Εκοιμήθη το πρωϊ της Παρασκευής 6 Μαρτίου 2020 ο «αγιος ή ο άγγελος των φυλακισμένων» π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος.

Σύμφωνα με ανακοινωθέν από την Αδελφότητα «Οσία Ξένη»,   η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί σήμερα Σάββατο στις 11.30 στον Ιερό Ναό Αγίας Φοίβης, που βρίσκεται στον προαύλειο χώρο της Αδελφότητας (20ο χιλ. επαρχιακής οδού Θεσ/νίκης – Ν. Μηχανιώνας).

Φτωχότερη είναι από χθες  η ανθρωπότητα μετά την οσιακή κοίμηση του γέροντα Γερβάσιου, ο οποίος προσέφερε την αγάπη του αποφυλακίζοντας κρατουμένους από τις φυλακές όλου του κόσμου. Έλαμψε σαν φωτεινό αστέρι, που ξεκίνησε την μεγάλη διακονία του πριν από 42 χρόνια από την Μητρόπολη των Σερρών και σκόρπισε το φως του σε όλον τον κόσμο.

Ο π. Γερβάσιος (κατά κόσμον Γεώργιος) γεννήθηκε το 1931 στον Αιμιλιανό Γρεβενών. Το 1950 πέρασε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και στη συνέχεια έγινε κληρικός και χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης. Υπηρέτησε στις Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου, Σερρών και Νιγρίτης, Θεσσαλονίκης και Κασσανδρείας.

Το 1966 ίδρυσε την Αδελφότητα «Οσία Ξένη» και το 1978 συστάθηκε η «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων».

Το έργο της Αδελφότητας και της Διακονίας των κρατουμένων «ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά» είναι  τόσο μεγάλο που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Ο άγγελος ή ο άγιος των φυλακισμένων κατάφερε μέχρι σήμερα να αποφυλακίσει 16.200 μικροποινίτες από 90 χώρες του κόσμου και έχει διαθέσει  μέχρι σήμερα το ποσό των 5.350.000,00 ευρώ,  χρήματα τα οποία συγκεντρώθηκαν από τις συνδρομές χιλιάδων ορθοδόξων χριστιανών.

Το τεράστιο έργο του ξεκίνησε το 1978 από την πόλη των Σερρών με πρώτη επίσκεψη 15 λεωφορείων στις αγροτικές φυλακές Κασσάνδρας.

 Το 1999 έγινε η πρώτη επίσκεψη σε φυλακή εκτός Ελλάδας, στην Μαδαγασκάρη και από τότε το έργο της Διακονίας έγινε παγκόσμιο. Πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια 45 επισκέψεις σε διάφορες φυλακές του κόσμου όπως της Αμερικής, της Ρωσίας, της Αιγύπτου, της Ασίας, της Αφρικής και αλλού. Όλα αυτά τα χρόνια ο π.Γερβάσιος εκτός από την υλική βοήθεια προσφέρει πρωτίστως  την αγάπη του, η οποία έχει οδηγήσει πάρα πολλούς  ανθρώπους στην μετάνοια και στην ουσιαστική αλλαγή της ζωής τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μεταστροφή και η μετάνοια του Κωνσταντίνου Πάσσαρη. Το μοναδικό  έργο του αείμνηστου π. Γερβάσιου, είναι αναγνωρισμένο όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά διεθνώς. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών από όλο τον κόσμο πρότειναν το 2012 τον π. Γερβάσιο Ραπτόπουλο ως υποψήφιο για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το σύνθημά του ήταν πάντα «η ζωή μας είναι σύντομη γι αυτό ας βιαστούμε να κάνουμε το καλό σ αυτόν τον κόσμο».

Αξίζει αυτό το σύντομο βιογραφικό να τελειώσει με δικά του λόγια, που απηύθυνε βαθειά συγκινημένος την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017,  στην εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στο Α.Π.Θ., για τα 40 χρόνια προσφοράς του.

«Το 1978 ξεκίνησα μια  νέα πορεία στην ζωή μου, μια  πορεία προς τους ανθρώπους που δεν αγαπήθηκαν. 

5 Μαρτίου 1978, 5.30 το πρωί με 15 λεωφορεία Σερραίων χριστιανών πήραμε τον δρόμο για την αγροτική φυλακή Κασσάνδρας. Σε 10 χρόνια τα 15 λεωφορεία έγιναν 80 και ο αριθμός των επισκεπτών άγγιξε τις 5000. Δεν  ήταν αυτό επίσκεψη, ήταν πανηγύρι, ήταν Πάσχα,  ήταν κάτι περισσότερο από εθνική γιορτή. Οι κρατούμενοι έχασαν την αίσθηση ότι είναι μέσα στην φυλακή. Όλοι μαζί εκκλησιαστήκαμε, όλοι μαζί ακούσαμε τα λόγια του Θεού, όλοι μαζί αναπαύτηκε η ψυχή μας. Τότε ιδρύσαμε και την Διακονία των κρατουμένων «ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά» και βάλαμε για προστάτη της διακονίας μας έναν βαρυποινίτη, ισοβίτη καταδικασμένο με σταυρικό θάνατο. Βάλαμε  τον ληστή των εκ δεξιών που μέσα από την οδύνη του Σταυρού κέρδισε αυτό που εμείς γνωρίσαμε, τον Ιησού, φοβάμαι ότι δεν θα το κερδίσουμε».

Ανέφερε στην συνέχεια την προσευχή που κάνει όλα αυτά τα χρόνια:

 «Άγιε ληστά που σ έχουμε προστάτη μας, και  συνοδοιπόρο, βοήθησέ μας να συνεχίσουμε την πορεία μέχρι την στιγμή που θα χτυπήσει η καρδιά μας τον τελευταίο χτύπο εδώ κάτω στη γη. Να ζούμε και να πεθάνουμε μέσα στην προσφορά και την αγάπη. Κύριε μάθε μας να αγαπούμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν, μάθε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων, μην επιτρέψεις να ευτυχούμε μόνοι μας, δώσε μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας». Τελείωσε τον  λόγο του,  όπως πάντα με  την αγαπημένη του φράση, που έκανε πράξη σ όλη του την ζωή: «η ζωή μας είναι σύντομη, ας βιαστούμε να κάνουμε το καλό στον κόσμο». Αποχαιρέτησε, τέλος, το συγκινημένο πλήθος που δεν ήθελε να το αποχωριστεί, λέγοντας: «φοβάμαι ότι δεν θα σας ξαναδώ γι αυτό καλή αντάμωση στην πέρα του τάφου  ζωή».