην Ελλάδα παρατηρείται μια απελπιστική έλλειψη ηγετών, οι οποίοι θα είχαν τη θέληση και τις ικανότητες για «να αρχίσουν να φιλοσοφούν», αντιμετωπίζοντας τα μεγάλα προβλήματα που θα καθορίσουν την μελλοντική πορεία επιβίωσης του ελληνισμού.

Ας απαριθμήσουμε μερικά από αυτά τα πιο βασικά προβλήματα που περιμένουν λύσεις:

-Οργάνωση ισχυρής αποτρεπτικής (όχι επιθετικής) στρατιωτικής δύναμης.

-Συμμετοχή σε συμμαχίες με κράτη που έχουν κοινά πολιτιστικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα. Στα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπάρχει κάποια πρόοδος σε αυτόν τον τομέα.

-Ενδυνάμωση του δημοκρατικού και ειρηνόφιλου πατριωτισμού και της ενότητας του λαού.

-Ιδεολογική εξουδετέρωση της «Αριστερής και Δεξιάς Πέμπτης Φάλαγγας» των εθνομηδενιστών, οι οποίοι προέρχονται ιδεολογικά από τους Δεξιούς Νεοταξικούς διεθνιστές (των Ανοιχτών Συνόρων) της Παγκοσμιοποίησης και τους ακραίους διεθνιστές της κομμουνιστικής Αριστεράς.

-Άμεση αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας.

-Αναδιοργάνωση της Δικαιοσύνης. Ο αρμόδιος υπουργός να διορίζεται από τη Βουλή από κατάλογο ανώτατων δικαστικών λειτουργών και η θητεία του να είναι τουλάχιστον εξαετής, για να ασκεί υπουργικά καθήκοντα σε δυο εκλεγμένες κυβερνήσεις. Οι συνταξιούχοι δικαστικοί να μην έχουν το δικαίωμα κατάληψης κυβερνητικού ή άλλου κρατικού αξιώματος, για να αποφεύγονται οι κομματικές προσεγγίσεις κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας.

-Έλεγχος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και της λαθρομετανάστευσης (από πλευράς μεγέθους εισροών, πολιτιστικής ομοιογένειας των ομάδων, ποινικού μητρώου των εισερχομένων, πρόνοια για τους πραγματικούς πρόσφυγες και κυρίως για τα παιδιά κλπ). Η αλλοίωση των πολιτιστικών χαρακτηριστικών ενός λαού οδηγεί, όπως είναι ιστορικά αποδειγμένο και στην εθνική του αποσύνθεση. 

-Προστασία της Κοινωνίας (απόλυτη ασφάλεια των πολιτών από εγκληματικές ομάδες και πάταξη της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας με αυστηρές ποινικές κυρώσεις, οργάνωση του κράτους δικαίου, άμβλυνση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων κλπ). Ο οπλισμένος παράνομος να αντιμετωπίζεται από την Αστυνομία ως εν δυνάμει εγκληματίας, αποφασισμένος να σκοτώσει. Είναι μια πρακτική που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και περιλαμβάνει και το απαραβίαστο της ιδιωτικής κατοικίας (με αυτοάμυνα) για την προστασία της οικογένειας. Με την υφιστάμενη απεριόριστη ελευθερία οπλοκατοχής οι ΗΠΑ, χωρίς αυτή την προληπτική αντιμετώπιση των εγκληματιών, θα είχαν μετατραπεί σε πραγματικό σφαγείο. Ακόμα και οι βόμβες Μολότωφ θεωρούνται όπλα για διάπραξη εγκλήματος.

-Ειδικά απομονωμένες φυλακές με απόλυτο έλεγχο των επικοινωνιών, για τους δράστες ειδεχθών εγκλημάτων και μέλη εγκληματικών ομάδων, Σήμερα, κυριολεκτικά, οι αρχηγοί αυτών των ομάδων διοικούν τις φυλακές και ελέγχουν τους εκτός φυλακών σκληρούς εγκληματίες.

-Νομοθετική διασφάλιση της οικονομικής ισορροπίας του κράτους, με ύπαρξη σοβαρών ποινικών ευθυνών των ηγετών που οδηγούν τη χώρα σε πτώχευση.

-Περιορισμός του χρονικού ορίου της εκλογής ενός βουλευτή, για την πάταξη της διαφθοράς και της «κληρονομικής νεοβασιλικής οικογενειοκρατίας».

-Δημιουργία και οργάνωση των κρατικών θεσμών, δομών και φορέων, όπως: Δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Δυνατότητα σύγκλησης αυτοβούλως από της Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ή μετά από αίτημα ομάδας βουλευτών) του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για σοβαρά εθνικά και κοινωνικά θέματα (π.χ. Παιδείας). 

Ύπαρξη διαρκούς υπερκομματικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής.

Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Σοφών από παλιούς έμπειρους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες, από διπλωμάτες, από διεθνολόγους καθηγητές, από απόστρατους ανώτατους αξιωματικούς κλπ  

Ενδεικτικά πραγματοποιήσαμε μια απαρίθμηση ζωτικών προβλημάτων που, όταν οι αρμόδιοι φορείς υπολειτουργούν, τροχοπεδούν την ισχύ και τη λειτουργικότητα του ελληνικού κράτους, ώστε να αποτελεί εύκολο στόχο ξένων δυνάμεων οι οποίες, για τους δικούς τους στρατηγικούς και γεωπολιτικούς λόγους, επιδιώκουν την αποδυνάμωσή του και ενδεχομένως αποβλέπουν στη μελλοντική κατάληψη εδαφών του. Η αρένα τον διεθνών και διακρατικών σχέσεων είναι μια ανελέητη ζούγκλα οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων και γι’ αυτό το ανοργάνωτο και μισοδιαλυμένο κράτος αποτελεί εύκολο στόχο για άλλα κράτη, με αντίθετα συμφέροντα σε χώρους κοινής οικονομικής και γεωστρατηγικής πολιτικής.

Με τα ρεαλιστικά δεδομένα που ερευνήσαμε και εξετάσαμε ως τώρα για την Ελλάδα και σε προηγούμενα άρθρα μας, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των συμφερόντων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια προφητεία για τις αναμενόμενες μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις. Δεν θα είναι μια θεόπνευστη προφητεία με «ήξεις αφίξεις», αλλά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία βασισμένη στα σημερινά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα και συνεπώς με δυνατότητα μεταστροφών αν αυτά τα δεδομένα ανατραπούν, είτε από τυχαία γεγονότα είτε από προνοητικά οργανωτικά μέτρα τα οποία θα εκτρέψουν τις εξελίξεις από την υπάρχουσα ροή των γεγονότων. Η Ελλάδα, με τα σημερινά αρνητικά δεδομένα, θα ανήκει μοιραία στην κατηγορία των «χαμένων» σε περίπτωση μεγάλων παγκόσμιων κοινωνικοπολιτικών αναταράξεων, όπως π.χ. σε έναν στρατιωτικό παγκόσμιο πόλεμο, διότι ο οικονομικός παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει, όπως διαβεβαιώνουν έγκυροι ιστορικοί και διεθνολόγοι, από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε.

Ακόμα και ένας απλός και μη ειδικός σε διεθνή θέματα πολίτης, αντιλαμβάνεται σήμερα τη συνεχώς αυξανόμενη ένταση συγκρούσεων των μεγάλων δυνάμεων στους οικονομικούς ανταγωνισμούς, οι οποίες (συγκρούσεις) πλαισιώνονται και με παράλληλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης. Η μέτρηση ισχύος των Μεγάλων Δυνάμεων πραγματοποιείται και με τη δημιουργία μικρών τοπικών αναμετρήσεων, όπως έγινε στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Συρίας, όπου οι ΗΠΑ και η ΕΕ διαπίστωσαν με έκπληξη ότι η σημερινή Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι η άλλοτε παραπαίουσα Ρωσία του Μπόρις Γιέλτσιν.

Η μεγάλη στρατιωτική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη στο εγγύς ή ενδεχομένως στο απώτερο μέλλον. Οι εξελίξεις των ανατροπών στις ισορροπίες εξοπλισμών των μεγάλων δυνάμεων και ο βαθμός αύξησης της οικονομικής τους ισχύος, όπως συμβαίνει σήμερα με αγριότητα και εχθρικές διαθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, θα καθορίσουν και τη χρονική στιγμή ανάφλεξης μιας παγκόσμιας σύγκρουσης.  Διότι, αν και ο απλός κόσμος επιθυμεί και επιδιώκει την ειρήνη, αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο αναπόφευκτα θα οδηγήσουν τους λαούς στον όλεθρο και στην καταστροφή.

Η ανατροπή των ισορροπιών των Μεγάλων Δυνάμεων υπήρξε από την αρχαιότητα η βασική αιτία των πολέμων. Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του Πελοποννησιακού Πολέμου ο οποίος προκλήθηκε, όπως παρατήρησε και εξήγησε αναλυτικά ο Θουκυδίδης με ρεαλισμό και επιχειρήματα, από την συνεχώς αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας, η οποία «φόβον παρέχοντας τοις Λακεδαιμονίοις αναγκάσαι ες το πολεμείν» (προκάλεσε φόβο στους Λακεδαιμόνιους, ώστε αναγκάστηκαν να προβούν στην κήρυξη πολέμου}. Η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης (των δυο ελληνικών υπερδυνάμεων της εποχής), υπήρξε η αιτία ενός από τους πιο καταστροφικούς πολέμους της αρχαιότητας. Πάνω στη ίδια λογική μπορεί να εξηγηθεί και η ένταση στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Από τη δεκαετία του 1990 η δεύτερη είχε βεβαιωθεί πλέον για την ανατροπή της στρατιωτικής ισορροπίας στο Αιγαίο και άρχισε τις απειλές, εφαρμόζοντας την αυθαίρετη πρακτική των ισχυρών στις διεθνείς σχέσεις που και πάλι επισημαίνει ο Θουκυδίδης στην ανυπέρβλητη «Ιστορία» του. Στις διαβουλεύσεις μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, οι αντιπρόσωποι της πανίσχυρης Αθήνας τόνισαν στους έντρομους Μηλίους ότι «εξ ων εκάτεροι αληθώς φρονούμεν διαπράσσεσθαι, επισταμένους προς ειδότας ότι δίκαια μεν εν τω ανθρωπίω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν» (Σε ελεύθερη μεταγλώττιση/μετάφραση του καθηγητή Α. Γεωργοπαπαδάκου-«…… Αφού και οι δυο μας ξέρουμε ότι σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του και πως όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν αυτό που τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται»).          

Μετά από σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τα σημερινά κράτη ενεργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια λογική της ισχύος, αφού «το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του». Με λίγα λόγια μόνον όταν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων, τότε μόνον είναι δυνατόν να βρεθούν δίκαιες και λογικές λύσεις στο πλαίσιο των διακρατικών σχέσεων.  Αυτό ας το έχουμε υπόψη μας όταν προσπαθούμε να βρούμε λογικές και δίκαιες λύσεις με την Τουρκία, προσερχόμενοι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως τρομοκρατημένοι κακομοίρηδες, οι οποίοι  παριστάνουν τους ειρηνόφιλους  σε συνομιλητές που βασίζονται αποκλειστικά στη δύναμη των όπλων τους. Άλλο πράγμα είναι οι ονειροπολήσεις και άλλο ο ρεαλισμός!