Το ερώτημα μήπως εμβολιασμένοι από τον εγωκεντρισμό και την φιλαυτία φθάσαμε σ’ ένα σημείο απομάκρυνσης και απομόνωσης από τον Ανστημένο Χριστό θέτει ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος στην Πασχαλινή του εγκύκλιο.
Ο κ. Μακάριος εύχεται το φετινό Πάσχα να είναι μία περίοδος «πνευματικῆς ἀναγέννησης καί ἀληθινῆς ἀνανέωσης τῆς κατά Χριστόν ζωῆς μας».
Το πλήρες κείμενο της Πασχαλινής εγκυκλίου του Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου έχει ως εξής:
«Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Πανηγυρίζουν καί πάλιν ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι, οἱ ζωντανοί καί οἱ κεκοιμημένοι, ὁλόκληρη ἡ κτίση, τό μεγαλύτερο καί σημαντικότερο γεγονός τῆς ἱστορίας. Τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Κρατώντας τίς λαμπάδες μας καί λουσμένοι ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί σ’ ὅλο τόν κόσμο ψάλλουμε μέσα ἀπό τίς κλαγγές τῶν ὅπλων καί τῶν πυραύλων τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία, ἑνός ἄδικου πολέμου μεταξύ δυστυχῶς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τόν πλέον χαρμόσυνο καί ἐλπιδοφόρο ὕμνο καί ἀκούστηκε ποτέ πάνω στή γῆ καί στούς οὐρανούς: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ἡ χαρμόσυνη ἀτμόσφαιρα τοῦ Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων στηρίζεται στήν ἀνατολή τῆς καινούργιας ζωῆς πού ἀνέτειλε μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μιά ζωή γεμάτη περιεχόμενο καί ἐλπίδα, μιά ζωή ἀλήθεια καί οὐρανό. Ὄχι ἄκομψη, ὄχι ἄμορφη σάν αὐτήν πού ἔφτιαξαν οἱ ἄνθρωποι ἀλλά εὔ-μορφη, κόσμια, ἀναγεννημένη, μεταμορφωμένη. Λογική ἀφοῦ ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ὑμῖν.
Ἡ ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ ἔγινε κήρυγμα θριάμβου. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ προσφέρει λύτρωση γιά τήν αἰωνιότητα. Τά καρφιά στό ἄχραντο σῶμά Του ἔσπασαν τά δεσμά τοῦ  Ἄδη. Ἀνοίγουν οἱ πύλες τοῦ Παραδείσου, ἀρχίζει ἡ καινούργια ἐποχή, ἡ ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης μέ ἀναστημένη ὅλη τήν πλάση. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει ἀπό τίς πρῶτες ἀναστάσιμες ὦρες:
Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν
Γῆ δέ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δέ κόσμος,
ὁρατός τε ἅπας καί ἀόρατος
Χριστός γάρ ἐγήγερται εὐφροσύνη αἰώνιος.  
Αὐτό τό αἴσθημα τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας, στηριγμένο στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐχαρακτήριζε τό φρόνημα τῶν Ἀποστόλων καί ὅλων ὅσοι ἀπό τά πρῶτα χρόνια προσχωροῦσαν στήν χριστιανική πίστη καί ζωή. Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἁγιαστική προσφορά της στό πλήρωμα τῶν πιστῶν, ἡ λατρευτική πράξη της, ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα τῆς ἐπίγειας καί τῆς οὐράνιας ζωῆς της στηρίζεται στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάσταση σκορπάει ζωντανό καί μυροβόλο τό ἄρωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πνευματικότητος καί ξεπερνώντας τό φόβο τοῦ θανάτου ἀνοίγει μπροστά μας τούς ὀρίζοντες μιᾶς καταξιωμένης ἐπίγειας ζωῆς καί μιᾶς βέβαιης οὐράνιας ἐλπίδος.
Τό καίριο ἐρώτημα εἶναι ἄν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί αὐτῆς τῆς περίεργης καί ἀντιφατικῆς ἐποχῆς τοῦ 21ου αἰώνα ζοῦμε μέσα μας, στίς ψυχές μας τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως μέ ὅλες του τίς σωτήριες προεκτάσεις. Μήπως δηλαδή παρασυρμένοι ἀπό τήν ὑλιστική ἀντίληψη μιᾶς δῆθεν γλυκιᾶς ζωῆς, ἐντυπωσιασμένοι ἀπό τόν σύγχρονο πολιτισμό μέ τά χρώματα, τίς εἰκόνες καί τούς ἤχους τῆς τηλεόρασης καί τοῦ διαδικτύου, ἐμβολιασμένοι ἀπό τόν ἐγωκεντρισμό καί τήν φιλαυτία, φθάσαμε σ’ ἕνα σημεῖο ἀπομάκρυνσης καί ἀπομόνωσης ἀπό τόν Ἀναστημένο Χριστό; Μήπως γίναμε πολύ γήινοι καί χοϊκοί καί καθόλου θεϊκοί καί οὐράνιοι; Καί ὄμως ὁ Θεός ἐνηνθρώπησε γιά νά θεωθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι.
Τό ἀπριλιάτικο ἄρωμα τῆς φετινῆς ὀρθόδοξης πασχαλιᾶς, δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνει νά βυθιστοῦμε σέ κάποιο πρόσκαιρο ρομαντισμό πού σπάει τήν μονοτονία τῆς δουλειᾶς μας, τῆς καθημερινότητάς μας, καί ρυθμίζει προσωρινά καί ἐπιπόλαια τά ἐσωτερικά προβλήματα τῆς ψυχῆς μας. Πρέπει κάποτε νά ψάξουμε βαθιά στά πνευματικά ζητήματα τῆς πίστεώς μας καί ἀνευρίσκοντας τόν κρυμμένο θησαυρό τῆς ἀναστάσιμης βιοτῆς νά συναναστήσουμε τίς ψυχές μας με τόν Σωτῆρα Χριστό. Τότε μόνο θά μπορέσουμε νά δοῦμε τό Θεό ἀληθινά καί νά ἀντιμετωπίσουμε σωστά τό διπλανό μας, τόν συνάνθρωπό μας. Ἡ κοινή πνευματική μητέρα ὅλων μας, ἡ αἰώνια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὁ μεγάλος αὐτός θησαυρός τῶν πιστῶν Ἑλλήνων μᾶς προσφέρει ὅλα τά μέσα γιά νά βηματίσουμε σταθερά στό χῶρο τῆς πίστης καί νά προγευθοῦμε ἀπό τώρα τά ὑπέροχα δωρήματα τοῦ Οὐρανοῦ.
Ὁ σκοπός καί τό τέλος τῶν ἐκκλησιαστικῶν πανηγύρεων μέ πρώτη τήν πανήγυρη τοῦ Πάσχα, ἡ ἀναπαράσταση καί ἡ βίωση τῶν ὐπερφυῶν γεγονότων τῆς πίστεως στίς καρδιές μας, ἡ προσωπική συμμετοχή τοῦ καθενός μας σέ ὅσα τελοῦνται στήν Ἐκκλησία καί στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ μας, τό ἄνοιγμα τῆς ἀγάπης μας ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς μας, τό ἄκουσμα τοῦ πόνου καί τῆς θλίψεως τοῦ διπλανοῦ μας καί ὁ ἑόρτιος ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μεταβάλλουν τόν ἐγκόσμιο φόβο γιά τήν πανδημία, τήν οἰκονομική κρίση, τόν πόλεμο σέ θεῖο φόβο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τήν πρόσκαιρη ἔκσταση σέ ἔμπρακτη χριστιανική ζωή.
Στό φετινό Πάσχα ἄς ἀκούσουμε ὅλοι τή φωνή τῶν ἱερῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας:
«Ὁ τῆς δικαιοσύνης τριήμερος  ἤλιος
ἀνέτειλε σήμερον
καί πάσαν τήν κτίσιν ἐφώτισεν.
Ὁ τριήμερος καί προαιώνιος Χριστός
ὁ βότρυς ἐβλάστησε καί τήν οἰκουμένην εὐφροσύνης ἐπλήρωσε».
Ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐλευθερία, ἡ χαρά, ἡ εὐφροσύνη καί ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, δῶρα θεῖα καί οὐράνια ὁλοκληρώθηκαν καί ἐπισφραγίστηκαν μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πού ἀνέτειλε ἀπό τόν κενό τάφο τῆς Ἀναστάσεώς Του. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού κρατοῦμε ἀπόψε τίς λαμπριάτικες λαμπάδες καί ἄσβεστο καί ἄσβηστο τό Ἄγιο Φῶς ὅλη τή διάρκεια τοῦ χρόνου. Γιά νά φωτίζει συνεχῶς τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας.
Εὔχομαι καί προσεύχομαι, ὥστε καί τοῦτο τό Πάσχα νά εἶναι γιά ὅλους τούς Χριστιανούς τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας περίοδος πνευματικῆς ἀναγέννησης καί ἀληθινῆς ἀνανέωσης τῆς κατά Χριστόν ζωῆς μας. Ὁ ἀναστημένος Χριστός νά προσφέρει τή μακαριότητα καί τήν ἀνάπαυση στούς ἀγαπημένους ἀδελφούς μας πού ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό ἐξαιτίας τῆς πανδημίας τοῦ κορονοϊοῦ, ἤ ἀπό ἄλλες ἀσθένειες καί σέ ὅλους ἐμᾶς πολλά χρόνια ζωῆς χαρούμενης καί εἰρηνικῆς, μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Εὐχέτης πρός τόν Ἀναστημένο, Ἀληθινό καί φιλάνθρωπο Θεό
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΣ