Οι βρικόλακες του Φαλμεραϊερισμού Η ιδεολογική διάσταση του ελληνικού εθνομηδενισμού

11.05.2020

Του Σωκράτη Β. Σίσκου

Οι βρικόλακες του Φαλμεραϊερισμού Η ιδεολογική διάσταση του ελληνικού εθνομηδενισμού

Απόψεις

ΜΕΡΟΣ Α’

Τα διεθνή γεγονότα έχουν πάντα μια αλληλεξάρτηση με τους σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων, με μακρόχρονο ορίζοντα δεκαετιών ή αιώνων. Γι’ αυτό η εξέλιξη κάποιων ιστορικών γεγονότων δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από τον απλό πολίτη, αν και κάποτε επηρεάζει με φοβερές καταστροφικές συνέπειες τη ζωή του ίδιου ή των απογόνων του. Ίσως και να απορεί που ασχολούμαστε με μια απορριπτική από τους ειδικούς επιστήμονες θεωρία του Φαλμεράιερ της εποχής του 19ου αιώνα για τη σλαβοποίηση των Ελλήνων, αν δεν έχει τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία για να τη συσχετίσει με την πρόσφατη πλαστογράφηση της ιστορίας της αρχαίας Μακεδονίας και τις σημερινές επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Οι αυθαίρετες υποθέσεις του Φαλμεράιερ για τη φυλετική ταυτότητα των σημερινών Ελλήνων, αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην προαιώνια συγκρουσιακή στρατηγική μεταξύ Πανσλαβισμού και Παγγερμανισμού για τον έλεγχο του Αιγαίου και των Στενών του Βοσπόρου. Η Τουρκία γνωρίζει και εκμεταλλεύεται θαυμάσια αυτές τις αντιθέσεις, ώστε με την εκάστοτε επαμφοτερίζουσα τακτική της να ωφελείται οικονομικά και στρατιωτικά. Ταυτόχρονα ενισχύει την πολιτική των ανοιχτών συνόρων της (γερμανικής) Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μια προσπάθεια ισλαμοποίησης, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας, με την ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος για την φυλετική αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού. Η αποτυχία της προπαγανδιστικής σλαβοποίησης των Ελλήνων, δίνει τη θέση της σε μια μελλοντική ισλαμοποίηση. Αν τυχόν τελικά ανατραπεί η μέχρι τώρα ισορροπία δυνάμεων, όποιος κι’ αν είναι ο νικητής, η Τουρκία θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, ενώ η Ελλάδα θα είναι η χαμένη και θα πληρώσει το τίμημα με την απώλεια εδαφών της. Εκτός βεβαίως αν κατορθώσει να ανατρέψει τα δεδομένα με μια μακρόχρονη, σταθερή και προπαντός ενιαία εθνική στρατηγική. Για μια τέτοια στρατηγική χρειάζεται ένα υπερκομματικό θεσμικό όργανο εξωτερικής πολιτικής, με ειδικούς της διπλωματίας και της εθνικής άμυνας και όχι οσφυοκάμπτες και άνευρους διπλωματικούς συμβούλους ιδρυματικών παραμάγαζων, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα λυθούν τα προβλήματα με καλόπιστο διάλογο. Η Τουρκία (και όχι μόνο ο Ταγίπ Ερντογάν) θέτει τα θέματα ξεκάθαρα. Γι’ αυτή καλόπιστος διάλογος σημαίνει να της δώσεις ότι θέλει. Κι’ αυτό που επιδιώκει με τη μακρόχρονη στρατηγική της και τη στρατιωτική της ενδυνάμωση είναι η κατάκτηση εδαφών και η επέκταση του «ζωτικού της χώρου».

Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις η πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται σε προσωρινά στρατηγικά και οικονομικά οφέλη και είναι ανερμάτιστη, όπως και η γενικότερη πολιτική τους στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Η Γαλλία και η Αγγλία, οι οποίες ως τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως ως τη Μικρασιατική Καταστροφή, είχαν ζωτικά οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αποστασιοποιήθηκαν από το προαναφερόμενο συγκρουσιακό πεδίο, με την Αγγλία (τώρα Ηνωμένο Βασίλειο) να ακολουθεί ως ουραγός τις ευκαιριακές επιλογές των ΗΠΑ. Συνεπώς δυο είναι οι βασικοί παίκτες για την κυριαρχία στο Αιγαίο και τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου: Η Γερμανία και η Ρωσία. Σε αυτή τη μακρόχρονη αντιπαράθεση, ο Φαλμεράιερ και η θεωρία του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Στο σημερινό άρθρο θα συνεχίσουμε για να ενισχύσουμε και να συμπληρώσουμε την επιχειρηματολογία που παραθέσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο «Είμαστε οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων;» (Βλ. Υποσημ. 1). Η θεωρία του Φαλμεράιερ η οποία κρίθηκε αντιεπιστημονική διότι δεν βασίστηκε σε τεκμηριωμένα αποδεικτικά επιστημονικά στοιχεία, επηρέασε εντούτοις τις μεταγενέστερες πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας. Εξακολουθεί, μέχρι τις μέρες μας, παρά την απεχθή ναζιστική μορφή που της είχε προσδώσει η χιτλερική προπαγάνδα πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, να αποτελεί τη βασική επιχειρηματολογία της λεγόμενης προοδευτικής ελληνικής διανόησης που εντάχθηκε στην ομάδα των αναθεωρητών της ιστορίας.

Ο Φαλμεράιερ, αυτός ο πανέξυπνος περιηγητής και συγγραφέας, κρίθηκε από διεθνούς φήμης ιστορικούς, αρχαιολόγους και κλασικούς φιλόλογους (π.χ. Χοπφ, Κόπιταρ, Τσινκάιζεν, Θείρσιος, Παπαρρηγόπουλος, Σάθας, Πιτάκης κ.ά.) ως διανοητής και επιστήμονας, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε ένας εντυπωσιακά ταλαντούχος περιηγητής και ανθρωπογεωγράφος και ταυτόχρονα ένας πανούργος τυχοδιώκτης και πληρωμένος προπαγανδιστής. Ίσως ο δικός μου τρόπος έρευνας να προκαλέσει δικαιολογημένες αντιδράσεις, αλλά το «σκοτεινό μυστικό» της τυχοδιωκτικής νοοτροπίας του Φαλμεράιερ βρίσκεται, όπως έχει τονισθεί στο προαναφερόμενο άρθρο, στις ανεξήγητες «φιλικές του σχέσεις» με το στρατηγό Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Όστερμαν-Τολστόι και στο «πορτοφόλι» του. Τα νέα συγκλονιστικά στοιχεία που θα παρατεθούν, θα αποδείξουν ότι ο Αυστρο-βαυαρός περιηγητής είχε «προσληφθεί», από το 1831 και ως το 1834, από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του τσάρου Νικολάου Α’. Αυτή η συνεργασία είχε ως σκοπό να διευκολύνει, με το κύρος του «διανοούμενου», τα πανσλαβιστικά σχέδια της ρωσικής πολιτικής, για τη σωτηρία των υπολειμμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία του «πολιτιστικού υπόβαθρου» για την εφαρμογή της ρωσικής πολιτικής στα Βαλκάνια και την κάθοδο στο Αιγαίο. Την περίοδο εκείνη ο Φαλμεράιερ ενεργούσε εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας του και αργότερα, όταν άρχισε να αρθρογραφεί στην «Allgemeine Zeitung» του Augsbourg, για να αποφύγει τη «ρετσινιά» του προδότη, άρχισε να γράφει πύρινα άρθρα κατά της Ρωσίας και τους κινδύνους που παρουσίαζαν για τη Γερμανία (Βαυαρία) οι πανσλαβιστικοί σχεδιασμοί.

Ήταν απόλυτα ενημερωμένος γι’ αυτούς τους σχεδιασμούς αφού βρισκόταν (ως την Τρίπολη του Λιβάνου) μαζί με τον Όστερμαν-Τολστόι και τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, στις πολεμικές συγκρούσεις που άρχισαν το 1831 με την κατάληψη της Συρίας και τελείωσαν το 1832, όταν ο στρατός του Ιμπραήμ κατέλαβε το Ικόνιο της Τουρκίας. Στην Τρίπολη, ζώντας σε ένα περιβάλλον χλιδής ως φύλακας των αποσκευών και του πολυάριθμου υπηρετικού προσωπικού «του φίλου του», περίμενε την επιστροφή του Όστερμαν-Τολστόι για να συνεχίσουν τα «τουριστικά τους ταξίδια» με τελικό προορισμό την Ελλάδα.

Ας δούμε όμως τι γράφει (με κάποια συμπάθεια) γι’ αυτή τη «φιλία» ο ρώσος δημοσιογράφος Βιτάλι Ντβορακόβσκι, αντιγράφοντας και πολλές πληροφορίες από το ημερολόγιο του Φαλμεράιερ που δημοσιεύτηκε μετά σχεδόν από δέκα χρόνια και είναι αναξιόπιστο. Εργαζόταν τότε στην «Allgemeine Zeitung» και άρχισε τα αντιρωσικά του άρθρα για τους λόγους που προαναφέραμε. Μερικά αποσπάσματα από το κείμενο του Ρώσου δημοσιογράφου (αν και λόγω της κακής μετάφρασης από τα ρωσικά είναι κάπως ασαφώς διατυπωμένα), πολλά από τα οποία είναι αντιγραφές από το «Fragmente aus dem Orient » του Φαλμεράιερ (που δημοσιεύτηκε το 1845), είναι αρκετά για να δείξουν ότι ούτε πραγματική φιλία υπήρχε αλλά και ότι άλλοι ήταν οι σκοποί των δήθεν τουριστικών περιηγήσεων. Ο Ντβορακόβσκι γράφει:

«Ο Falmerayer συναντήθηκε με τον Osterman Tolstoy στο Μόναχο το 1831. Στη συνέχεια, ο Κόμης του εξήγησε τα σχέδιά του για τα ταξίδια στην Αίγυπτο και την Ελλάδα. Ο συνταξιούχος στρατηγός του εξήγησε ότι στερούνταν μιας γενικότερης εκπαίδευσης και ήλπιζε ότι το ταξίδι θα διευρύνει τους ορίζοντές του. Ο καθηγητής του Λυκείου του Landshut της Ανατολικής Βαυαρίας του φάνηκε ένας άνθρωπος ικανός να εκπληρώσει τις πνευματικές του ανάγκες και γι’ αυτό είχε την πρόθεση να διαθέσει ένα απίστευτα μεγάλο ποσό (ΣΣ-ο ρώσος δημοσιογράφος χρησιμοποιεί με κάποια ασάφεια τις λέξεις ‘’Граф невероятно много’’ που υπονοείται ότι ίσως μετρήθηκε ή καταβλήθηκε μια απίστευτη «παρτίδα» ως προκαταβολή) και ότι προτιμούσε την επικοινωνία με άτομα από τα οποία θεωρούσε ότι είναι δυνατόν να μάθει κάτι. Ο Falmerayer ήταν καλός ομιλητής, έπειθε, ήταν σαρκαστικός, έξυπνος και συχνά προκλητικός. Πρέπει να υποτεθεί ότι δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εντυπωσιάσει τον Osterman-Tolstoy! Φαίνεται ότι συμφώνησαν σε ένα κοινό ταξίδι σε ‘’αμοιβαία επωφελείς συνθήκες’’. Ο Osterman-Tolstoy χρειαζόταν διερμηνέα και γραμματέα και απλά προσέλαβε έναν καθηγητή ως συνοδό, και δόθηκε στον Falmerayer μια μοναδική ευκαιρία για να επισκεφθεί προσωπικά μέρη που σχετίζονται με το επιστημονικό του έργο… [ ] … Ξεκίνησαν στις 21 Αυγούστου 1831 σε ένα ταξίδι που διήρκεσε τρία χρόνια (1834). Συνοδεύονταν από τρεις υπηρέτες, δύο γιατρούς και έναν βοηθό. Η καταμέτρηση εμπιστεύτηκε (!) όλες τις οικονομικές ανησυχίες και πήρε 500 τόμους βιβλίων μαζί του, έναν μεγάλο καμβά που απεικονίζει ένα σταυρό και μια χάλκινη προτομή του (ΣΣ-τσάρου) Αλέξανδρου Ι. «Αυτά τα ογκώδη πράγματα τον συνόδευσαν καθ 'όλη τη διάρκεια της διαδρομής στην Ανατολή και από το νερό και από τη γη, σαν φυλαχτό, φέρνοντας ευτυχία », έγραψε ο Falmerayer. Ο Osterman-Tolstoy, στην πραγματικότητα, δεν προσελκύσθηκε στην Ανατολή τόσο πολύ όσο μια γιορτή.. [ ] … Ταξίδεψε με ανατολίτικη πολυτέλεια. Για την υπερβολή του Κόμη ήταν έκπληκτος και εξοργισμένος ο Falmerayer. Σημείωσε την τάση του Osterman-Tolstoy για συναισθηματικές βλάβες(!) και παράλογες υπερβολές. Ο επιστήμονας υπάκουε σαν χαμαιλέοντας, δίνοντας τη δυνατότητα να τον αποδοκιμάσει μόνο στο ημερολόγιό του (ΣΣ-το οποίο δημοσίευσε μετά από χρόνια για να αντικρούσει την κατηγορία του ρωσόφιλου) ..[ ] ... Οι τουρίστες βγήκαν στην ξηρά στην Αλεξάνδρεια, την πρώην υπέροχη κατοικία των Αιγυπτίων βασιλιάδων, και είδαν μια βρώμικη, ερειπωμένη πόλη μεσαίου μεγέθους. Στη θέση των κάποτε πολυτελών ανακτόρων που υπήρχαν εδώ, στήθηκαν άθλιες μαύρες καλύβες από πηλό που ξεχειλίζουν από παράσιτα. Από εδώ, οι ταξιδιώτες ξεκίνησαν προς το Κάιρο και στις 9 Νοεμβρίου 1831 έφτασαν στη Shubra al-Kheima. Εδώ επισκέφτηκαν τους κήπους, και στη συνέχεια μόνο τον αρχηγό της Αιγύπτου, Μωάμεθ Αλί (ΣΣ-Μεχμέτ Αλή Πασάς, ο πατέρας του Ιμπραήμ). «Πολυτελείς κήποι, ανθισμένες δάφνες και τριαντάφυλλα της Βεγγάλης. Διατηρημένα γιασεμιά, μεγάλες σειρές γλάστρες με αρωματικά λουλούδια, νέοι ελαιώνες θερμοκηπίου, κιόσκι και σιντριβάνια … [ ] … Τον Δεκέμβριο, οι ταξιδιώτες ξεκίνησαν για το Νείλο, σπάζοντας την επόμενη πορεία. Ο Osterman-Tolstoy προσέλαβε δύο φορτηγίδες ιστιοπλοΐας ή Νταχάμπια. Ένα από αυτά διατέθηκε για επιβάτες, το άλλο για κουζίνα… [ ] … Οι προσκυνητές έφτασαν στην Ιερουσαλήμ στις 28 Ιουλίου. Ο χριστιανικός πληθυσμός τους έδωσε μια επίσημη δεξίωση με μεγάλες τιμές… [ ] … Αν κοιτάξετε την πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής, μπορείτε να δείτε ότι οι «ήρωές» μας κινούνταν μέσα από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής σχεδόν ακολουθώντας το στρατό του αιγύπτιου ηγέτη Μωάμεθ Αλί, ο οποίος ξεκίνησε μιας στρατιωτικής εκστρατείας κατά της Τουρκίας. Στο δεύτερο εξάμηνο του Νοεμβρίου 1832, ο Osterman-Tolstoy, έχοντας εγκαταλείψει τον Falmerayer στην Τρίπολη του Λιβάνου, αποφάσισε να δείξει τις εξαιρετικές στρατιωτικές του ικανότητες με την ένταξή του στον αιγυπτιακό στρατό και για έξι μήνες ήταν στη διάθεση του διοικητή Ιμπραήμ Πασά, με κάθε δυνατό τρόπο να τον βοηθήσει με συμβουλές και πράξεις στον αγώνα ενάντια στα τουρκικά στρατεύματα. Σύμφωνα με τον Ντμίτρι Ζαβαλισίν, ο Ibrahim Pasha οφείλει την επιτυχία του στον Osterman-Tolstoy, ο οποίος τον οδήγησε στις νίκες κατά των στρατηγών του Σουλτάνου. Το λαμπρό αποτέλεσμα της μάχης της Κόνια υπέρ των Αιγυπτίων, προφανώς, έγινε δυνατό χάρη στην «επέμβαση» ενός συνταξιούχου Ρώσου στρατηγού του πεζικού. Παρά τη διπλή ανωτερότητα του τουρκικού στρατού, ο Ιμπραήμ τον νίκησε εντελώς και συνέλαβε 9 χιλιάδες ανθρώπους. Ωστόσο, η Ρωσία βγήκε υπέρ της Τουρκίας και οι Αιγύπτιοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις εχθροπραξίες. Η ειρήνη του Κιουτάι, που υπογράφηκε στις 4 Μαΐου 1833, επιβεβαίωσε το δικαίωμα του Μωάμεθ Αλί στην Αίγυπτο, στην Κρήτη, στην Αραβία και στο Σουδάν και τον έκανε κυβερνήτη της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Κιλικίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Osterman-Tolstoy, ο οποίος ήταν σχεδόν στο κέντρο των στρατιωτικών εξελίξεων, ως αδρανή τουρίστα. Ταυτόχρονα, ο Osterman-Tolstoy βρέθηκε απροσδόκητα σε εχθρικό στρατόπεδο, χωρίς να υποθέσει ότι η Ρωσία θα υποστηρίξει την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

-------------------------------------

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

1.- Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε τον περασμένο Απρίλη (2020) σε τέσσερις συνέχειες στην έντυπη εφημερίδα των Σερρών «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» και ολόκληρο (με τα 4 Μέρη του) στο ομογενειακό πολιτιστικό/λογοτεχνικό περιοδικό «Anagnostis e-Magazine» της Αυστραλίας. Όσοι επιθυμούν μπορούν να το διαβάσουν στο Σύνδεσμο (Link):

http://hellenic.anagnostis.info/Imasteiapogonitonarheonellinon.html

Στο Δ’ Μέρος αυτού του άρθρου και από δακτυλογραφική αβλεψία, σε κάποια σημεία αναγράφονται ως έτη το 1931, 1932 και 1934 αντί του ορθού «1831, 1832 και 1834». Όλα τα γεγονότα αναφέρονται στον 19ο αιώνα και οι λανθασμένες εγγραφές γίνονται αμέσως αντιληπτές από τα συμφραζόμενα, αλλά και όταν κάποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας.

ΜΕΡΟΣ Β’

Φαίνεται ότι ο Όστερμαν-Τολστόι δεν γνώριζε ή υποκρινόταν ότι δεν γνώριζε τις μυστικές προθέσεις του τσάρου Νικόλαου Α’ για να σταματήσει τον Ιμπραήμ στο Ικόνιο και μάλλον θα αντιμετωπίστηκε κάπως εχθρικά από τον αιγύπτιο στρατηλάτη. Γι’ αυτό, όταν επέστρεψε στη Ρωσία αντιτάχθηκε ή δήθεν αντιτάχθηκε στην απόφαση του τσάρου να σταματήσει την προέλαση του Ιμπραήμ στο κέντρο, στην καρδιά της Τουρκίας. Λέμε «δήθεν» διότι, όπως θα δούμε αργότερα φαίνεται να έπαιζε, το 1842/1843, το ρόλο του «μυστικού συνδέσμου» για την επαναπροσέγγιση του Φαλμεράιερ για τον ίδιο σκοπό. Ίσως υποκρινόταν μπροστά στον Ιμπραήμ Πασά ότι υποστήριζε, όπως και εκείνος, την ολοκληρωτική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη βέβαιη κατάληψη και της Κωνσταντινούπολης. Αντίθετα, ο Φαλμεράιερ, επηρεασμένος από το «Δόγμα Μέτερνιχ», συμφωνούσε με την πολιτική του τσάρου για την επιβίωση των υπολειμμάτων της Τουρκίας στο Μικρασιατικό χώρο. Αυτή η αληθινή ή ψεύτική διάσταση απόψεων μεταξύ τσάρου και Όστερμαν-Τολστόι προβλήθηκε ως η αιτία που ο ρώσος ευπατρίδης αυτοεξορίστηκε (ή ενδεχομένως να ήθελε να δείξει στις ευρωπαϊκές υπηρεσίες αντικατασκοπίας ότι διαφωνούσε με το τσαρικό περιβάλλον!) στην Ελβετία.

Ο Φαλμεράιερ τον επισκέφθηκε το χειμώνα του 1839-1840 και παρέμεινε μαζί του στη Γενεύη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλοί θα θεωρήσουν ότι ήταν μια «φιλική επίσκεψη». Στη διεθνή πολιτική και διπλωματία τίποτα δεν είναι φιλικό και τυχαίο. Στο ημερολόγιό του έγραφε με κακία γι’ αυτόν τον σχεδόν ανισόρροπο Κόμη, που είχε «συναισθηματικές βλάβες», που τον εκνεύριζε, τον ταπείνωνε, του υποδείκνυε τα πάντα και τον «ανάγκαζε να παριστάνει το χαμαιλέοντα». Γιατί επισκέφθηκε «φιλικά» κάποιον που του προκαλούσε αηδία, πέντε χρόνια μετά από το κοινό τους ταξίδι του 1831-1834; Θα το δούμε παρακάτω όταν μιλήσουμε για κάποια διαφωτιστικά γεγονότα του 1842

Το καλοκαίρι του1832 οι δυο «τουρίστες» ξεκίνησαν από την Παλαιστίνη και αφού πέρασαν από Κύπρο και Ρόδο, αποβιβάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 1833. Στην Ελλάδα έφτασαν το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Ο Φαλμεράιερ είχε ήδη προετοιμάσει τα σχέδια για να συμπληρώσει τη θεωρία του για την ασυνέχεια του ελληνισμού, με τη συλλογή στοιχείων για τον 2ο τόμο του βιβλίου του (που εκδόθηκε το 1836 με τίτλο «Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters.- Teil 2»).

Η υποδοχή που τους έγινε στην Αθήνα από τους Έλληνες διανοούμενους και το βαυαρικό περιβάλλον των ανακτόρων ήταν εντυπωσιακή. Μάλιστα, ο αρχαιολόγος Κυριάκος Πιττάκης, από άγνοια των προθέσεων του Φαλμεράιερ, τον βοήθησε στη συλλογή στοιχείων, ενώ αργότερα αγωνίστηκε με πάθος για να αποδείξει τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα της θεωρίας του. Επίσης, μόλις πριν από σχεδόν ενάμισι χρόνο (τον Απρίλη του 1832) είχε ανακηρυχθεί Βασιλιάς της Ελλάδος ο ανήλικος πρίγκιπας της Βαυαρίας Όθωνας. Το αυλικό περιβάλλον του χρωστούσε χάρη, διότι με την αρθρογραφία του στον αυστρο-βαυαρικό τύπο υποστήριξε την υποψηφιότητα του Όθωνα για τον ελληνικό θρόνο. Όταν μετά από 13 χρόνια (το καλοκαίρι του 1847) ξαναπέρασε από την Ελλάδα συναντήθηκε, ως προσκεκλημένος των ανακτόρων, με τον ίδιο το βασιλιά. Προφανώς γι’ αυτό το λόγο ο Λουδοβίκος Α’, ο πατέρας του Όθωνα, προσπάθησε να τον βοηθήσει για να αναπληρώσει την κενή έδρα του αποθανόντα καθηγητή Johann Joseph von Görres στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών. Τελικά, ο διορισμός πραγματοποιήθηκε αλλά ο Φαλμεράιερ δεν πέρασε ούτε μια φορά την πόρτα του πανεπιστημίου. Ως το τέλος της ζωής του δεν δίδαξε ως καθηγητής ούτε μια ώρα, ενώ μετά από ορισμένα χρόνια ο διορισμός του ακυρώθηκε. Ας συνεχίσουμε όμως με το βίο και την πολιτεία του Φαλμεράιερ.

Αναφέραμε πιο πάνω για τη συνάντησή του με τον Όστερμαν-Τολστόι στη Γενεύη το 1840. Φαίνεται ότι εκεί πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες συναντήσεις του με ρώσους διπλωμάτες, αλλά οι δυο πλευρές δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Όμως, το θέμα δεν είχε κλείσει. Τις τελικές διαπραγματεύσεις ανέλαβε το 1842 (ο Β. Κέλερ αναφέρει ως ημερομηνία το 1843) ο ρώσος πρώην πρέσβης στη Βαυαρία Φιοντόρ Τιούτσεφ (Fyodor Tyutchev) διότι: «Fallmerayer's Greek dissertation was of interest to Russian circles, and perhaps for this reason Tyutchev approached Fallmerayer and suggested that he use journalism to promote tsarist politics» (Η ελληνική διατριβή του Fallmerayer προκαλούσε ενδιαφέρον στους ρωσικούς κύκλους και ίσως για αυτόν τον λόγο ο Tyutchev πλησίασε τον Fallmerayer και πρότεινε να χρησιμεύσει για τη δημοσιογραφική προβολή της τσαρικής πολιτικής).

Πιο αποκαλυπτικός ο αντιναζιστής δημοσιογράφος μεγάλων γερμανικών εφημερίδων και γνωστός συγγραφέας Βέρνερ Κέλερ (Werner Keller) στο «https://archive.org-Internet Archive», γράφει:

«Μια νύχτα του Οκτωβρίου του 1843, ο Fallmerayer, ‘’ΚΑΛΕΣΕ’’ το Ρώσο διπλωμάτη Feodor Ivanovich Tyuchev, έναν ενθουσιώδη πανσλαβιστή, στο σπίτι του. Οι δυο είχαν γνωριστεί πριν από χρόνια, αλλά τώρα υπήρχε ένας συγκεκριμένος σκοπός πίσω από την επίσκεψη των Ρώσων (ΣΣ=φαίνεται ότι υπήρχαν και άλλοι ρώσοι διαπραγματευτές). Σε μια ‘’ΜΑΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ’’ ο Τιούσεφ ρώτησε αν ο βαυαρός μελετητής θα ήταν πρόθυμος να διαδώσει τα ρωσικά συμφέροντα στην Ευρώπη με αντάλλαγμα ένα ‘’ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ’’».

Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τον Φαλμεράιερ να λύσει οριστικά το βιοτικό του πρόβλημα, με ένα ετήσιο βασιλικό εισόδημα. Αν υπήρχε η δυνατότητα αυτή η συνεργασία να είναι καμουφλαρισμένη και, όπως με τον χαμαιλεοντισμό της περίπτωσης του 1831 με τον Όστερμαν-Τολστόι, «επωφελής και για τα δυο μέρη» , δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Οι Ρώσοι όμως του ζητούσαν ρητά κάτι συγκεκριμένο που θα κατέστρεφε ανεπανόρθωτα τη φήμη του ως διανοούμενου, ως ατόμου, ως δημοσιογράφου και ως πατριώτη. Εδώ και πολλά χρόνια, με το συνάδελφό του Φρίντριχ Λιστ (Friedrich List) στην «Allgemeine Zeitung» του Augsbourg, έγραφαν πύρινα άρθρα για τον ρωσικό κίνδυνο. Ήταν δυνατόν να πείσει τη γερμανική κοινή γνώμη για την «φιλειρηνική πανσλαβιστική πολιτική της Ρωσίας στα Βαλκάνια και στο Αιγαίο;». Ο παθιασμένος παγγερμανιστής συνάδελφός του Φ. Λίστ «θα τον έτρωγε ζωντανό». Άλλωστε, μια τέτοια ξαφνική αναστροφή ιδεολογίας θα οδηγούσε σε βέβαιη αναποτελεσματικότητα της προπαγάνδας του. Οι αναγνώστες των άρθρων του σκέφτονταν όπως κάποιος Μίκαελ Βάιτμαν ή κατ’ άλλους Βίτμαν (Michael Wittmann) όταν υποστήριζε ότι, «αποτελεί ειρωνεία το ότι ένας άνδρας που χαρακτηριζόταν στην πολιτική του σκέψη από απροκάλυπτη σλαβοφοβία, έφτασε να αποκηρυχτεί στην Ελλάδα ως σλαβόφιλος, πανσλαβιστής και πράκτορας των Τσάρων!». Γι’ αυτό το λόγο οι συζητήσεις κατέληξαν σε αποτυχία συμφωνίας.

Στις αρχές του 1850 ένα άλλο γεγονός αμαύρωσε τη φήμη του ως διανοούμενου και ως ηθικού και αξιοπρεπή ατόμου. Η εφημερίδα «Tiroler Zeitung» έγραψε χωρίς πολλές λεπτομέρειες ότι, ο Fallmerayer τιμωρήθηκε με «ραφανίδωση» (Rhaphanidosis-Βλ. Υποσημ. 2),εξαιτίας «απροσδιόριστων παραβάσεων» που διαπράχθηκαν στην Αθήνα όταν, όπως γράψαμε, επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1847. Το θέμα κρατήθηκε μυστικό λόγω, προφανώς, της παρέμβασης ισχυρών προστατών του, αλλά από το είδος της ποινικής τιμωρίας συνάγεται ότι η κατηγορία αφορούσε κακούργημα σεξουαλικής μορφής. Μετά την καταδίκη υποβλήθηκε (στις 25 Ιανουαρίου) πρόταση στη Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών για τη διαγραφή του από τον κατάλογο των μελών της, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε με διαφορά δυο ψήφων από την δεκατετραμελή Επιτροπή που συστήθηκε γι’ αυτό το σκοπό. Για να τηρηθούν όμως τα προσχήματα, η Επιτροπή τον τιμώρησε «με επίσημη επίπληξη», η οποία δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα που εργαζόταν, στην «Allgemeine Zeitung».

Είδαμε ως τώρα στα δυο άρθρα, στα οποία αναλύθηκε επιστημονικά η θεωρία του Φαλμεράιερ αλλά και από πλευράς των κινήτρων και της προσωπικότητας του συγγραφέα, τη σκοτεινή πλευρά αυτής της έρευνας για τη φυλετική ασυνέχεια του ελληνισμού. Αν απλά ισχυριζόταν ότι στην Ελλάδα υπήρξε μείξη διαφόρων φυλών, δεν θα υπήρχε πρόβλημα αμφισβήτησης, διότι σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν υπάρχει απόλυτη φυλετική καθαρότητα. Στην Ισπανία, όπου επί αιώνες άνθισε ένας εκπληκτικός μουσουλμανικός πολιτισμός (των Μαυριτανών) και είναι εμφανείς οι επιδράσεις της επιμειξίας στην εξωτερική εμφάνιση και στις καλλιτεχνικές δημιουργίες της χώρας, κανένας άλλος Φαλμεράιερ δεν ισχυρίστηκε ότι οι σημερινοί Ισπανοί είναι Άραβες και ότι στο αίμα τους δεν υπάρχει ούτε σταγόνα των ευρωπαίων προγόνων τους ή ότι η γλώσσα τους ανήκει στους λατινόφωνους Άραβες. Η φυλετική συνέχεια ενός λαού επιβεβαιώνεται από την ύπαρξη ισχυρών πολιτιστικών στοιχείων, που έχουν την αφομοιωτική δυνατότητα ενσωμάτωσης ατόμων άλλων φυλών, αλλά και το συνεκτικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής. Γι’ αυτό επέζησε ο υποδουλωμένος ελληνισμός σχεδόν δυο χιλιετίες, είκοσι αιώνες, από την αρχή της Ρωμαιοκρατίας και ως τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Οι Έλληνες, συσπειρωμένοι σε κοινότητες στην Τραπεζούντα, στην Κριμαία, στην Κύπρο, στη Σμύρνη, στη Μακεδονία και Θράκη (Ρωμυλία), στη Νότια Ιταλία ή ακόμα στο Αφγανιστάν και το Ιράν, κατάφεραν να επιβιώσουν διατηρώντας τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού τους και κυρίως την ελληνική γλώσσα με τις διαλέκτους της. Η Οδησσός και η Σμύρνη θεωρούνταν στην πραγματικότητα, επί αιώνες, ως ελληνικές πόλεις. Στο προηγούμενο άρθρο μας υποβάλλαμε το ερώτημα ποιοι ξεσηκώθηκαν στη Μακεδονία το 1821 αφού υπήρχαν μόνον Τούρκοι και Σλάβοι! Υπήρχαν μήπως δυο κατηγορίες Σλάβων, με τη μία να αποτελείται από «ελληνόφωνους Σλάβους»;

Υπάρχει επίσημο έγγραφο στα τουρκικά αρχεία του ανώτατου Μουλά της Θεσσαλονίκης προς το Σουλτάνο, όταν άρχισαν οι σφαγές των Ελλήνων αμέσως μετά την έναρξη των πολεμικών συγκρούσεων στη Χαλκιδική. Ο αείμνηστος καθηγητής ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος δημοσίευσε αυτό το έγγραφο του ανώτατου τούρκου ιερωμένου, από το οποίο αποδεικνύεται ότι εκτός από την τουρκική, την ελληνική με ηγέτη της τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και την εβραϊκή κοινότητα, δεν υπήρχε οργανωμένη κοινότητα ή σωματείο άλλης φυλής, αλλά ενδεχομένως διάφοροι διεσπαρμένοι Σλάβοι (Σέρβοι, Βούλγαροι, Μαυροβούνιοι) όπως σε άλλες πόλεις και χωριά, τους οποίους συλλήβδην ονόμαζαν Βούλγαρους.

-------------------------------------

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

2.- Ραφανίδωση ήταν η πράξη της εισαγωγής των κονδύλων του φυτού του γένους Raphanus (ραπανάκι ) στον πρωκτό, για σοβαρό σεξουαλικό αδίκημα ή κακούργημα. Είναι γνωστή ως πράξη ατιμωτικής και ταπεινωτικής τιμωρίας από την αρχαιότητα και ως τον 19ο αιώνα, αλλά είναι ελάχιστες ως ανύπαρκτες οι λεπτομέρειες της εφαρμογής της. Η εισαγωγή των κονδύλων, ανάλογα με την ποσότητα και το μέγεθός τους, επέφερε μικρό ή μεγάλο πόνο και σε περίπτωση βαριάς εγκληματικής πράξης επώδυνο θάνατο.

ΜΕΡΟΣ Γ’

Ο Φαλμεράιερ ξεκίνησε για να διατυπώσει τη θεωρία του, με πρόθεση να ενισχύσει πολιτιστικά την πολιτική του Μέτερνιχ για τη διατήρηση της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όταν δημοσιεύτηκε ο πρώτος τόμος του βιβλίου του το 1830, οι Ρώσοι κατάλαβαν ότι, με την «Fallmerayer's Greek dissertation …….» (όπως ήδη γράψαμε) βρήκαν τον κατάλληλο ταλαντούχο αλλά ηθικά και πολιτικά ανερμάτιστο περιηγητή, που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα πανσλαβιστικά τους σχέδια για τη Βαλκανική και το Αιγαίο. Το γεγονός ότι τα σχέδια αυτά επιδίωκαν την εξουδετέρωση της παγγερμανικής πολιτικής για την ίδια περιοχή και αποτελούσαν ένα είδος καμουφλαρισμένης προδοσίας από τον καθηγητή του Λυκείου του Landshut της Ανατολικής Βαυαρίας, γνώριζαν ότι δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα. Είχαν τις πληροφορίες τους και γνώριζαν ότι ο μελλοντικός «συνταξιδιώτης» του Όστερμαν-Τολστόι δεν χαρακτηριζόταν από έντονες ιδεολογικές και ηθικές αναστολές. Από τα νιάτα του άλλαζε πεποιθήσεις και ιδεολογικές θέσεις ανάλογα με την κατάσταση που εξυπηρετούσε τα προσωπικά του συμφέροντα. Δεν δίστασε να προδώσει τους ευεργέτες του, τους βενεδικτίνους μοναχούς, οι οποίοι τον έφεραν σε επαφή με τον κλασικό πολιτισμό της Μεσογείου. Παρίστανε στην αρχή υποκριτικά τον πιστό Καθολικό, μετά τον επαναστάτη, για να μεταπηδήσει στη στήριξη των μοναρχικών καθεστώτων και από οπαδός της εξέγερσης των επαναστατημένων χριστιανικών λαών, μεταβλήθηκε σε ένθερμο μαχητή διατήρησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με λίγα λόγια ήταν ο αδίστακτος, πανέξυπνος, ταλαντούχος, με τεράστια μόρφωση, συγγραφέας μιας ανατρεπτικής θεωρίας, η οποία εξυπηρετούσε απόλυτα τα ρωσικά στρατηγικά συμφέροντα.

Η θεωρία του Φαλμεράιερ καθαρά ρατσιστική και προσανατολισμένη μόνο στον φυλετικό προσδιορισμό της ελληνικής φυλής, χωρίς αναφορά σε άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που έχουν υποστεί επιμειξίες με αφροασιατικές και μογγολικές φυλές, δείχνει μεθοδευμένη και οργανωμένη στόχευση του ελληνικού πολιτισμού. Από τις έξι (Βλ. Υποσημ.3), συνολικά, θεωρίες πλαστογράφησης της ελληνικής ιστορίας, στη μετα-Φαλμεράιερ εποχή εμφανίστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, πρώτα η σλαβική για την ύπαρξη σλαβικού μακεδονικού έθνους. Ο λαός αυτού του πρωτοεμφανιζόμενου έθνους, δεν είχε εξαφανισθεί όπως ο ελληνικός, αλλά υποτίθεται ότι διατηρούσε όλα τα προγονικά χαρακτηριστικά των αρχαίων Μακεδόνων! Στις φλέβες τους, βέβαια, «υπήρχαν και σταγόνες από το αίμα του Μέγα Αλέξανδρου»! Μετά ακολούθησε η γερμανική. Ο δημοσιογράφος της «Libération» Φιλίπ Ντουρού, στο ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Grecs et Allemands au stade de la déception amoureuse» (Έλληνες και Γερμανοί στο στάδιο της ερωτικής απογοήτευσης), διευκρινίζει τους λόγους για τους οποίους η θεωρία της φυλετικής ασυνέχειας του ελληνισμού οδήγησε, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και ως την πρόσφατη οικονομική κρίση, από τις σχέσεις αγάπης και λατρείας μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, σε ένα αβυσσαλέο μίσος. Μας υπενθυμίζει τη φράση του Χίτλερ ο οποίος, συμπληρώνοντας τη θεωρία του Φαλμεράιερ, κραύγασε θριαμβευτικά λέγοντας ότι, «Nous, les Allemands, n'avons pas de passé, ou du moins notre passé, ce sont les Grecs»(Εμείς οι Γερμανοί δεν έχουμε παρελθόν ή μάλλον το παρελθόν μας είναι οι Έλληνες). Είχε ήδη δημιουργηθεί ο μύθος για τον εποικισμό της Αρχαίας Ελλάδας από τα ελληνικά δωρικά φύλα που ξεκίνησαν από τις γερμανικές περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης. Αν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο νικούσε η χιτλερική Γερμανία, σήμερα σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου (κυρίως της Ευρώπης) οι μαθητές θα διδάσκονταν ότι, η νότια αρχαία ελληνική φυλή εξαφανίστηκε και ότι οι μόνοι «γνήσιοι» απόγονοί τους βρίσκονται στη Γερμανία.

Ο Φαλμεράιερ και η ψευτοθεωρία του πέθαναν, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν γιατί βρικολάκιασαν και άφησαν απογόνους που μας παριστάνουν τους δημοκράτες, τους ηθικολόγους και τους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, διαδίδοντας τις ιδέες του φασιστικού Φαλμεραϊσμού. Ας μου επιτραπεί να παραθέσω τέσσερα μικρά αποσπάσματα από την πρώτη σελίδα του πολυσέλιδου κειμένου ενός αυτοονομαζόμενου Έλληνα και πνευματικού απόγονου του συγγραφέα της φυλετικής ασυνέχειας των Ελλήνων. Στο δημοσίευμά του με τίτλο «Ο Φαλμεραϋερ και νεότερα στοιχεία για την εθνική καταγωγή των Ελλήνων (Ήπειρος, Θεσσαλία και η Αττικοβοιωτία)» στον έγκυρο ιστότοπο «ACADEMIA», γράφει:

«….Ποια είναι όμως η σημασία του Φαλμεράυερ για την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων; Η σημασία του Φαλμεράυερ έγκειται στο ότι αυτός αμφισβητεί τεκμηριωμένα την επίσημη άποψη του ελληνικού κράτους ότι οι ελληνόφωνοι κάτοικοί του είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και αποδεικνύει ότι οι Έλληνες είναι στην πλειοψηφία τους απόγονοι είτε Σλάβων, που ολοκλήρωσαν την εγκατάστασή τους στον ελλαδικό χώρο στο τέλος του 8 ου αιώνα μ.Χ., είτε Αλβανών, που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα από τον 14ο μ.Χ. αιώνα κι έπειτα. Έτσι καταρρίπτει τον κυρίαρχο εθνικό μύθο πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η εθνική ταυτότητα του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του το 1830, και τον οποίο, το ελληνικό κράτος, μέσα από την δημόσια παιδεία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης 182 ολόκληρα χρόνια επιβάλλει στους υπηκόους του…[ ].., Αυτός που το μετάφρασε θεωρήθηκε εχθρός του έθνους και της αλήθειας από την πλειοψηφία των Ελλήνων διανοουμένων και κατασυκοφαντήθηκε τόσο πολύ, που από τότε κανένας εκδοτικός οίκος δεν τόλμησε να ξαναβγάλει βιβλίο του Φαλμεράυερ μέχρι σήμερα, εκτός από τον εκδοτικό οίκο Κυριακίδη,που έβγαλε το περίφημο βιβλίο του Φαλμεράυερ για την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ζητώντας όμως στον πρόλογο του βιβλίου χίλια συγγνώμη που αναγκάστηκε να βγάλει βιβλίο του Φαλμεράυερ, προκειμένου να αναδείξει την μεγάλη ιστορία των χριστιανών του Πόντου.…[ ]… Και τον εκδοτικό οίκο ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ, ο οποίος συγκροτήθηκε από αντιναζιστές μαρξιστές-λενινιστές, που, λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας, ήταν πρόθυμοι να συγκρουστούν πολιτικά με τον εθνικισμό και το καθηγητικό κατεστημένο. Αυτός ο εκδοτικός οίκος είχε την τόλμη να βγάλει τον πρώτο τόμο από το πολύκροτο βιβλίο του Φαλμεράυερ «Ιστορία της Χερσονήσου του Μοριά κατά τον Μεσαίωνα»… Και φυσικά δέχτηκε τις αναμενόμενες επιθέσεις και το σχετικό θάψιμο. Αντίθετα, όπως λέει και ο εκδότης της ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ στην εισαγωγή της ιστορίας της χερσονήσου του Μοριά, αμείβονται όσοι αναλαβαίνουν να ανασκευάσουν και να κατηγορήσουν τον Φαλμεράυερ»… [ ]… Γιατί όμως έχει σημασία να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να καταστεί αναξιόπιστος ο εθνικός μύθος του ελληνικού κράτους; Δεν υπάρχει χρόνος για να πω πολλά πάνω σε αυτό το πολύ μεγάλο θέμα παρά μόνο ότι αυτή η (ΣΣ-εθνική) ταυτότητα υπήρξε το ιδεολογικό κίνητρο όλων των επεκτατικών πολέμων τους οποίους διεξήγε το ελληνικό κράτος από το 1830 που ιδρύθηκε, με συνέπεια εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες. Και σήμερα αποτελεί την ιδεολογική βάση του ελληνικού ναζισμού, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από εγκληματικές οργανώσεις σαν την Χρυσή Αυγή».

Ο αρθρογράφος θρηνεί και οδύρεται που το ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε το 1830, «με τους επεκτατικούς του πολέμους αποτελεί την ιδεολογική βάση του ελληνικού ναζισμού». Θεωρεί ότι το έργο του Φαλμεράιερ δεν έχει ναζιστικό χαρακτήρα, αν και αποτέλεσε την ιδεολογική μήτρα του ναζισμού στην κατοχή, αλλά οι Έλληνες, μετά την Επανάσταση του 1821, φέρθηκαν «ιμπεριαλιστικά» διότι επέκτειναν τα σύνορα της χώρας τους, ενώ αν ήταν δημοκράτες και λαϊκοί αγωνιστές (σαν αυτόν) θα σέβονταν τα σύνορα του 1830 και θα άφηναν την υπόλοιπη Ελλάδα στην Τουρκία, στη Σερβία ή στη Βουλγαρία. Είναι ανάγλυφη η σύγχυση ιδεών του αρθρογράφου που αδυνατεί να κατανοήσει τις έννοιες της δημοκρατικής και πατριωτικής ιδεολογίας, σε συνάρτηση με την ιδεολογική προδοσία. Τέτοιο ποινικό αδίκημα δεν υπάρχει στη σημερινή ευρωπαϊκή δημοκρατική κοινωνία, αλλά ο πνευματικός του πατέρας, ο Στάλιν, ξεκαθάρισε αυτό το θέμα όταν ο Τίτο είχε διαρρήξει τις σχέσεις του με τη Σοβιετική Ένωση. Είχε τονίσει με έμφαση ότι αξίζει ο θάνατος στους ιδεολογικούς προδότες που ενισχύουν στα μετόπισθεν τον εχθρό.

Ένα άλλο ζήτημα που αποτελεί πάγια προπαγάνδα του εθνομηδενισμού, είναι η προσπάθεια εμφάνισης των αντιπατριωτικών τους απόψεων από το σύνολο των πολιτών Αριστερής ιδεολογίας. Είναι ένα ιδεολόγημα που εκφράζεται στο άρθρο με την αναφορά ότι, μόνον «οι αντιναζιστές μαρξιστές-λενινιστές, λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας, ήταν πρόθυμοι να συγκρουστούν πολιτικά με τον εθνικισμό». Αν με τον όρο του εθνικισμού συνδέει και τον πατριωτισμό, τότε βρίσκεται στα πλαίσια της αντιπατριωτικής ιδεολογίας του. Όμως ο Στάλιν, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αντιμετωπίσει τον γερμανικό κίνδυνο είχε αναγάγει τον ως τότε κυνηγημένο πατριωτισμό σε κορυφαίο ιδανικό και υπέρτατη αξία για κάθε σοβιετικό πολίτη. Αν ως εθνικισμό εννοεί τον ακραίο και αντιδημοκρατικό σοβινισμό, τότε τον διαψεύδουν τα γεγονότα της τελευταίας δικτατορίας. Αυτοί που υπέφεραν με διώξεις και φυλακίστηκαν ήταν πολίτες δημοκρατικής ιδεολογίας όλων των κομματικών παρατάξεων. Πάντως, είναι παρήγορο που οι εκτός Ελλάδας Έλληνες, οι καταξιωμένοι απόδημοι Έλληνες οι οποίοι αριθμητικά αποτελούν στον κόσμο μια «Δεύτερη Ελλάδα», δεν έχουν προσβληθεί από τη λέπρα του Φαλμεραϊσμού και του εθνομηδενισμού.

Το προαναφερόμενο ιδεολόγημα για το σύνολο των πολιτών αριστερής ιδεολογίας που είναι, δήθεν, συστρατευμένοι μαζί τους, αποτελεί ένα προπαγανδιστικό επιχείρημα. Από το χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού που αυτοχαρακτηρίστηκε ως Αριστερά (π.χ. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Θόδωρος Κατσανέβας, ο παλαιότερα κατηγορηθείς ως «προγονόπληκτος» Αντώνης Τρίτσης κ.ά.) και ως τη μαρξιστική αριστερά (π.χ. Μίκης Θεοδωράκης, Γιώργος Καραμπελιάς κ.ά.), αναδείχτηκαν πολιτικοί και διανοούμενοι που αγωνίζονται με πάθος για την πατρίδα και για τη σθεναρή τους στάση στην αντιμετώπιση του εθνομηδενισμού και στην ανάδειξη του πατριωτισμού. Υπάρχει η πατριωτική Δεξιά και η πατριωτική Αριστερά, απέναντι σε απάτριδες αναθεωρητές της ιστορίας που εμφανίστηκαν στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1990, μετά τον πολιτικό ή και το φυσικό θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι πνευματικοί απόγονοι του Φαλμεράιερ, εμφανίστηκαν μετά την αποχώρηση των δυο αυτών ηγετών από το πολιτικό προσκήνιο. Και τότε πρόβαλλαν οι εκσυγχρονισμένοι ταχυδακτυλουργοί και ταλαντούχοι στις ιδεολογικές επιμειξίες. Κατάφεραν, κάτω από το στέγαστρο της παγκοσμιοποίησης, να συστεγάσουν τα βρικολακιασμένα παιδιά του Φαλμεράιερ (όμοια σαν το συντάκτη του προαναφερόμενου άρθρου), με τα παιδιά κάποιου Σόρος, τα οποία ορισμένοι ευφυείς δυτικοευρωπαίοι διανοούμενοι τα βάφτισαν και τα αποκαλούν «οι Σόροι». Όλοι οι στόχοι είναι ταυτόσημοι. Όμως οι επιλεγμένοι είναι η ελληνική γλώσσα και η ελληνική εθνική ταυτότητα. Φαίνεται πως τα πενιχρά αποτελέσματα της αποτυχημένης θεωρίας του Φαλμεράιερ δεν τους ικανοποίησαν. Απομένουν τα «ανθρωπιστικά όπλα» των Ανοιχτών Συνόρων και της δυστυχίας των προσφύγων, με την τεχνητή προσφυγοποίηση λαθροεισβολέων μεταναστών από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Σουδάν, τη Σομαλία, τη Λιβύη, την Αλγερία ή το Καμερούν. Εκτός από Σλάβους και Αλβανούς, θα δημιουργήσουν μελλοντικά φυλετικά επιχειρήματα για ελληνόφωνους Ασιάτες και Αφρικανούς. Οι νέοι Φαλμεράιερς, παριστάνοντας τους επιστήμονες και τους διανοούμενους, βρίσκονται εύκολα μόλις ανοίξουν τα πορτοφόλια.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω κάποιο σημείο του κειμένου ενός άρθρου του γνωστού για τους πατριωτικούς του αγώνες, του τέως υπουργού Στέλιου Παπαθεμελή, το οποίο διάβασα στην εφημερίδα των Σερρών «Η ΠΡΟΟΔΟΣ». Αναφερόμενος στο μήνυμα που οφείλουμε να στείλουμε με τον προσεχή εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, συμφωνεί με την εξής πρόταση του Γιώργου Καραμπελιά: «Αντιστρέφοντας τη θανατηφόρα λογική της ύστερης μεταπολίτευσης, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα αντίπαλο δέος στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό. Να αποκρούσουμε τις σημερινές απειλές της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Να θωρακίσουμε τα σύνορά μας και να αρχίσουμε να μεταβάλλουμε το οικονομικό και το κοινωνικό μοντέλο της χώρας μας».

----------------------------------

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

3.- Τα άρθρα της σειράς «οι 5+1 πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας» στην ψηφιακή τους μορφή, είναι δυνατόν να αναζητηθούν στους παρακάτω συνδέσμους των εφημερίδων «Η Πρόοδος» των Σερρών και «Νέα Πρωινή» της Νέας Υόρκης. Το τελευταίο 6ο άρθρο για την επιχειρούμενη πρόσφατη αλβανική πλαστογράφηση, δημοσιεύτηκε επίσης σε πολλές ομογενειακές εφημερίδες και περιοδικά του εξωτερικού (π.χ. Νέος Κόσμος της Αυστραλίας, Ερμής της Γερμανίας, Hellenic News of America κλπ). Ο σύνδεσμός του (Link) υπάρχει στο τέλος της «Νέας Πρωινής», στην παραγρ. ΣΤ.

1) Η ΠΡΟΟΔΟΣ

Α) https://www.eproodos.gr/post/i-falkideysi-tis-istorias-apo-prisma-toy-anatheoritismoy

Β) https://www.eproodos.gr/post/i-genikeymeni-apodohi-tis-politistikis-apatis

Γ) https://www.eproodos.gr/post/apogonoi-horis-progonoys

Δ) https://www.eproodos.gr/post/mythoi-kai-fantasioseis-stin-istoriki-ereyna

Ε) https://www.eproodos.gr/post/oi-politistikes-alhimeies-kai-i-afoni-elliniki-dianoisi

2) NEAPROINI.US

Α) http://neaproini.us/2018/01/25/i-katara-ton-anatheoriton-ke-i-diastrevlosi-tis-ellinikis-istorias/