Στο Α’ Μέρος του άρθρου αναφερθήκαμε στην κομματική διχόνοια ως την βασική αιτία που η Ελλάδα αναγκάστηκε να οδηγηθεί, σε μια μη πολεμική περίοδο, στην πιο απάνθρωπη νομισματική αναδιάρθρωση με διάλυση πολλών κοινωνικών δομών του κρατικού της μηχανισμού, από σφάλματα των ηγετών της αλλά και τους πειραματισμούς, την εκδικητικότητα και την κερδοσκοπική απληστία «αλληλομισούμενων εταίρων(!)» μιας Ένωσης που έχασε όλες τις ιδρυτικές της αξίες και όλους τους πολιτιστικούς συνδετικούς κρίκους των λαών της.

Η αρχή του δράματος βρίσκεται στην απόφαση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου να καταγγείλει προς την ΕΕ την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή για «το ψεύτικο ποσοστό του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2008» που εκτιμήθηκε από την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία και γνωστοποιήθηκε στην Eurostat και την υπερβολική διόγκωσή του το 2009 στο 15,4%. Η ενέργεια αυτή αποσκοπούσε στην ύπαρξη έγκυρων αποδεικτικών στοιχείων για την αληθινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ώστε, σε μελλοντικές εκλογές, να μην υπάρχει  η δυνατότητα να επιρριφθούν ευθύνες στους οικονομικούς χειρισμούς της νέας κυβέρνησης. Άλλωστε, ο νέος πρωθυπουργός διακήρυξε πως «υπήρχαν λεφτά» και πως ήταν προσχηματική η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού για εφαρμογή αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής ώστε το έλλειμμα να φτάσει λίγο παραπάνω από το 8%, ως το τέλος του 2009. Η νέα κυβέρνηση είχε εκλεγεί με την υπόσχεση να αυξήσει τους μισθούς για να καλύψουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι τις απώλειες του πληθωρισμού.

Αυτή η ενέργεια ήταν μια πράξη μικρής εκδίκησης για ανάλογη ενέργεια της κυβέρνησης Καραμανλή το 2004. Ο τότε υπουργός της Εθνικής Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης είχε δηλώσει, τον Οκτώβριο αυτού του χρόνου, πως θα γινόταν «αξιόπιστη καταμέτρηση» των χρεών και ελλειμμάτων της προηγούμενης κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, στην οποία ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο βασικός πυλώνας της. Όμως, το 2004 δεν ήταν έτος ενός Αρμαγεδδώνα  όπως το 2009 και η Eurostat (η οποία φυσικά γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αλλά σιωπούσε για να διευκολύνει τις αγορές βιομηχανικών προϊόντων και οπλικών συστημάτων από τη Γαλλία και τη Γερμανία), με κάπως «σιωπηρές και ευγενικές πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση» ζήτησε την αναθεώρηση των ελλειμμάτων και των προηγούμενων ετών. Τότε αποκαλύφθηκε πως και το έλλειμμα του 1999 δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάαστριχτ για ποσοστό 3% και πως η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη είχε σχεδιάσει την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με το «ταχυδακτυλουργικό θαύμα» του swap της Γκόλντμαν Σακς. Τα πάντα όμως διευθετήθηκαν αθόρυβα, με τρόπο που άμβλυνε το ολίσθημα της κυβέρνησης Καραμανλή να διατυμπανίσει «τα εν οίκω εις δήμον», ενώ παράλληλα διαφύλαττε και το κύρος της Eurostat από κατηγορίες για πλημμελή έλεγχο και αναξιόπιστα στοιχεία από τα κράτη/μέλη της Ευρωζώνης.   

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν άφησε περιθώρια για αναγκαίους διπλωματικούς ελιγμούς και προχώρησε ένα ακόμα βήμα, μη σταθμίζοντας τη σοβαρότητα της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης και τις αδυναμίες ενός νομίσματος (Ευρώ), το οποίο δεν είχε τις δυνατότητες του νομίσματος ενός κανονικού κράτους για να αποτρέπει τους κινδύνους ολοκληρωτικής κατάρρευσης, λαμβάνοντας τα κατάλληλα πληθωριστικά μέτρα με την ελεγχόμενη αύξηση και της νομισματικής κυκλοφορίας. Το ποσοστό του ελλείμματος του 2008 είχε τελικά καθοριστεί, όπως είπαμε, από την προηγούμενη κυβέρνηση στο 9,4%, με την προοπτική, λόγω κάποιων μέτρων μείωσης των δαπανών να μειωθεί, ως το τέλος του 2009, λίγο πιο πάνω από το 8%.  Όμως, η  νέα κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοίνωσε πως το έλλειμμα δεν ήταν στο 6%, όπως ανακοίνωσε αρχικά η προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε στο 9,4%, αλλά κατά της δικές της εκτιμήσεις θα άγγιζε, ως το τέλος του 2009, το 12,5%. Με τέτοια τεράστια διαφορά η νέα ελληνική κυβέρνηση αποδείκνυε στους «υπόλοιπους έντιμους(!) εταίρους της Ευρωζώνης», πως οι προηγούμενη «διέπραξε απάτη» προς την ΕΕ.  Ο κομματικός φανατισμός σε στάδιο ολικής τύφλωσης  Ο χείμαρρος έγινε ορμητικό αγριεμένο ποτάμι. Από εδώ και πέρα οι εξελίξεις ήταν μη αναστρέψιμες, διότι αυτή η καταγγελθείσα απόκρυψη του πραγματικού χρέους δεν ήταν, για τους κερδοσκόπους των «Αγορών», η παράνομη ενέργεια μιας ελληνικής κυβέρνησης αλλά «η απάτη ενός ολόκληρου λαού τεμπέληδων που ζούσαν εις βάρος των έντιμων ευρωπαϊκών λαών».

Οι αφελείς εντός και εκτός Ελλάδας δεν είχαν ακόμα αντιληφθεί πως η ΕΕ των λαών, όπως κάποτε την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της, είχε μετατραπεί σταδιακά, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε μια λυκοφωλιά ασυνείδητων τεχνοκρατών, κερδοσκόπων, φανατικών εθνικιστών και «θανάσιμων εταίρων». Από εδώ και πέρα το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα αποτελούσε εργαλείο στα χέρια των χρηματιστών και του αναγεννημένου παγγερμανισμού, για αντιδημοκρατικά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Με αυτές τις κερδοσκοπικές αλχημείες θα ήταν πλέον δυνατόν  να φορτωθούν στις πλάτες του ελληνικού λαού οι αστοχίες ενός πρόχειρα και απρογραμμάτιστα δημιουργημένου Ευρώ που κινδύνευε με κατάρρευση, αλλά και ευκαιρίες για λεηλασία του ελληνικού εθνικού πλούτου και «εποπτεία» όλης της ελληνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Το πανίσχυρο πλέον Γιούρογκρουπ δεν προσπάθησε να θεραπεύσει τις συνέπειες των ελλειμμάτων της Ελλάδας και άλλων κρατών/μελών, αλλά επιδίωξε να δημιουργήσει το πειραματόζωο στο οποίο θα φόρτωνε όλες τις ευθύνες για την αναμενόμενη κατάρρευση του Ευρώ. Σ’ αυτό το γενικότερο σχέδιο εντάσσεται και η προσπάθεια για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση του προβλεπόμενου από τη νέα ελληνική κυβέρνηση ελλείμματος του 12,5% για το έτος 2009.  Η δικαστική δίωξη του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου για σκόπιμη περαιτέρω διόγκωση αυτού του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 στο 15,4%, έχει άμεση σχέση με αυτά τα γενικότερα σχέδια ενός «πειράματος απόλυτου οικονομικού ελέγχου» των υπερχρεωμένων κρατών/μελών της ΕΕ από ένα γερμανικής έμπνευσης διευθυντήριο τεχνοκρατών. Μερικοί αποδίδουν τέτοιου είδους απόψεις σε σενάρια συνωμοσιολογίας, αν και όλοι γνωρίζουν πως τέτοιες αθέατες και πανίσχυρες «ομάδες συνωμοσίας» που κυβερνούν τον κόσμο (Λέσχη Μπίλντερμπερκ, Τριμερής Επιτροπή, Φόρουμ G, Λέσχη των Παρισίων ως επιφανειακό παράρτημα του ΔΝΤ κλπ), καθορίζουν με τις αποφάσεις τους τις τύχες των λαών.

Οι αποφάσεις τους αυτές, εκ πρώτης απατηλής όψεως δημοκρατικές αλλά στην ουσία τους μεθοδεύσεις ολοκληρωτικής μορφής, ανατρέπουν, με τη βοήθεια της πλύσης εγκεφάλων και από τα ελεγχόμενα οικονομικά μεγαθήρια των ΜΜΕ, τις πραγματικές αποφάσεις των ευρωπαϊκών λαών στην επιλογή των ηγετών τους. Προωθούνται σε θέσεις εξουσίας άτομα αφοσιωμένα, ως γενίτσαροι, στο ιερατείο του παγκοσμιοποιημένου «Συστήματος». Ως απλό παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η περίπτωση της σύγκλησης, το Νοέμβρη του 2011,  του φόρουμ G 20 στις Κάννες. Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, έναν χρόνο νωρίτερα τιμήθηκε στο Βερολίνο από τους Γερμανούς με το βραβείο  Quadriga (Κβαντρίγκα), στην κατηγορία «Δύναμη και Ειλικρίνεια», ως αναγνώριση της προσπάθειάς του «για την αναδιάρθρωση της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής και την αποτροπή πτώχευσης του ελληνικού κράτους». Η απονομή του βραβείου πραγματοποιήθηκε από τον πρόεδρο της Deutsche Bank, τον Γιόζεφ Άκερμαν, όχι φυσικά «για την αποτροπή της πτώχευσης του ελληνικού κράτους» αλλά  για τη σωτηρία της γερμανικής αυτής τράπεζας από τα μεγάλα τοξικά ελληνικά ομόλογα που διακατείχε και διοχέτευσε έγκαιρα στις πλάτες του γερμανικού λαού «με το τιμωρητικό τοκογλυφικό δάνειο του πρώτου μνημονίου προς την Ελλάδα» που το βάφτισαν «βοήθεια σωτηρίας». Στις Κάννες λοιπόν αυτός ο παρασημοφορεμένος πρωθυπουργός εξευτελίστηκε με τον χειρότερο τρόπο (ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί χρησιμοποίησε τα ….. γαλλικά του σε άπταιστα αγγλικά αποκαλώντας τον «fa…g  psycho») και αντικαταστάθηκε με εντολή των ηγετών της Γαλλίας και Γερμανίας. Με συνωμοτικές διαβουλεύσεις του προέδρου της Κομισιόν Μ. Μπαρόζο (το μελλοντικό «αρωματικό λουλούδι» του ανώτατου επιτελείου της Γκόλντμαν Σακς στο Λονδίνο) ως αντικαταστάτης ορίστηκε ο «δοτός πρωθυπουργός» Λ. Παπαδήμας. Στην Ιταλία, ένα «άλλο παιδί» της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) και της Γκόλντμαν Σακς, ο Μάριο Μόντι, αντικαθιστούσε (κι’ αυτός με δημοκρατικές διαδικασίες) τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι. 

Άλλο παράδειγμα μεθοδευμένης ανατροπής των πολιτικών δεδομένων στην ελληνική πολιτική σκηνή με οικονομικούς στόχους, αποτελεί η υπόθεση του σχεδίου δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, η οποία ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα με την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών να παραπέμψει, με το υπ’ αριθμόν 3269/2017 βούλευμά του, σε δίκη ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών τους υπεύθυνους της συνωμοσίας. Στο βούλευμα αναφέρεται πως τελέστηκαν αξιόποινες πράξεις με σκοπό την αποσταθεροποίηση (ανατροπή) της Κυβέρνησης Καραμανλή, λόγω της δυσαρέσκειας των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών για τη συμφωνία Ελλάδας-Ρωσίας  ως προς την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Stream, αλλά και άλλες συμφωνίες και ενέργειες (εμπορικές συμφωνίες αλλά και κατασκευή αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης,  συμφωνίες με Κίνα, Βέτο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι για τη FYROM κ.ά.). Με τις συμφωνίες αυτές αναβαθμιζόταν η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας και η χώρα θα είχε πολλαπλά οικονομικά και πολιτικά οφέλη.   

Γιατί όμως υπήρξαν τέτοιου είδους άγριες αντιδράσεις, κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ, όταν την ίδια περίοδο η Γερμανία βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού Nord Stream, ομογάλακτου αδελφού του South Stream;  Όταν για την δήθεν απεξάρτηση της Ευρώπης από τα ρωσικά καύσιμα σχεδιαζόταν η δολοφονία του έλληνα πρωθυπουργού για να αλλάξει «με δημοκρατικές διαδικασίες» η ελληνική κυβέρνηση και μια «νέα επιλεγμένη και ενδοτική κυβέρνηση» θα «διατασσόταν» να καταργήσει τις συμφωνίες, η Γερμανία σχεδίαζε με τον ρωσικό πετρελαϊκό κολοσσό «Γκάζπρομ» την κατασκευή του πρώτου υποθαλάσσιου αγωγού της, ο οποίος τέθηκε σε λειτουργία το Νοέμβρη του 2011. Ο δεύτερος παράλληλος γερμανορωσικός αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου εγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2012. Γιατί λοιπόν κρίθηκαν τόσο επικίνδυνοι και εχθρικοί για τα ευρωαμερικανικά συμφέροντα οι αγωγοί Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και South Stream που θα προμήθευαν στη Νότια Ευρώπη μια συγκεκριμένη ποσότητα ρωσικών καυσίμων μέσω Ελλάδας, ενώ τα ίδια καύσιμα σε τεράστιες ποσότητες διοχετεύονται σήμερα στην Ευρώπη, λίγα χρόνια μετά την «αυτόβουλη»  απομάκρυνση Καραμανλή; Μιλάμε για αυτόβουλη και προσχηματική απομάκρυνση από την εξουσία, όταν ο τότε πρωθυπουργός ενημερώθηκε για τα σχέδια δολοφονίας του, λόγω και του κινδύνου εξόντωσης ολόκληρης της οικογένειάς του στην επιλεγμένη από τους πράκτορες/δολοφόνους διαδρομή προς την εξοχική κατοικία του. Μιλήσαμε για τεράστιες ποσότητες καυσίμων, αφού από τους δυο αυτούς αγωγούς που λειτουργούν σήμερα, μήκους 1.222 χιλιομέτρων, μεταφέρονται στη Γερμανία (και από αυτή και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) 55 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου, τα οποία ως το τέλος του 2019 και με την κατασκευή δυο ακόμα συμπληρωματικών αγωγών θα διπλασιαστούν και θα φτάσουν στα 110 δισεκατομμύρια. Μήπως αυτοί που χλευάζουν τις απόψεις όσων υποστηρίζουν πως, πίσω από τη σχεδιασμένη ελληνική πτώχευση παίζονται με διάφορες προφάσεις γεωπολιτικά παιχνίδια, θα έπρεπε να αφήσουν τα επιχειρήματα περί μυθευμάτων και θεωριών συνωμοσίας και να ερευνήσουν τους πραγματικούς λόγους της αύξησης του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 και της μετατροπής μιας Ελλάδας με μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης σε ένα «οικονομικό προτεκτοράτο»! Είναι ένα θέμα που θα πρέπει κάποια στιγμή να διερευνηθεί, σε συσχέτιση και με το ομολογούμενο πλέον από ηγέτες κρατών και ανώτατα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης  «Έλλειμμα Δημοκρατίας» (προσωπικά το έλλειμμα αυτό το θεωρώ «υφέρποντα ολοκληρωτισμό», για να αποφύγω κάποιον αιχμηρότερο χαρακτηρισμό).

Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ, με μια διευκρινιστική παρέκβαση, σε μια θεωρία συνωμοσίας (théorie du complot), όπως θα τη χαρακτήριζε σαρκαστικά κάποιος που, σαν πιστό παιδί της παγκοσμιοποίησης και του «συστήματος της Νέας Τάξης», συμμετέχει σε τέτοια παιχνίδια αλλά αρνείται την ύπαρξή τους. Αυτές οι απόψεις που θα εκτεθούν δεν βασίζονται σε συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία αλλά σε μια σειρά λογικών (ή για τους δύσπιστους, λογικοφανών) συλλογισμών και συγκριτικών συσχετίσεων. Την αφορμή μου την έδωσε μια φράση του διάσημου γάλλου οικονομολόγου Thomas Piketty, διευθυντή σπουδών στην École des Hautes Études en Sciences Sociales και καθηγητή στην École d' Économie του Παρισιού. Το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» που κυκλοφόρησε το 2004, προκάλεσε έντονες συζητήσεις, διότι αποδεικνύει τις τεράστιες αντικοινωνικές ανισότητες σε μια εποχή επιταχυνόμενης οικονομικής ανάπτυξης αλλά τελείως ασύμβατης με τη Δημοκρατία. Ο Πικετί, και στη Γερμανία όπου είχε προσκληθεί για να μιλήσει σε Συνέδριο αλλά και στο έντυπο ««Marianne», σε άρθρο του με τίτλο «Avec la Grèce, on invente la pénitence éternelle» (με την Ελλάδα, εφευρίσκουν την αιώνια μετάνοια και τιμωρία) υπογραμμίζει πως, η ελληνική οικονομική τραγωδία «επιβάλλεται και παρατείνεται για λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση με την οικονομική θεωρία».   Με λίγα και πιο απλά λόγια, οι αιτίες για τις οποίες η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια, στη λιτότητα, στη διαρκή ύφεση και φτώχεια με παράλληλη «επιτήρηση προτεκτοράτου», δεν έχουν καμιά σχέση με οικονομικές παραμέτρους. Ο καθηγητής είναι βέβαιος πως οι αιτίες της «οργανωμένης ελληνικής πτώχευσης» δεν είναι οικονομικές, αλλά μη γνωρίζοντας τότε τα παρασκήνια των σχεδίων και των στόχων για τη δολοφονία του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και τα αίτια της τεχνητής αύξησης του δημοσιονομικού ελλείμματος κατά την τελευταία χρονιά της πρωθυπουργίας του, θεώρησε πως η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, οι ταπεινώσεις και τα χυδαία στερεότυπα εναντίον του ελληνικού λαού, ήταν απόρροια της εκδικητικής και τιμωρητικής διάθεσης των ηγετών της ΕΕ για μια «αιώνια μετάνοια και τιμωρία», ωσάν ένα αιώνιο εκκλησιαστικό επιτίμιο στο λαό της Ελλάδας «για τις ανομίες του».  Και τώρα ας ανιχνεύσουμε την ουσία της θεωρίας!

Η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή πραγματοποιήθηκε, διότι ο τότε πρωθυπουργός επιχείρησε μια πολύπλευρη και απεξαρτημένη πολιτική από τα δυτικοευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα. Οι οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα και κυρίως οι ρωσικοί αγωγοί καυσίμων, ενώ άλλαζαν το οικονομικό status της Ελλάδας και την καθιστούσαν πολιτικά και γεωστρατηγικά κάπως αυτόνομη, αποτελούσαν και ένα είδος ανατροπής στη Μεσόγειο των ισορροπιών ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις. Μια οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να προστατεύσει τα συμφέροντά της χωρίς την κηδεμονία των αιώνιων προστατών της. Γι΄ αυτούς τους λόγους, το σχέδιο των ρωσικών αγωγών καυσίμων που άλλαζε ριζικά τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα αλλά και τις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής, αποτελούσε επικίνδυνη πρόκληση για τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Με την απομάκρυνση του Καραμανλή από την εξουσία είχε αποτραπεί η άσκηση αυτόνομης και ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, αλλά και οι προοπτικές για μεγάλη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Μιας ανάπτυξης που αποτελεί προϋπόθεση για μια τέτοια αυτονομία. Όμως, αν και με την απομάκρυνση Καραμανλή είχαν επιτευχθεί οι βασικοί στόχοι της ανατροπής του, θα έπρεπε η επιτυχία να διασφαλιστεί με μέτρα αποφυγής «κάποιας υποτροπής» από άλλη κυβέρνηση.  Με την υπαγωγή της χώρας σε μια κατάσταση «αιώνιας πτώχευσης» με αιτιολογία το υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα, θα υπήρχε πάντα μια διαρκής οικονομική «εποπτεία» αλλά και έμμεσος έλεγχος στη διαχείριση θεμάτων εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Η οικονομική εξάρτηση λόγω χρεών είναι ένα είδος απόλυτης υποταγής και δουλείας. Είχα και άλλη φορά επισημάνει σε κείμενά μου τη φράση του Τζον Άνταμς, του δεύτερου μετά τον Τζ. Ουάσινγκτον πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος έχοντας πικρή εμπειρία από τα χρέη της χώρας του στους Ολλανδούς διαπίστωσε πως, «μια χώρα μπορεί να κατακτηθεί είτε με το σπαθί είτε με το χρέος». Και η Ελλάδα, υπόδουλη και σε διαρκή «εποπτεία» ώσπου να αποπληρώσει το 75% του χρέους της και να δώσει και πάλι πνοή σε μια οικονομία που καταστράφηκε σαν να πέρασε η χώρα από μια ολέθρια πολεμική περιπέτεια, θα πρέπει να υπακούει πειθήνια (ίσως και για μισόν αιώνα) σε δανειστές που έχουν μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτός είναι φαίνεται ο λόγος που τα ρωσικά καύσιμα είναι «θανατηφόρα» όταν προωθούνται στη Δυτική Ευρώπη από την Ελλάδα, ενώ οι γερμανικοί υποθαλάσσιοι δρόμοι αλλάζουν τις επικίνδυνες ιδιότητες των ίδιων ακριβώς καυσίμων.          

Στην υπόθεση του Α. Γεωργίου το Δικαστήριο δεν υπεισήλθε σε ειδικότερα θέματα διερεύνησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων του 2009, αλλά στις νομικές διαδικασίες νόμιμης λήψης των αποφάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ. Το ίδιο θα πράξουμε και εμείς. Εφόσον έγινε καταγγελία από άλλα μέλη του ΔΣ ότι, ο πρώην διευθυντής της ΕΛΣΤΑΤ  σκόπιμα και «για να προσπορίσει στον εαυτό του και σε άλλον υλικό και ηθικό όφελος» αύξησε αυθαίρετα το δημοσιονομικό έλλειμμα, αν η Ευρώπη είχε ίχνη δημοκρατικής ευαισθησίας θα όριζε αμέσως αμερόληπτη επιτροπή διερεύνησης όλων των οικονομικών δεδομένων για τη νέα αξιολόγηση του διογκωμένου ελλείμματος. Όλοι γνωρίζουν πως υπάρχουν τεράστιες διαφορές στις εκτιμήσεις των ελλειμμάτων, όπως έγινε με την Ιρλανδία όπου, σε λίγους μήνες, από το 32% ξεπήδησε από το ημίψηλο καπέλο του μάγου ένα 14,4%.  Αλλά είναι κοινό μυστικό πως και η Γερμανία «έκανε καλλιτεχνικά στατιστικά μαγειρέματα» όταν ενώθηκαν οι δυο Γερμανίες (Ανατολική και Δυτική). Όμως και τώρα, αν ορισθεί μια ορκισμένη στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιτροπή από «τεχνοκρατικές ύαινες» για να ελέγξει το αυξημένο χρέος της Γαλλίας ή της  Ιταλίας, έχει κανείς την απόλυτη βεβαιότητα πως τα ελλείμματά τους θα είναι ίδια με τα δηλωθέντα από τις εθνικές στατιστικές τους υπηρεσίες; 

Η σημερινή Ευρώπη κατάντησε ένα τεχνοκρατικό μαγειρείο  μηχανορράφων (ιντριγκαδόρων), χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες και δημοκρατικό ήθος. Αν πιστέψουμε στα οράματα του γάλλου προέδρου Ε. Μακρόν, όπως τα είχε εκθέσει από την Πνύκα των Αθηνών, ίσως στο μέλλον μια «Νέα Ευρώπη» να έχει κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της παλιάς. Αυτής της Ευρώπης των Λαών, της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού, της Ειρήνης και των Αξιών που θέλησαν να δημιουργήσουν οι μεταπολεμικοί ευρωπαίοι ηγέτες και την οποία κατεδάφισαν με τόση ανευθυνότητα οι μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μικροί εθελόδουλοι ηγέτες/τσιράκια των τραπεζιτών και των χρηματιστών. 

Στην δικαστική υπόθεση του Ανδρέα Γεωργίου, ανεξάρτητα αν ο πρώην διευθυντής της ΕΛΣΤΑΤ ενήργησε έντιμα ή επιπόλαια ή, όπως τον κατηγορούν «προς ίδιον όφελος», η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Eurogroup θα έπρεπε να επιδείξουν ένα ελάχιστο ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας. Εκτός πλέον αν, μέσα στο μεθύσι της παντοδυναμίας τους, θεωρούν πως το «προτεκτοράτο» τους που ως τώρα ανέχτηκε τόσους εξευτελισμούς και ταπεινώσεις (κλέφτες, απατεώνες, τεμπέληδες, αναξιόπιστοι κλπ), θα εξακολουθήσει να ανέχεται παντοτινά αυτού του είδους τις χυδαιότητες.  Όπως άλλα ανώτατα στελέχη, ο επίσης από τους νέους ανερχόμενους «νεκροθάφτες» της ΕΕ αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις δήλωσε πως, στην υπόθεση του Ανδρέα Γεωργίου «οι έλληνες δικαστές δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να αμφισβητήσουν την ανεξαρτησία των στατιστικών αρχών». Μήπως όμως «ανεξαρτησία», σύμφωνα με την ευρωπαϊκή τεχνοκρατική ορολογία,  σημαίνει και ανοχή κάθε παρανομίας;   

Στις ωμές και απαράδεκτες παρεμβάσεις του Γιούρογκρουπ  και στις μεταγενέστερες της Κομισιόν, την αποστομωτική και ενδεδειγμένη απάντηση την έδωσε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων της Ελλάδας. Θα ήταν ευχής έργον τέτοια υπερήφανη, ομόθυμη και έντιμη στάση να επιδείκνυαν οι πολιτικοί και πνευματικοί μας ηγέτες, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους διαφωνίες, όταν θίγονται ζωτικά συμφέροντα της πατρίδας. Παραθέτουμε ολόκληρη την ανακοίνωση της Ένωσης, γιατί αποτελεί έναν ύμνο στην αξιοπρέπεια και στην έννοια του καθήκοντος:

«Στην πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών σχετικά με εκκρεμή στη Δικαιοσύνη υπόθεση (ΕΛΣΤΑΤ), σειρά εξωθεσμικής παρέμβασης είχε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία, μεταξύ άλλων, απαίτησε κατά τρόπο ανεπίτρεπτο από τις ελληνικές αρχές «να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση της παραποίησης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αλλά και να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από παρόμοιους αβάσιμους ισχυρισμούς».

Οι ως άνω τοποθετήσεις δεν θα επηρεάσουν, όπως είναι φυσικό, τους Δικαστικούς Λειτουργούς, που θα επιληφθούν της προαναφερόμενης υπόθεσης, οι οποίοι με αμεροληψία και νηφαλιότητα θα αποφασίσουν έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το Σύνταγμα, τους νόμους και προπαντός τη συνείδησή τους.

Η επίκληση ωστόσο της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των Λειτουργών της από πολιτικούς/πολιτικά κόμματα δεν μπορεί να γίνεται κατά περίπτωση. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι οι αναίτιοι και πολλαπλοί τραυματισμοί του κύρους της Δικαιοσύνης από αλλοδαπά και ημεδαπά κέντρα εξουσίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη συστηματική αμφισβήτησή της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ένα κράτος δικαίου».

Δυστυχώς, αυτά τα αλλοδαπά και ημεδαπά κέντρα εξουσίας, κάποιοι μισθωμένοι κονδυλοφόροι τα θεωρούν και προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι μυθεύματα και συνωμοσιολογικές φαντασιώσεις.