«Την πιο πειθήνια και πιο επιπόλαιη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος στα χρόνια της κρίσης», κατά τον πρώην σύντροφο Κώστα Λαπαβίτσα, την «εγκληματική κυβέρνηση της ρεμούλας και της απατεωνιάς», κατά την πρώην συντρόφισσα Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανέλαβε με μια αυθόρμητη συνέντευξή της, σε μια αδέσμευτη εφημερίδα, να υποστηρίξει η ομόκλινος του πρωθυπουργού, Περιστέρα Μπαζιάνα, η γνωστή ως Μπέτη στο λαό από «τις φωτογραφικές ρυθμίσεις με τις οποίες ο άντρας της, τής χτίζει την καριέρα της», κατά την επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας».
Η πολίτης Μπέτη, υποστήριξε άγαρμπα την εξουσία, που θρέφει με αναγνωσιμότητα τη ματαιοδοξία της που, τόσο την συνεπήρε, ώστε με πολύ σοβαρότητα να δηλώσει ότι ανήμερα της 5ης Ιουλίου κάθε ενιαυτού χύνει μαύρα δάκρυα(!) καθώς θυμάται το δημοψήφισμα που, τελικά, το αποτέλεσμά του, δηλαδή, τη θέληση του λαού, πέταξαν στα σκουπίδια «οι μαζορέτες του κ. Σόιμπλε», κατά τον γκουρού της αριστερής οικονομίας, πρώην σύντροφο Γιάνη Βαρουφάκη.
Τα «δάκρυα της 5ης Ιουλίου», κλεισμένα σε κίβδηλα αριστερόσχημα φιαλίδια, θα διανέμονται επικαίρως μόνο σε όσους αναπνέουν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Είπε πολλά η αριστερή πολίτης Μπέτη, μεταξύ των οποίων και εκείνο το κρυπτό φασιστικό: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία». Ο Γ. Κατρούγκαλος, μαζί με δυο τρεις άλλους συριζα-κομμένους αριστερούς, έπιασαν το μέγεθος της πατάτας και, βγήκαν με άρθρα τους, να εξηγήσουν το τι ήθελε να πει η πολίτης που, θα χώριζε το σύντροφό της εάν υπέγραφε μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ μα, φευ! Η ζημιά έγινε. Οι αντικαθεστωτικοί έγραψαν εκατοντάδες σελίδες διαμαρτυρίας και αναίρεσης των λεγομένων της, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γελοιοποίησαν την Περιστέρα, που σίγουρα θα ξανασκεφθεί το εάν θα δώσει συνέντευξη, χωρίς τις απαντήσεις των ερωτήσεων στο Auto Cue.
Στον αντίποδα της Μπέτης, η Έφη που, ως λυγερή Δορκάδα κυκλωμένη από θηρευτές με κυρτωμένη ράχη, σαρκοβόρα έτοιμα να κατασπαράξουν το θύμα τους, στάθηκε, παρά τη φυσική αμηχανία που προκαλεί η αιχμαλωσία, με αξιοπρέπεια απέναντι στους επαγγελματίες συνδικαλιστές.
Οι φωνές, το χτύπημα του γραφείου της και, η αμήχανη στάση της «κυράς των γεμιστών» δεν την επηρέασαν ιδιαίτερα. Και όταν ήρθε η ώρα, ξέκοψε την απαίτηση των πρώτων του συνδικαλισμού, δηλώνοντας σαν Πασιονάρια: «Όχι, δεν θα πάρουμε πίσω το νομοσχέδιο»!
Τι σημασία έχει το τι έλεγε στα αμφιθέατρα η Έφη Αχτσιόγλου και η κίβδηλη αριστεροσύνη της;
Σήμερα, οδηγός της δεν είναι το δίκιο του εργάτη, μα ο έρωτάς της για την εξουσία.
Γι’ αυτήν την εξουσία έγινε συνδαιτυμόνας του συριζα-Καμμένου και συνοδοιπόρος του Ζουράρι που, παρεμπιπτόντως, εάν το 1958 έπαιρνε διαγωγή κοσμία, αντί να κρατά φανάρι, θα είχε ξελαμπικάρει το μυαλό του και, δεν θα έτρωγε το κεφάλι του ενοχλώντας ως Phthirus pubis το στεατοπυγικό υποσύστημα των οπαδών του Ολυμπιακού και του Άρη.
Ζει και αναπνέει η Έφη γι’ αυτήν την εξουσία, τη νιώθει σε όλο της το είναι, έμαθε πως, αυτή, «η εξουσία, είναι το υπέρτατο αφροδισιακό» γι’ αυτό και όταν απειλήθηκε μεταμορφώθηκε σε γερακίνα των δανειστών. Υποστήριξε και εφαρμόζει ως εξουσία τις εντολές τους, αδιαφορώντας για τις στρεβλώσεις που παράγουν στον τομέα της οικονομίας, της πολιτικής και εν τέλει της κοινωνίας.
Η Έφη είναι αμοραλίστρια. Δεν βλέπει μπροστά της ανθρώπους, δεν την ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η μοναδικότητα του, τη νοιάζει μόνο η εξουσία. Για να θρέψει το μεγάλο της έρωτα, κυνηγά μισθωτούς με μπλοκάκι, συνταξιούχους, πολύτεκνους, γιατί δεν την ψηφίζουν, εργάτες, γιατί δεν ελέγχει τα συνδικάτα τους, όπως το γεράκι τους λαγούς.
Οι αντικαθεστωτικοί διακρίνουν την Έφη ανάμεσα στους πραιτοριανούς, απ’ το δυναμικό πέταγμά της, που κάνει τη Μπτέτη να μοιάζει μπροστά της, με πολιτική δεκαοχτούρα!
