Φρανσουά Μιτεράν: H ασθένεια και ο ερωτικός οίστρος

«Ο πυρήνας των Ηλυσίων» δημιουργήθηκε με εντολή του Μιτεράν προς τον αρχηγό της γαλλικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Αποτελούνταν από 36 ειδικά εκπαιδευμένους άντρες ειδικών αποστολών και είχε ως μοναδικό σκοπό την παρεμπόδιση, «με οποιοδήποτε μέσο» της δημοσιοποίησης του σκοτεινού παρελθόντος και των ερωτικών σκανδάλων του προέδρου. Πρέπει η cellule (το κύτταρο) να διατηρήθηκε άτυπα και λειτουργικά εξασθενημένη (για να διαφυλαχθεί και το «κύρος» του κόμματος) από τους έμπιστους συνεργάτες του προέδρου για κάποια χρόνια και μετά το θάνατό του, αν λάβουμε υπόψη τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνδέονταν με το ύποπτο θανατηφόρο δυστύχημα  του δημοσιογράφου και συγγραφέα  Jean-Edern Hallieri.
Η πλούσια ερωτική ζωή του Φρανσουά Μιτεράν αποκαλύφθηκε μετά το θάνατό του. Ως σπουδαστής της νομικής το 1939 είχε γνωρίσει και αρραβωνιασθεί τη Μαρί-Λουΐζ Τεράς, η οποία τον χώρισε πετώντας το δαχτυλίδι της στο Σηκουάνα. Αυτή ήταν η μέλλουσα πασίγνωστη (με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) παρουσιάστρια του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης Κατρίν Λανζέ, που διακρίθηκε στη δεκαετία του 1950 και διατήρησε τη φήμη της ως και τη δεκαετία του 1970.
Ακολούθησε ο γάμος του στο Παρίσι, τον Οκτώβρη του 1944, με τη Ντανιέλ Γκούζ, τη μέλλουσα και ως το τέλος της ζωής του μοναδική νόμιμη σύζυγό του. Γνωρίστηκαν την εποχή της γερμανικής κατοχής που συνεργάστηκαν στη γαλλική αντίσταση και έζησαν μαζί  52 χρόνια. Απόκτησαν τρία αγόρια.  Παράλληλα ο Μιτεράν γνώρισε και συζούσε κρυφά, κάνοντας διπλή ζωή, με την Αν Πενζό, με την οποία απόκτησε μια κόρη, τη Μαζαρίν.  Η Ντανιέλ και η Αν ήταν, όπως έλεγε, οι δυο μεγάλοι έρωτες της ζωής του, ενώ στη διάρκεια της πολιτικής του ζωής και κυρίως στις δυο εφταετίεςii της προεδρικής του θητείας, είχε πολλές ερωμένες από τον καλλιτεχνικό, κυρίως, κόσμο, μια αδυναμία που διακρίνει όλους σχεδόν τους γάλλους πολιτικούς. Οι δυο γυναίκες, η Ντανιέλ και η Αν, γνώριζαν και ανέχονταν τη μυστική διπλή ζωή του συντρόφου τους. Η κοινή εμφάνισή τους, δίπλα δίπλα, στην κηδεία του Μιτεράν στις 11 Ιανουαρίου 1996, προκάλεσε σ’ άλλους συναισθήματα συμπάθειας και σ΄ άλλους οργής και αγανάκτησης, για ένα σκάνδαλο που πολλοί αγνοούσαν πριν από δυο ή τρία χρόνια. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του Μιτεράν με τον καρπό του δεύτερου μεγάλου του έρωτα είχε πραγματοποιηθεί το 1994, δυο σχεδόν χρόνια πριν από το θάνατό του. Το περιοδικό Paris Match δημοσίευσε μια φωτογραφία του πατέρα και της κόρης την ώρα που έβγαιναν από εστιατόριο. Ήταν μια τρυφερή σκηνή. Η Μαζαρίν είχε περασμένο το χέρι της στο μπράτσο ενός πατέρα που δεν τον γνώριζε, ως τότε, με τον φυσιολογικό τρόπο που γνωρίζουν όλα τα παιδιά τους γονείς τους  
Δεκάδες φανερές ή άγνωστες ως τώρα, πραγματικές ή φανταστικές (από φήμες) ερωμένες του προέδρου, παρέλασαν από το κρεβάτι του, με γαλήνια ανοχή και κατανόηση από την επίσημη σύζυγό του αλλά και την επί 33 χρόνια ερωμένη του και μητέρα της μονάκριβης κόρης του. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας και βιογράφος του Μιτεράν, ο Philip Short, ο πρόεδρος εξομολογήθηκε κάποτε στο στενό συνεργάτη του και πρώην υπουργό εξωτερικών Ρολάν Ντιμάς, πως «δεν μπορώ να τις έχω όλες, αλλά θα πρέπει να δοκιμάσω». Το παράξενο και κάπως ανεξήγητο γεγονός στην πολυκύμαντη ερωτική ζωή του γάλλου προέδρου είναι πως, ο ασυγκράτητος ερωτικός του οίστρος συμπίπτει με την εκδήλωση του καρκίνου του προστάτη από τον οποίο υπόφερε αρκετά χρόνια και υπήρξε και η αιτία του θανάτου του. Για το λόγο αυτό, οι κρυφές ερωτικές του κατακτήσεις που γνωστοποιήθηκαν από πολλούς δημοσιογράφους και συγγραφείς μετά το θάνατό του, ενδεχομένως να εμπεριέχουν και στοιχεία υπερβολών και ανεξακρίβωτων πληροφοριών.
Η τρίτη κατά σειρά, μετά τη Ντανιέλ Μιτεράν και την Αν Πενζό, πολύχρονη βεβαιωμένη ερωτική σχέση του που είχε διάρκεια γύρω στα δεκαπέντε χρόνια (από το 1980 ως το 1995), ήταν με τη σουηδέζα  δημοσιογράφο Κριστίνα Φόρσνε, η οποία ισχυρίστηκε πως απόκτησε μαζί του και έναν γιο που σήμερα ασχολείται στη Σουηδία με την πολιτική. Όλες οι άλλες, ήταν εφήμερες περιπέτειες από γυναίκες της πολιτικής και του θεάματος ή της τέχνης στην περίοδο της προεδρίας του, οι οποίες θέλγονταν από το κύρος ενός πανίσχυρου πολιτικού ηγέτη, ή επιδίωκαν επαγγελματικά ή άλλα οφέλη από τον ανοιχτοχέρη πρόεδρο.
Οι ισχυροί πολιτικοί άνδρες, ανεξάρτητα από την καλή ή κακή εξωτερική τους εμφάνιση, ελκύουν αυτού του είδους τις γυναίκες, όπως ελκύονται και είναι ανίσχυρες να αντισταθούν οι   λαίμαργες μύγες όταν αντικρύσουν μέλι. Σε αυτές τις εφήμερες περιπέτειες του Μιτεράν συμπεριλαμβάνεται η αστρολόγος  Ελιζαμπέτ Τασιέ, η γραμματέας του Αν Λοβερζόν, η δημοσιογράφος Σιλβί Μπροσολέτ, η πολιτιστική του σύμβουλος Λόρ Αντλέρ, η φεμινίστρια Ιβέτ Ρουντί, η νεαρή δημοσιογράφος Κριστίν Μπραβό, η τραγουδίστρια Δαλιδά, η ηθοποιός Ανί Ζιραντό, η σύμβουλός του για οικονομικά θέματα Ελιζαμπέτ Γκιγκού, η γνωστή συγγραφέας Φρανσουάζ Σαγκάν που είχε καταντήσει ναρκομανής και ενδεχομένως και κάποιες άλλες κρυφές ερωμένες του.
Θα αναφέρουμε τις τελευταίες τρεις γυναίκες που έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στη γαλλική πολιτική σκηνή. Ήταν η Εντίτ Κρεσόν, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ και η Αν Σινκλέρ. Η πρώτη ωφελήθηκε πολιτικά όταν πρόσφερε τα θέλγητρά της στο «σύντροφο Φρανσουά». Το 1992 διορίστηκε πρωθυπουργός στη θέση του Μισέλ Ροκάρ, ενώ αργότερα συμμετείχε ως επίτροπος στην Κομισιόν κατά την περίοδο της προεδρίας του Ζακ Σαντέρ. Η διαβόητη αυτή πολιτικός, όπως ήδη έχουμε εκθέσει, τίναξε στον αέρα όλη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σκάνδαλο του 1999.
Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ήταν ακόμα σύντροφος του μεταγενέστερου προέδρου της Γαλλίας, του Φρανσουά Ολάντ, όταν αποφάσισε εντελώς ξαφνικά κι’ απρόσμενα, το Μάη του 1988, να αλλάξει κρεβάτι και να γνωρίσει στα γρήγορα τις χάρες του άλλου Φρανσουά, στα σαλόνια του προεδρικού μεγάρου των Ηλυσίων, παρά το γεγονός πως ένα χρόνο πριν (το 1987) είχε γεννήσει τον Ζιλιέν, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά που απόκτησε με τον Ολάντ. Η αμοιβή της ήταν η διευκόλυνση για ταχύτατη άνοδο στην ιεραρχία του σοσιαλιστικού κόμματος και η στήριξή της στη στόχευση των μεγάλων πόστων της κρατικής εξουσίας. Με λίγη τύχη θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας. Ήταν η αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί στις προεδρικές εκλογές του 2007, στις οποίες ηττήθηκε, αλλά παρέμενε ένα από τα φαβορί του σοσιαλιστικού κόμματος στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του υποψήφιου που θα αντιμετώπιζε τον Σαρκοζί το 2012. Τελικά, αντίπαλος και νικητής αναδείχτηκε ο σύντροφός της, ο Φρανσουά Ολάντ, από τον οποίο αποστασιοποιήθηκε και ερωτικά  
Η Αν Σινκλέρ, πάμπλουτη δημοσιογράφος και πασίγνωστη παρουσιάστρια της γαλλικής τηλεόρασης, ήταν η ερωμένη «της νύχτας του θριάμβου». Παθιασμένη σοσιαλίστρια θέλησε να γιορτάσει, το βράδυ της 10ης του Μάη του 1981, τη νίκη του κόμματος και το θρίαμβο του νέου αρχηγού του γαλλικού κράτους. Κοιμήθηκαν σε ξενοδοχείο της πόλης Château-Chinon, στην οποία παλαιότερα ο Μιτεράν είχε εκλεγεί δήμαρχος. Το ειδύλλιο δεν κράτησε πολύ. Η Σινκλέρ, εβραιογαλλίδα και εγγονή του πάμπλουτου συλλέκτη και εμπόρου έργων τέχνης Πολ Ρόζενμπεργκ, δεν μπόρεσε να αντέξει τις στενές σχέσεις του Μιτεράν με τον κατοχικό διώκτη των Εβραίων Ρενέ Μπουσκέ και γι’ αυτό έδωσε τέλος σ’ αυτόν τον βραχύβιο  έρωτα. Δέκα χρόνια μετά, το 1991, παντρεύτηκε τον επίσης εβραϊκής καταγωγής σοσιαλιστή Ντομινίκ Στρος Καν, τον οποίο χώρισε το 2013, μετά την υπόθεση του ερωτικού σκανδάλου στο ξενοδοχείο «Σοφιτέλ» της Νέας Υόρκης και την αποπομπή του από την ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Μπροστά στην χωρίς ηθικές αναστολές ερωτική ζωή του Μιτεράν, αλλά και άλλων γάλλων πολιτικών ηγετών, η ερωτική περιπέτεια του έλληνα πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με τη Δήμητρα Λιάνη, που τόσο έντονα απασχόλησε την ελληνική κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ ήταν, αν γίνει μια απλή σύγκριση, ένα ασήμαντο ερωτικό σκάνδαλο. Μπροστά στο Μιτεράν ο οποίος, σύμφωνα με τις φήμες, οργίαζε με μυστικές συνευρέσεις στο μέγαρο των Ηλυσίων με πληθώρα ωραίων γυναικών, κυρίως από την εποχή που εκδηλώθηκε ο καρκίνος του προστάτη, ο Παπανδρέου θα φαινόταν  ένα συνεσταλμένο κι’ άβγαλτο μαθητούδι. Κι’ όμως αυτοί οι δυο σοσιαλιστές (ήταν ή υποτίθεται πως ήταν;) πολιτικοί ηγέτες, είχαν αναμφισβήτητα μια κοινή μοίρα. Μαζί το 1981, με χρονική διαφορά έξι μηνών στην εκλογική νίκη τους, έδωσαν στους ευρωπαϊκούς λαούς την ψευδαίσθηση μιας ριζικής μεγάλης αλλαγής (grand changement) στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό status της Ευρώπης και μαζί, με διαφορά πάλι έξι μηνών, άφησαν την τελευταία τους πνοή το 1996.  
Έχουμε ασχοληθεί κάπως εκτενέστερα με τον Φρανσουά Μιτεράν, γιατί δεν είναι ένας συνηθισμένος ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης. Η πολιτική του πορεία, σε συνάρτηση με τις επιλογές του Χέλμουτ Κολ, αν και σε αντίθετη ιδεολογική κατεύθυνση, επηρέασαν την πολιτικοκοινωνική πορεία όλης της Ευρώπης. Αυτοί οι δυο, ο ένας Αριστερός και ο άλλος Δεξιός, σφυρηλάτησαν τη φόρμα για μια νέα και μεταλλαγμένη Ευρώπη που θα ξεπηδούσε από το καλούπι της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Όπως διαπιστώνει ο συγγραφέας  Philip Short, από τις αποφάσεις τους φτάσαμε στην ολοκλήρωση μιας αληθινής γαλλογερμανικής φιλίας που εξασφαλίζει την ειρήνη στην Ευρώπη, αλλά και σε λάθη που οδηγούν τους ευρωπαϊκούς λαούς σε οπισθοδρόμηση. Είναι τα λάθη με την προβληματική και πρόχειρη δημιουργία της ευρωζώνης και το κόστος της επανένωσης της Γερμανίας, στα οποία οφείλεται η αστάθεια και η οικονομική και πολιτισμική κρίση της Ευρώπης. Αλλά είναι επίσης και η αφανής, στην αρχή, στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι πολιτικοί σχολιαστέςiii διερωτούνται για τις ειλικρινείς προθέσεις του Μιτεράν, αλλά και για την αληθινή πίστη του στα διακηρυγμένα σοσιαλιστικά του οράματα.

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
i.- Ο Ζαν-Εντέρν Αλιέ, συγγραφέας και σκληρός αρθρογράφος σκανδαλοθηρικών υποθέσεων, υπήρξε ανελέητος επικριτής του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και κυρίως της ιδιωτικής ζωής του γάλλου προέδρου. Το 1984 είχε την πρόθεση να εκδώσει ένα επικριτικό δοκίμιο με τίτλο «η χαμένη τιμή του Φρανσουά Μιτεράν», στο οποίο θα γίνονταν για πρώτη φορά αποκαλύψεις για την ύπαρξη της άγνωστης κόρης του προέδρου, για τη συνεργασία του με το γερμανόφιλο καθεστώς του στρατάρχη Πεταίν και για τον καρκίνο του προστάτη που είχε, τότε, διαγνωσθεί. Ο παρακρατικός αντιτρομοκρατικός «πυρήνας των Ηλυσίων», ενημερώθηκε, από τις μυστικές παρακολουθήσεις τηλεφώνων για τα σχέδια του Αλιέ και έθεσε σε εφαρμογή τις συνηθισμένες του διαδικασίες για να τον τρομοκρατήσει. Συνεχή νυχτερινά σιωπηλά τηλεφωνήματα, απειλές για τη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του, δυσκολίες στην επίλυση υποθέσεών του με κρατικές υπηρεσίες, αλλά και προειδοποιήσεις στους εκδότες να μην δημοσιεύσουν τα κείμενά. Ο ξαφνικός και ύποπτος θάνατος του Ζαν Αλιέ  έδωσε τροφή σε φήμες για προμελετημένη δολοφονία του από τον «Πυρήνα». Το δοκίμιο τελικά δημοσιεύτηκε από την οικογένειά του μετά από 12 χρόνια (το 1996), τον ίδιο χρόνο που πέθανε ο Μιτεράν.
ii.- Την περίοδο εκείνη η θητεία των γάλλων προέδρων ήταν επταετής.

iii.- Αυτή η αμφιβολία διατυπώνεται, και σε γαλλικό κείμενο για το Μιτεράν, στην εγκυκλοπαίδεια Larousse και έχει ως εξής: «Les commentateurs se sont souvent interrogés sur sa sincérité politique, doutant parfois de ses sentiments socialistes» (οι σχολιαστές διερωτούνται συχνά για την ειλικρίνειά του, αμφιβάλλοντας μερικές φορές για τα σοσιαλιστικά του αισθήματα) .     

 

 

 

Τελευταία ενημέρωση: 
Παρ. 08 Δεκ. 2017 - 12:32