Το «κάρφωμα» επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ εκεί που πήγαινε να αποκτήσει ένα κάποιο στιλ,  με τη χρήση του  feedback και τις έγχρωμες φωτογραφίες της Εύας Καϊλή, που τελευταία, χρησιμοποίησε ο αριστερός Δημήτρης Παπαδημούλης, κατρακύλησε και πάλι στην τόσο παρεξηγημένη των αριστερών «κουκούλα».
Διότι, σε τελευταία ανάλυση, το στιλ στο «κάρφωμα» του Παπαδημούλη έχει να κάνει, με την έκφραση μιας ανόητης μεν αλλά υπαρκτής αυτοπεποίθησης, που του δίνει η πρόσκαιρη εξουσία.
Όμως, ο αντιπρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Καμμένος, ο ειδικευμένος στην Στρατηγική Επικοινωνία, εκνευρίστηκε με το «κελάηδισμα» του Παπαδημούλη και τον χαρακτήρισε αρχικά «ρουφιάνο του  ΣΥΡΙΖΑ» για να απαλύνει στη συνέχεια με το «πολιτικό ρουφιάνο». Η έκπληξη όμως στη δήλωση του Δημήτρη Καμμένου δεν κρύβεται σε αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά στη συνέχεια της δήλωσής του πως: «δυστυχώς, υπάρχει και άλλος ρουφιάνος μέσα στους Ανεξάρτητους Έλληνες»! Στο κόμμα, δηλαδή, που συγκεντρώνει στους κόλπους του, την αφρόκρεμα των αγνών και ανεξάρτητων πατριωτών στην Ελλάδα!
Ωϊμε, ωϊμε, καθόσον, «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί»!
Το κυβερνών κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δέχεται καταγγελίες ανώνυμες, για τα έργα και τις ημέρες του, τις ονομάζει «ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες» και ζητά από οργανισμούς, όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, όταν καταγγέλλουν κάτι εναντίον του, αυτό να στηρίζεται σε επίσημα στοιχεία και δεδομένα, που να είναι εμπεριστατωμένα και επιστημονικά τεκμηριωμένα! Δεν έχει όμως κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αφού έχει από καιρό ξεπεράσει την κατεστημένη ηθική της μπουρζουαζίας και, πολύ περσότερο, κανένα πολιτικό πρόβλημα να αξιοποιήσει κομματικά τις καταγγελίες από μάρτυρες που, για προστασία, (άραγε από ποιον;) φορούν την κουκούλα της ανωνυμίας,  όπως συμβαίνει σε όλα τα επί της γης καθεστώτα.
Το κόλπο πάντως, είναι πιο παλιό από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κάποτε στην Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας, όταν ο Δόγης ήταν πλανητάρχης, γύρω από το Μέγαρό του είχαν τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουν ακώλυτα πολίτες. Στις γωνίες των τοίχων του παλατιού του Δόγη, υπήρχαν στόμια με μορφή λιονταριού, στα οποία όποιος ήθελε, όποτε ήθελε κριμένος στη γωνία, έριχνε ένα χαρτί πάνω στο οποίο έγραφε ένα μόνο όνομα με την ένδειξη «εχθρός του λαού» (αυτό θυμίζει εποχή Στάλιν) ή «εχθρός του καθεστώτος» (αυτό θυμίζει τον αγαπητό, στον συριζα, Μαδούρο)  σε αντίθεση με το σήμερα που, οι «προστατευμένοι μάρτυρες» γράφουν κατεβατά από αοριστολογίες, τα οποία καταλήγουν σε «υπερτιμολογημένες δραστηριότητες επικοινωνίας της Νοβάρτις».
Το χαρτί με το όνομα έπεφτε μέσα από το στόμα των λιονταρόσχημων κεφαλών (απ’ εδώ και η φράση: τον έριξαν στο στόμα του λιονταριού)  στα υπόγεια, όχι του Μαξίμου αλλά στο Palazzo Ducale και από εκεί το έπαιρναν οι δικαστές του Δόγη και, έπρεπε, ο καταγγελλόμενος να αποδείξει ότι δεν είναι «ελέφαντας». Κανείς ποτέ δεν μάθαινε το όνομα του ρουφιάνου, όπως γινόταν και την εποχή που οι πατριώτες στήνονταν στον τοίχο για να τους δείξει κρυμμένος με μαύρη κουκούλα ένας καταδότης των Σούτσσταφελ.
Επειδή όμως το σκάνδαλο της Novartis είναι υπαρκτό, τα γατόνια των υπόγειων του Μαξίμου την πάτησαν με το χειρισμό του. Σε μια χώρα που, ευτυχώς, ακόμα έχει Δημοκρατικό πολίτευμα και οι μνήμες από τους εκτελεσμένους, με υπόδειξη των «καρφιών» την περίοδο της γερμανικής κατοχής είναι ακόμα ενεργές, κάθε αναφορά σε «προστατευμένους μάρτυρας» θυμίζει τους ρουφιάνους με τις μαύρες κουκούλες των Ες-Ες. Κάθε μαρτυρία τους είναι από χέρι απαξιωμένη, στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού!  
Οι δικαστές του Δόγη, τηρώντας και αυτοί το γράμμα του νόμου, αφού έκαναν φύλλο και φτερό το σπίτι και τα υποστατικά τόσο του ιδίου όσο και των φίλων και συγγενών του καταγγελλόμενου από το ρουφιάνο, τον υποχρέωναν με το βασανιστήριο του τροχού, να αποδείξει ότι δεν είναι «εχθρός του καθεστώτος». Τελικά και, αφού εξάρθρωναν από το θύμα του ρουφιάνου κάθε του κλείδωση, τού έλεγαν πως, αφού άντεξε στα βασανιστήρια πείσθηκαν ότι δεν είναι εχθρός του Δόγη όμως, έπρεπε να προστατέψουν το καθεστώς, καθιστώντας τον «κατηγορούμενο» φιγούρα θέατρου με μαριονέτες.
Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Στην πόλη του καρναβαλιού, οι δικαστές πίεζαν τον καταγγελλόμενο με τον τροχό «να κελαηδήσει και να δώσει», στη χώρα των πολιτικών μασκαράδων οι μάρτυρες,  κατά τον Π.Πολάκη, πιεζόμενοι (από ποιούς;) «κελαηδάνε και δίνουνε»!
Χθες υπήρχε η ανώνυμη καταγγελία, σήμερα υπάρχουν μάρτυρες κατηγορίας που προστατεύονται με την ανωνυμία, ενώ αφήνονται απροστάτευτοι στη λάσπη της υποκινούμενης σκανδαλολογίας, οι κατά τεκμήριο αθώοι κατηγορούμενοι.
Πάντως, οποιαδήποτε ομοιότητα με  καταστάσεις του χθες είναι  συμπωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι Έλληνες Δικαστές εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου, προφυλάγουν με την κουκούλα της ανωνυμίας όχι ρουφιάνους αλλά μάρτυρες ενός εγκλήματος κατά του δημοσίου συμφέροντος και, δίνουν στους καταγγελλόμενους, χωρίς βασανιστήρια, τη δυνατότητα να αποδείξουν ότι δεν παρέσυραν σε εξαγγελίες τον «τότε πρωθυπουργό (Κ. Καραμανλή) ο οποίος τελούσε εν αγνοία!» για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία της χώρας!», κατά τον Δ. Παπαγγελόπουλο, τον εισαγγελέα με το «χόμπι» των προκαταρκτικών εξετάσεων  ή, κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο: τον εισαγγελέα που ήταν το «άλλοθι και πρόσχημα» της επιχείρησης συγκάλυψης του σκανδάλου των υποκλοπών, επί των ημερών της Ν.Δ. του Καραμανλή.
Τώρα, πώς ένας πολίτης, με την κουκούλα της ανωνυμίας στο κεφάλι, μπορεί να αποφαίνεται ότι, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Κ. Καραμανλής δεν ήξερε τίποτα, πιθανότατα ούτε τα γατόνια στα υπόγεια του Μαξίμου το γνωρίζουν, όπως δεν γνωρίζουν τα ονόματα των «προστατευμένων μαρτύρων», ούτε ο Κοντονής, ούτε, βεβαίως-βεβαίως, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, παρά μόνο ο Πολάκης!